31 augustus 2013

Okee de blessure is voorbij...

Sinds vrijdag kan ik weer min of meer normaal trainen.
Ergens in de verte voel ik nog wel iets, maar ik lijk redelijk gemakkelijk 12-14 km/uur te kunnen lopen. Zaterdagavond voelde ik niets meer... wel opeens een zere enkel maar dat moet met voorzichtig trainen te doen zijn.

Dus meteen de training weer opgevoerd. Want er is geen tijd om heel verstandig nog drie dagen voor de zekerheid rustig aan te doen (er zijn nog maar zo'n 45 trainingsdagen te gaan...).

Vrijdag 12  + 7k op T12.5 / T11.5
Zaterdag 14k op T11-13... 's avonds nog 9k op 13 km/uur (dit ging gemakkelijker dan verwacht).
Zondag 15k (training geven + zelf 9 km rustig T12).

Plan (dat tijdens de duurloop vanochtend, in mijn gedachten opkwam), dat ik op basis van nieuwe inzichten/gevoel ga updaten (ben ook in voor suggesties. Misschien zit ik in tunnelvisie. Trainer H... even toetsen dinsdag).

Maandag 32k in 2.28 (bijna 13 km/u; 2000 inlopen; 28000 T13; 2000 uitlopen)
Di 12k rustig
Wo 20k rustig met paar vlotte 1000jes (14.5 km/u, voorzichtig. Echte snelheid niet nodig)
Do 20k heel rustig (evt in 2x 10)
Vr 8k
Za 36k inclusief zo'n 15 km op marathontempo. (bijv ochtend 13x (1k in 4.05 / 1k in 4.35) continu; avond 8k uitlopen).
Zo 18k

POV

ps... het plan is slechts een plan. Ik zal al helemaal blij zijn als de lange duurloop maandag een beetje normaal gaat. Kan best dat de dagen daarna rust moet pakken. Maar dat weet ik pas op dinsdag, dan voel ik wat er nodig is.

ps2.. de lange duurloop... tja.... de verleiding was al groot om hem zondag/vandaag te doen maar dat zou teveel risico zijn denk ik. Toch morgen dan maar.


29 augustus 2013

Verbetering

Langzaam maar zeker herstelt de blessure.
Rekken, rustig hardlopen, hard fietsen. Bij zo'n 12.5 km/uur voelt het nu vrijwel pijnloos. Er zit nog wel wat, maar bij het uitzwaaien onderbeen is er geen steek meer.

Vandaag een fietstraining gedaan met 6x4 minuten 'hard'. De eerste vier op hartslag 150, dit werd gemiddeld 34 km/uur, de laatste twee op hartslag 155 -> 35 km/uur. De rest op hartslag 130-135 zodat ik in totaal 40 kilometer in 1.16 fietste. Zeer goed 'resultaat', sterke benen. Na het fietsen nog 4k gelopen wat goed ging.

Ik ga opportunistisch meteen de looptraining weer opvoeren: morgen 13k, en als zaterdag geen reactie volgt, dan wat meer, 15 a 20 km. De lange duurloop zou dan dinsdag weer kunnen, denk ik.

POV


Vandaag/vrijdag: 12.5k gelopen. Dit ging beter dan de afgelopen 7 dagen. Ik kon 4x2000 in 9.30 lopen zonder problemen en met een lage hartslag van 126. Hier word ik totaal niet moe van, het is alleen maar hersteltraining... en meteen ook 's avonds nog 6.5, dit ging ook goed.

Verder is het natuurlijk lastig, ik 'lig achter' qua training. Nog wat last van achilles, en zou zondag de lange duur lukken. En daarna ook nog herstellen en de week daarop heel veel trainen.... oei. Ook is het gevoel van een snelle marathon nu 'weg', ik ben meer met herstellen bezig dan met een snelle tijd. Het lijkt allemaal 'mentaal zwaar' maar dat is het niet.
Dit is voor mij toch ook het mooie van marathontraining, het moet moeilijk en nauwelijks te doen zijn. Daar word je scherp van en zoek je mogelijjkheden die er eigenlijk niet zijn. Dat mentale: je moet je (denk ik) nooit laten ontmoedigen door wat voor gebeurtenis dan ook.... gewoon de goede weg vinden.

27 augustus 2013

lichte blessure

Ha

Verschillende berichten vandaag:
- slapeloze nacht door hoofdpijn. Tja.... 1x per twee weken ongeveer, wordt geloof ik 'clusterhoofdpijn' genoemd, een soort migraine achtig iets. Nu is het bijna weg.

