Ha,
Gisteren deed ik een fietsergometer test in het Martini Groningen. De resultaten en bevindingen (voorlopig, ik moet de uitleg van de longarts nog krijgen)
- De VO2max is gestegen van 32 naar 39, een stijging van 21 %. Niet gek. Maar 39 is nog altijd laag, ik snap dat niet zo goed. Tot voor een paar jaar had ik een VO2max van 55 (schatting). Misschien dat de Eksakt Gemeten VO2max toch lager is. Kanttekening:
- De fietsergometer test, ik moest hierbij van de testafnemer een trapfrequentie van 65 aanhouden. Het probleem is dat bij hogere wattages (250+) die trapfrequentie te laag is om de pedalen rond te krijgen, zodat ik gevoelsmatig de test voortijdig moest afbreken omdat ik gewoon de trapper niet meer omlaag kreeg. Maargoed, het zal niet enorm veel uitgemaakt hebben, misschien had mijn VO2max nog tot 42 ofzo kunnen worden opgerekt.
- De dode ruimte metingen zijn verbeterd, zodat de resultaten nu een beetje op het randje zitten. Er is nog wel een probleem met gas-uitwisseling in de longen, maar het is maar half zo groot als een half jaar geleden. Misschien dat mijn (eventuele) embolieen nu deels weg zijn.
- Gevoelsmatig ging het veel beter. Ik moest niet hyperventileren maar moest echt passen omdat mijn benen het opgaven.
De fiets test is in lijn met eigen metingen (waarbij ik meet hoeveel watt ik kan trappen bij een bepaalde hartslag (120)), dit is ook zo'n 20% gestegen sinds augustus.
Verder was mijn hart ECG niet helemaal OK, er waren nog altijd negatieve T-waves te zien (zoals de laatste 11 jaar al), maar nu waren ze volgens de laborant ietsje dieper. Daarentegen waren er TIJDENS de test geen bijzonderheden meer te zien, terwijl de vorige keer er vele PVC's in de ECG te zien waren. Misschien hing dat samen met de longembolieen.
Over een paar weken moet ik een nieuwe CT scan van mijn longen laten maken om twee verdachte plekjes verder te bekijken. Bij een eerdere scan waren er twee plekjes te zien, die "vrijwel zeker" van een of andere onschuldige ontsteking/infectie zijn gekomen. Maar "voor alle zekerheid" toch nog een vervolgscan.
Kortom: het blijft een beetje onduidelijk wat er nu precies met me aan de hand is. Ik hoop dat het gewoon "gevoeligheid voor longembolieen" is en dat ik met een levenslange lage dosis bloedverdunners verder kan, en dat er niet iets ernstigers onderliggend is.
Ondertussen gaat het hardlopen best goed. Vandaag liep ik voor het eerst wat kilometertjes op 12 km/u die 'ontspannen' voelden.
POV
Geen opmerkingen:
Een reactie posten