- IK BEN GEDIPLOMEERD PRAKTIJKBEGELEIDER. Ik kreeg mooi mailtje van atletiekunie dat ik 'een aanwinst' ben. Bijna meteen was hoofdpijn helemaal verdwenen. Fijn was ook dat ik goede feedback kreeg om welke redenen het goed was... ik schijn eigenwijs te zijn en 'erg kritisch', maar ook 'zeer deskundig'. Goed om te horen dat het eksplisiet opgeschreven wordt, want anders tast je een beetje in het duister of je wel of niet de goede richting op gaat en of je de plank niet misslaat.

- ik heb last van mijn rechterhamstring. Waarschijnlijk is de combi van de snelle 27 kilometer, de opgelopen trainingsomvang, en een snelle training en rare oefeningen vorige week, de oorzaak. Ook hebben hamstrings soms problemen als de quadriceps relatief te sterk zijn. En die zijn nu erg sterk, met al dat fietsen en bergwandelen. Het gaat al beter, ik voel bij 12 km/uur nauwelijks iets, MAAR: die 12 km/uur is te langzaam om mijn marathonconditie (richting 2.5x) verder op te bouwen.

Dus ik heb de beslissing genomen om de komende dagen de focus op fietsen te leggen en daar intensiteit in te leggen. Want met fietsen heb ik nul last van hamstring (de irritatie komt voornamelijk door de schokbelasting bij lopen). Hardlopen alleen heel rustig.

Overigens blijk ik de afgelopen 10 dagen toch nog 150 kilometer te hebben gelopen dus een 'looprust' periode is geen probleem, er zijn nog bijna 8 weken te gaan voor Amsterdam.

Ook nog wat gegoogled: mijn hamstring is in 'stadium 1' (lichte irritatie), en voorzichtig rekken + fietsen en onder de pijngrens lopen is aan te bevelen. Ook krachtoefeningen hamstring.

POV

ps... fietsen 50k T30.5

ps2... woensdag 12k, inclusief wat 'tempos' 12-13 km/uur. Het voelde als 'wandelen', zo gemakkelijk. Heb de indruk dat het ietsje beter gaat met de hamstring. Heb wat krachtoefeningen met fietsband gedaan en wat rekoefeningen. Ik geef het nog 3 dagen, als het dan nog niet over is overleg ik met de fysio.

22 augustus 2013

De eerste problemen....

Na 3 weken probleemloos trainen: nu de volgende situatie:

ik had zaterdag 26k vlot gelopen. Hiervan was ik nog niet 100% hersteld dinsdag. Ik heb toen wel wat vlotte tempo's gedaan. Dit was een fout, want ik overbelastte mijn kuiten/enkels een klein beetje, terwijl dergelijke vlotte tempo's (een 400je in 80, wat andere snelle rondjes) helemaal niet nodig zjin voor de marathon. En ook sneller dan voorgeschreven door de trainer (die me daar vanavond nog even fijntje op wees).

Gisteren kreeg ik tegen het eind van de training (17k inclusief zeer soepel lopende 4k aan tempo's op marathontempo) opeens wat last van rechterachilles en rechterhamstring.

Actie: schema iets aanpassen: vandaag rustig fietstochtje ipv lopen; morgen en zaterdag alleen maar kort rustig lopen. Hopen dat e.e.a. voorbijtrekt.... Fietstochtje werd een 40k op rond 30km/uur, voelde soepel en hartslag bleef met 126, laag.

Voornemen: in de hele marathonvoorbereiding nergens harde tempo's doen, ook geen sprints etc... focusen op ontspannen lopen en soepel zijn / alle blessures vermijden. Want echt, ik herhaal nog maar een tegen mezelf en alle marathonlopers: harde tempotraining (3k-wedstrijdtempo of sneller) is NIET nodig voor marathonlopers (uiteraard is drempeltraining en marathontempo training essentieel, maar a) dat wisten we al en b) dat is geen 'harde tempotraining').

POV

ps... vrijdag 16.5k, hiervan 15 in 1.09.55. Voelde 'gemakkelijk', maar had wel wat strakke hamsting. Rechts het ergst, links ook iets. Omdat het tweezijdig is is het waarsch een of andere overbelasting. Het kan ook komen door rennen met nieuwe schoenen. Hmm....... duurloop zondag misschien niet.... even aanzien.... kan natuurlijk altijd een mooie lange fietstocht doen en dan dinsdag de 30. Alternatieven zat.

ps2.... hier moet 'de trainer' (ik) even met 'de atleet' praten:
A: ik heb strakke hamstrings.
T: beide kanten?
A: ja
T: dan is het een of andere overbelasting. Wat heb je voor raars gedaan?
A: te hard getraind dinsdag. Daarna woensdag wat last. Wat moet ik doen? Mijn duurloop komt in gevaar.
T: maak je niet druk... doe zo even een diagnostisch loopje, langzaam 8 of 10 kilometer, en kom dan terug...
A: ... okee ik heb 13k gelopen, op 11.5 km.uur, en het voelde als wandelen. Maar wel iets strakke hamstring
T: goed. Geen risico nemen, morgen geen lange duurloop. Alleen even loslopen, en ipv duurloop een even lange fietstocht: 2.30 uur op hartslag 135. Want je zou wel een 'langzame' lange duurloop kunnen doen op 11 km/uur wat relatief risicoloos is, maar de intensiteit is dan te laag en er is een klein risico op verergering van de hamstring. Ook zou je hartslag niet boven de 120 komen terwijl 130-135 beter is. Dan maandag loslopen en kijken hoe het gaat. Als je niets meer voelt kan je misschien dinsdag die lange duurloop doen. We spreken elkaar maandagavond weer.
A: ok klinkt als een plan. Goede argumenten.
...
A: trainer, ik heb getraind: 64k fietsen in 2.05.50. Met HF135. Ging goed, kon tot circa 40k op ruim 31 km/u trappen, daarna raakten de benen leeg en zakte het naar 30 en de laatste kilometers naar 28 kilometer per uur. Op 64k moest ik stoppen, kon de pedalen op HF135 niet meer rondkrijgen. Bij het fietsen helemaal geen last van hamstring, vanochtend bij hardlopen wel.
...
T: PERFECT!! Je hebt een hele mooie relatief intensieve duurtraining gedaan en op aerobe capaciteit ('inhoud', lengte dat je een aerobe inspanning doet) Wel is het zo dat dit nog langer moet: 2.5 uur op HF135 moet probleemloos gaan. Nog meer trainen.
Nu veel spaghetti eten. Morgen verder.
...
A: vandaag (maandag) 18k gelopen, eerste acht gingen vrijwel zonder last, daarna voelde ik toch weer wat in hamstring. Eerst T12.5, later langzamer.
...
T: Hmm... het verbetert kennelijk wel maar niet zo snel. Het lijkt me goed als je morgen niet loopt, maar weer gaat fietsen. Iets als 40-50 kilometer op HF130. En NIET lopen op die dag. Want lopen lijkt de blessure iets te irriteren en fietsen niet. Zodoende heb je een dag looprust en toch een goede training.
A: Maar... komt het wel goed? Ik moet toch de lange duurloop een keer doen? Help!
T: Maar dat kan pas als de blessure weg is. Hoe dan ook moet je de juiste stappen doen om goed te herstellen. Niemand weet nu al of 'het goed komt', het enige wat je kan doen is de juiste stappen en dan 'heb je alles gedaan wat nodig is'. Maak je geen zorgen, de situatie is zoals hij is.
A: okee

20 augustus 2013

De laatste 8 trainingsweken. En een blokje uitleg.

De laatste 8 trainingsweken voor Amsterdam zijn ingegaan (we rekenen de marathonweek niet mee).

Hierin "moet het gebeuren", de lange en intensieve duurlopen en de vele kilometers.

Na de zaterdagse harde lange duurloop, was ik zondag niet op mijn best.
Maar, toch gewoon getraind:
- ochtend 8 km incl wat 13-14 km/uur tempo's.
- middag 20 km fietsen, bedoeling was rustig T27, maar ik kwam wat mannen tegen die mij verleidden tot een stukje 36 km/uur... aiii
- avond 13 km lopen, bedoeling was max 8 km rustig, maar ik liep eerste stukje van de LGRDB dames duurloop mee en ongemerkt werd het meer. Ik kwam bijna niet meer thuis, mijn benen voelden als beton.

De maandag: 14 km, benen voelden beter, maar nog wel erg zwaar. Nu voor het eerst voel ik de belasting: van 276 kilometers in de laatste 19 dagen. En dat is de bedoeling. Nu moeten de prikkels uitgedeeld worden, nu moeten de benen gedwongen worden tot aanpassing.

Dinsdag: 2x (1600-800), waarbij zowel de 1600 als 800 'split' gelopen worden: eerste helft op halvemarathontempo/tweede helft op 10ktempo, resp 10ktempo/5ktempo.
Tijden: 5.51 (3.00/2.51), 2.51 (88/83),  5.58 (3.04/2.54), 2.53 (93/80).
Training wel gelukt, maar eigelijk heb ik iets teveel risico genomen met de snellere rondjes. Want nu iets last van rechterhak/enkel. Marathontraining, zeker als de kilometeraantallen hoog worden, bestaat voor een groot deel uit 'niet geblesseerd proberen te raken'. Dus vandaag 'het eertste foutje' gemaakt. Hopelijk zonder consequenties.



Het mooie plaatje:


De eerste drie trainingsweken. Gemiddeld 100 km/week.
Volgens concept, circa 8% op 10k- of iets harder tempo. Verder gaat geleidelijk training 'in marathonsnelheid' toenemen. Ook te zien dat ik een redelijk deel van de kilometers vrij vlot, ca. 13 km/u, loop. Dit is allemaal volgens 'concept'.

POV


ps...
Bij marathontraining, omdat je 'zoveel traint', ontkom je er niet aan dat 'het hardlopen' een hoge prioriteit heeft en vooraan in je bewustzijn zit. Zodra je wakker wordt denk je onwillekeurig 'vanavond 18k rustig, alles voelt goed, goed genoeg. Rustig tempo kiezen om blessures te vermijden.'. Wanneer je in de auto stapt denk je 'goed instappen, niet rug verdraaien want anders kan ik niet meer lopen'. Etc etc etc. Kortom: alles wat je doet wordt door een 'marathontrainings filter' gehaald.

Dit is geen probleem. De moeilijkheid gaat ontstaan als je je tegen dit proces gaat verzetten, m.a.w. als je denkt 'ik zou niet aan hardlopen moeten denken'. Dan ontstaat er een soort worsteling met gedachten als 'ik kan hier beter mee kappen',  'ik maak het veel te belangrijk', etc etc etc.

De 'truc' is: je niet verzetten maar gewoon erkennen dat dit de situatie is. Je bent hardloper. De hardloper haalt koffie. De hardloper gaat naar een lastige bespreking. De hardloper legt collega's uit over de complexiteiten van asynchrone communicatie tussen modules.

Ergens weet je natuurlijk dat het maar een tijdelijke rol is, 'hardloper'. Je bent dat niet. Je bent uitsluitend jezelf. Jazelfs, afgezien van alle rollen, is het onduidelijk 'wat je nu precies bent'. Misschien ben je uitsluitend puur bewustzijn, aanwezigheid, zijn. Dat soms opgevuld of bezet wordt door hardloper en soms door mens, man, werknemer, vader, kind....


15 augustus 2013

Lange-duurlopen fase.

Afgelopen 15 dagen tot een totaal van 214 kilometer lopen gekomen. Gemiddeld 100 per week;
inclusief veel kilometers, vrijwel alle, rond 12-14 km/uur en 1 goed gelukte 10km-tempo training.

Maar: langste duurloop staat nog altijd op 16 kilometer, sinds een maand of vier.

En: marathon is nog maar ruim twee maanden weg, dus ik heb nog maar weinig tijd. Ik ga dan ook 'agressief' de lange duurloop opvoeren. Ongeveer als volgt (aangegeven tijden bedoel voor 2.51 marathon)

17 aug ongeveer 26 kilometer op 13.2 km/uur (gelopen 26 k in 1.55.03 of 13.55 km/u)
25 aug 32 kilometer op 12.5 km/uur
1 sept 30 km inclusief bijvoorbeeld 5x3 km T14.7 (marathontempo / 4.04 per km)
8 sept 38 km op 12.5 km/uur
14-20 sept: fietsen/hardlopen in frankrijk
29 sept 36 km inclusief bijvoorbeeld 6-5-4-3-2 km T14.7
6 okt: 28 km rustig
12 okt: 26 km incl 3x5km T14.7
20 okt: MARATHON

Lijstje ziet er erg mooi uit... hopelijk gaat het lukken. Ik heb dankzij de lange duurloop loze periode ook enorm veel zin om weer eens wat lange duurlopen te doen... en omdat mijn marathon een 'alles of niets' poging wordt, geef ik mezelf de vrijheid om 'op het randje' te trainen. Dit betekent dat als het 'goed voelt' ik misschien harder loop in de training dan hierboven aangegeven. Eigenlijk beetje instinctief trainen.

POV



PS... de eerste duurloop is goed gegaan.
Erg lekker weertje, beetje warm, maar heel goed loopweer.

Eerst 15 kilometer in 1.07.21, alle kilometers tussen 4.33 en 4.23, op trainingsschoenen.
Daarna even schoenenwissel en 300 cc zoete drank (simuleren marathon voeding),
Daarna 11 kilometer in 47.42, gemiddeld zo'n 4.20 mer km (tussen 4.26 en 4.09).

Dit tweede deel ging verrassend goed, ik had zelfs gevoel dat het nog wel veel verder kon vandaag. Ik lijk al aardig de juiste vorm te benaderen. Heb expres vlot doorgelopen, omdat ik zodoende goed 'technisch kon lopen', op de kaats, zo recht mogelijk vooruit zonder bijbewegingen, efficient afzetten etc....

Totaal 26k in 1.55.03 en 1k in/uitlopen.




10 augustus 2013

Veertien dagen marathontraining

Vandaag de veertiende dat ik in marathontraining zit.... nog zo'n 68 nachtjes slapen.

Alles gaat goed, ook omdat ik de training vrij rustig aanpak. Nergens agressieve trainingen, nergens te harde sprongen of kaatsen of sprints, nee... gewoon basis.

De eerste 7 dagen (in zuid frankrijk) 101 km gelopen in 8 trainingen, met de ideale verdeling van 10% rond drempel, en de rest vrij rustig. De heuvels zorgen hier en daar voor wat extra intensiteit.
Dan rustige dag met alleen wat fietsen in sportcentrum. Hierbij bleek mijn hartslag bij belasting lager te noteren dan ooit eerder (200 watt fietsen met een hartslag van 117, is een absoluut record). 

Dan drie dagen met: 14 km in 1.06; 4 + 14 km in 1.05, en zaterdag een ochtendloopje 5 km en een marathonspecifieke training van 13 km: met alle even kilometers 'vlot', de rest iets rustiger.
De reeks:    4.39/3.58/4.40/3.57/4.45/4.02/4.31/3.58/4.40/4.00/4.31/3.58/4.29, totaal 55.57, dit is vrijwel 2.59 tempo op de marathon, en dus perfect specifiek. Ging gemakkelijk... deze trainingen zijn echt genieten: hard maar niet zodanig dat je 'kapot gaat', lekker rennen. Ging ook 'snel genoeg' om zicht te hebben op een 2.52 marathon (hoewel hier nog wel heel erg veel voor moet gebeuren!). Verder nog 13 (zondag) + 15K in 1.09 met wat gevoelige benen. Met hartslagmeting: HF130 tempo 4.40, HF140 tempo 4.22, HF145 tempo 4.10,

Dus 182 km in 13 dagen. Komende 6 dagen nog zo'n 199 km (met daarin een eerste lange duurloop 28 km) en dan is dit eerste blokje alweer klaar.

Vanavond geinspireerd door Daphne, de 1600-1200-800-800-1200-1600 gelopen. Ik had twijfels vooraf, vermoeide spieren, iets gevoelige knieen etc, maar eenmaal begonnen bleek alles lekker en goed te lopen:  6.00, 4.31, 2.57, 2.57, 4.30, 6.03. Pauzes telkens 200 meter binnen 2'.


POV



08 augustus 2013

De Baerentrek


Het begon ergens in Mei,
E. vroeg me of ik zin had in een weekje bergwandelen, de 'Baerentrek' in het Berner Oberland...
Hmm... zou ik hier wel gekwalificeerd voor zijn? Ik heb dertig jaar geleden wel wat gebergwandeld, ook wat hogere paden, en ook wel eens met rugzak gewandeld. Maar de combi nog niet.

Maar ach, waarom niet, ik wilde wel eens ervaren hoe dat is. En ook, vele uren wandelen zou een interessante voorbereiding zijn op marathon en ook op een 6 uur die ik volgend jaar wil lopen.

Ik maakte me wel iets zorgen over het parcours, want mede wandelgenoten M en J, stelden een kleine wijziging op dit parcours voor, een moeilijker derde dag met een lastige afdaling. In een verslag van andere wandelaars stond dit (zie dag 3) aangegeven met 'blauw witte route, ervaring vereist' en 'dit had niet moeilijker moeten zijn'. Maar ach... gewoon gaan...

Wandelschoenen en nog wat dingetjes gekocht, een beetje getraind (hoewel bergwandelen niet echt trainbaar is in Nederland zonder bergen).

Dag 1

(Voorgaande dag: autoritje met M., en J. opgepikt. E. was (nog) ziek, zou zich op dag 4 bij ons voegen. Dit was een autorit van Roden naar Kandersteg, zo'n 1000 kilometer).

Starten in Innertkirchen. Hier maakte ik me wat zorgen omdat mijn rugzak zwaar aanvoelde en ik al enige moeite had bij het oplopen van een een schuin kantje van het perron! Klein beetje gewicht verdeeld, M. wou matje wel dragen, en gaan! Weg oversteken, paadje in, en stijgen. Al na 100 meter voelen de benen zwaar en lijken te verzuren. Maar dit blijkt er 'bij te horen', je went eraan en je negeert het.
Dan opeens: onweersdreiging. Na een uurtje lopen moeten we stoppen. We besluiten te gaan slapen in een hutje van 'unsere liebe naturfreunde', beschut tegen regen maar niet tegen muggen. Gelukkig slapen muggen ook, van 01.00 tot 03.30 ofzo.

Dag 2

Vroeg vertrek, om 6 uur, vanaf ongeveer 650 meter. Eerst een stuk redelijk vlak, daarna een hele lange tijd stijgen. Het plan is om 2000 meter te stijgen en daarna nog wat af te dalen naar Rosenlaui Bivak (een berghut) en daar ergens te overnachten of kamperen.

Na een paar uur continu stijgen kwamen we op een hoogte van ongeveer 1600 meter en voelde ik mijn benen al. Al 1000 hoogtemeters! Lekker. Hou ik van. Hier gingen we opeens linksaf, richting 'Dossenhutte', blauwwitte route. En dit was nieuw terrein voor mij. Het 'pad' liep eigenlijk gewoon recht tegen de berg omhoog. Af en toe een merkteken, soms de contouren van een pad, maar eigenlijk gewoon tegen een 40-50% helling omhoog. Wandelen met de hak aan de grond werd lastig, zodat ik op voorvoet omhoog moest. En dit voel je dan weer in je achillespezen. Maar al tijdens wandelen ontwikkel je technieken om de zaak niet te overbelasten. Met voeten scheef, schuin omhooglopen; hak telkens op steentje zetten ('traplopen') etc.
Na nog een paar uur wandelen werd het erg zwaar. Zere benen, en eindeloos klimmen. Fotootje gemaakt:




Hier zei M. 'kijk hier moeten we heen' en wees op een een klein pukkeltje op de bergkam (de 'graat') aan de andere kant. Nog zeker 500 hoogtemeters. En ik zag: rotsen, sneeuwvlakten...

Okee verder klimmen. Paar keer mislopen, route zoeken, en verder. Soms op handen en voeten omhoog.
De sneeuwvlakten: het had erg veel gesneeuwd dit jaar en nog niet alles was gesmolten. Daarom waren de paden boven circa 2000 meter hier en daar nog bedekt onder een laag sneeuw. Er waren grote sneeuwvlakten van 50 of 100 meter breed en hier en daar honderden meters lang, allemaal zo'n 30-60 graden schuin.

Aangekomen bij de sneeuw. M. zei 'we gaan traverseren'. Dit betekent: schuin de sneeuwvlakten oplopen, in voetsporen van voorgangers. Voeten vastschoppen in de sneeuw zodat je niet uitglijdt en houvast hebt. Een paar keer keek ik naar rechts, naar beneden, en ik werd wat bang: want als ik uit zou glijden zag ik niet hoe ik kon voorkomen dat ik een paarhonderd meter naar beneden zou glijden en bijv. tegen een rots aan zou knallen. Ok.. niet aan denken, doorstappen. Heh... gelukt. Stukje steen, klauteren, oei... weer sneeuwveld. Niet nadenken, gewoon doorstappen... dit ging zo een halfuur door. Steeds hoger en hoger. Ook af en toe jezelf omhoogtrekken aan een staalkabel...

Het was niet echt leuk meer. Allemaal erg lastig, soms voelde ik mijn knieen als ik al mijn gewicht op 1 been moest zetten en mezelf omhoog moest duwen... tegelijkertijd was het, paradoxaal, fantastisch.

Uiteindelijk om 18.00 waren we boven, op 2650 meter, bij de Dossenhutte. In de verwachting het nu iets makkelijker te krijgen in de afdaling liepen om deze hut heen... oei! Afdaling zag er gevaarlijk uit. Ik zag klauterpaden, en aan alle kanten hellingen die steil naar beneden liepen van 60-70%. Vooral heel veel rotsen ook. De eigenaresse van de hut zei toen dat ons doel, Rosenlaui bivak, gesloten was, en dat je daar ook niet gemakkelijk kan kamperen (ons plan deze vakantie was om waar mogelijk, op hoogte te kamperen. Boven de boomgrens mag je in Zwitserland vrij kamperen) . Toen besloten we maar om in de hut te blijven.

Dag 3: de helicoptervlucht

Hier sliepen wij.


Hutje met 20 bedden ofzo. Door de sneeuw heen lopen.

Hoewel... slapen? Ik kon de slaap niet vatten. Het kan aan de smaakstof E621 (ve-tsin) in onze nudels gelegen hebben, of aan de hoogte... en als je niet slaapt ga je nadenken. Kan ik, onervaren bergwandelaar, deze afdaling wel aan? In de klim zaten minstens vijf stukken die ik alleen nooit zou hebben gedaan vanwege het risico. Verder is er de zware rugzak waardoor je wat minder evenwicht hebt, en die manouevreren moeilijker maakt. Ook zag ik een stukje van de afdaling, waarbij men over de bergkam loopt. Paadje van 40 cm breed en zo'n meter of 8 lang, met aan beide kanten honderden meters steil naar beneden. Wat als ik dan misstap?

Op een gegeven moment begon ik, om 03.00 's nachts, zelfs te denken aan 'als ik van de berg val, hoe zit het met nabestaanden verzekering'. Dergelijke gedachten komen zomaar in je hoofd, hoe minder je eraan probeert te denken hoe meer ze zich opdringen. Zucht.

Enfin. Om 04.00 viel ik eindelijk in een korte slaap.

Opstaan, inpakken, eten, rugzak op. Ik had stijve benen van de 8 uur klimmen van de vorige dag. Was licht in het hoofd, beetje duizelig, slechts 6 uur slaap in 2 dagen gehad. Hmm.... maarja ik moet van die berg af....

Afdaling.

De eerste tien meter. Ik had erg veel moeite met m'n evenwicht houden, benen trilden onder mij en waren erg moe. Een misstap kon maar zo gebeuren. Een eerste lastige stukje, vasthoudend aan kabel een meter rots overwinnen... hoewel we afdaalden liep ik hard te hyperventileren. Ik stapte mis. Pijnscheut in knie...

Toen opeens zei ik "ik durf hier niet verder naar beneden".

M. en J. steunden mij meteen, wat fijn was. Even terugklimmen naar de hut. Wat nu.... koortsachtig overleg, bellen met thuisfronten...

Er waren vele opties. Ik zou even kunnen rusten, wat eten, daarna opnieuw proberen. Of afdalen langs de andere kant (de sneeuwvelden van gisteren). Of een dag blijven in de hut. Of..... die ochtend zag ik een helicopter landen bij de hut, er stapten toen enkele mensen uit, en ik bedacht dat het misschien mogelijk zou zijn om met hen weer mee terug te vliegen.

Uitleggen aan de gastvrouw der hut, dat ik niet naar beneden durfde en of het mogelijk was met helicopter van de berg te gaan. Ze keek me eerst ongelovig aan, ik legde uit dat ik weinig ervaring over dit soort parcoursen had, en dat ik eigenlijk ook niet aan de andere kant af durfde. Ze zei eerst iets over reddingsdienst en 800 euro... maar daarna, toen ik nogmaals herhaalde dat ik niet 'gered' hoefde te worden maar slechts naar beneden wilde, en nog wat verder aandrong, liep ze naar achteren om te beraadslagen.

Ze kwam terug met een aanbod: ik zou met de mensen die die ochtend geland waren, kunnen terugvliegen, a 180 euro. Hier ging ik meteen op in: GRAAG!!! (ware dit niet mogelijk geweest, dan zou ik vermoedelijk langs de andere kant terug afgedaald zijn. Maar dan had ik a) een lastige afdaling gehad, en b) M. en J. een mooie moeilijke afdaling onthouden, en c) de vakantieplanning helemaal omgegooid.....).

En zo geschiedde.... ik kon lekker relaxen hierboven, wat fotootjes maken, en M. en J. konden hun afdaling, waar ze naar uitgekeken hadden, toch maken. Een prima middagje.

In deze middag:
- ik zag man met hondje, die doodgemoedereerd omhoogwandelde over het moeilijke traject, een pot bier nam, en weer naar beneden ging. De 8 meter met aan beide kanten afgrond: gewoon relaxt overheen wandelend...
- ik las over moeilijkheidsgraad van het traject. Het had klassering 'T4'. Er stond bij dat je hier uitgebreide bergwandel ervaring voor moest hebben en 'sehr trittfest und absolut schwindelfrei' moest zijn. Ook dat het traject op sommige punten 'T5' was 'klettersteig ahnlich'. Hieruit leidde ik af dat ik de juiste beslissing had genomen.
- lekker koffie drinken, lekker relaxen, bruin worden, genieten van de fantastische omgeving, de grote gletsjers...

Later las ik nog meer over dit traject, o.a. ""Geplant war ein Trip aufs Rosenhorn. Der Aufstieg (T4 blauweiss) ist Hochalpin und auch für geübte Alpinwanderer nicht harmlos". Overigens zijn mijn reisgenoten toegerust met veel meer ervaring dan ik, M. en J. hebben o.a. hiking en moeilijke klimwanden ervaring en E. heeft vorig jaar met D. de beruchte GR20 op Corsica gelopen.

Om de paniek nog groter te maken: naar schatting trekken er 2.000.000 mensen jaarlijks de bergwandelpaden op. Hiervan komen er 200 te overlijden, dit is 1 op de 10000. En op moeilijke trajecten met onvoldoende ervaring zal dit risico nog wel hoger liggen... een op 1000 ofzo. Voor mij is dit al een te hoog risico (ik ben vaak nogal voorzichtig, maar ik weet dat dat soort kansen zich gewoon voordoen. In een lastige afdaling kan er een steen naar beneden komen tegen je hoofd, je kan op een zeer lullig moment kramp krijgen.....).

Overigens is dit risico nog niets vergeleken met het risico dat bergbeklimmers op de K2 (een zeer lastige 8611 meter hoge berg in de Himalaya) lopen. Een op de vier (25%) van de klimmers die een toppoging doen, komen te overlijden. Het K2-boek van Wilco van Rooijen is zeer boeiend. Wel wat vreemd dat hij kennelijk verrast wordt wanneer hij (na zelf even verdwaald te zijn geweest op de berg en gigantische risico's te hebben genomen) hoort dat een van zijn mede klimmers in het team is verongelukt. Je zou bijna verrast zijn als dat niet gebeurt.... Ik vind het onverantwoord en onnodig maar ook wel mooi. En ergens ook wel wat 'fake'. Want, wil je 'echte levensverhalen en heroiek' ervaren: stuur gewoon een team de K2 op. Gegarandeerd spectaculaire reddingen, je leven opofferen voor anderen, etc etc...fake omdat het een zelfgecreerde onnodige situatie is. Het bewijst niets en laat niets zien wat we niet al weten.

En de foto's, het soort terrein waar we langs moesten, en onderaan de gletsjer die er alleen maar lag om bewonderd te worden:





Het filmpje van de moeilijke passage, op video lijkt het zonder echte diepte wat gemakkelijker:



Ook nog filmpje van internet geplukt, geeft ook goede indruk:


Of deze, tot rond 03.20 is de klim naar de hut... daarna het stuk naar de top.



Kortom: dit was wederom een perfecte dag. Sommigen zouden zeggen 'maar je hebt gefaald, je durfde niet'. En juist daarom is het een perfecte dag. Dingen die anders lopen dan 'zou moeten' hebben juist veel waarde en kracht (het is (uiteraard) juist een beetje de 'bedoeling' van 'het leven' dat je jezelf tegenkomt en dat dingen 'moeilijk' zijn. Hoewel er mensen schijnen te zijn die zeggen dat elke dag 'een feestje moet zijn'... hoe saai kan het worden).

Ik zal het me levenslang herinneren, en de verhalen zullen met het jaar sterker worden.

Na de terugvlucht heb ik nog zo'n 2 uur gewandeld voor ik M. en J. tegenkwam die gelukkig zonder ongelukken afgedaald waren. En we konden lekker illegaal weer overnachten in zo'n verlaten hut ergens. Perfect.

Dag 4: Grosse Scheidegg

Vergeleken met voorgaande dagen was dit 'gemakkelijk', gewoon 25 kilometer wandelen met rugzak. Naar boven wat moeie benen, naar beneden wat klappen op knieen en bovenbeenspieren. Vandaag geen echte spierpijn, kennelijk zijn mijn hardloopspieren wel wat gewend.
Midden op de dag op de top van de pas, kwamen we E. tegen die met de nachttrein naar ons toe was gereisd en al lekker drie uur gewandeld had. Daarna samen verder/terug wandelen naar Grindelwald, en even kamperen.

Dag 5: de dag der perfecte uitzichten

Wandelen richting Sefinenfurge, niet lastig, wel hoog. Zo'n 1000 meter klimmen, en kamperen op 2300 meter hoogte in spectaculair gebied. We hadden uitzicht op de Eiger en Jungfrau. En, tijdens etenstijd, ook op de Nassihorn, een onooglijk klein bergje temidden der reuzen. Hier werden wat grappen over gemaakt, te flauw om hier te noteren.... erg leuk.

Ook leuk om echt bronwater te drinken. We ontdekten ergens een plek waar water zo de berg uit kwam spuiten. Hier de flesjes onder houden, en meteen opdrinken... lekker!!





Dag 6: de koninginnerit

We werden om 05.00 gewekt door de lampjes. Ofwel. Door bliksemflitsen, mogelijk in het naburige dal. Tijdens het snelle inpakken en eten, bleek dat de bliksem en wolken wat wegtrokken, maar eenmaal opgestaan was het fijn om op pad te gaan.

Op naar de Sefinenfurge en Hohturli, resp 2650 en 2800 meter hoog. Met daartussenin een diep dal met gletsjer. Een fantastische dag wandelen met lekker zware hellingen. Over gletsjer lopen, met lange trap een ijsmuur op. Mooi, mooi, mooi.

Overigens was die laatste klim, Hohturli, vrij lastig omdat het zwaar was en hoog. De traptreden van 25 centimeter hoog op het laatst, ik  nam ze door elke tweede pas even uit te hijgen en pauze te nemen. Ik bleek wat meer last van hoogte/benauwdheid te hebben dan mijn medeklimmers (wat waren ze sterk...) Ook bleek ik trouwens, gedurende deze week, wat meer te moeten eten dan de anderen... kennelijk staat mijn verbranding vrij hoog afgesteld. Op zo'n dag als deze verbruik ik naar schatting wel 4000 calorieën, ofwel 30 boterhammen met beleg....

Maar ach wat was het mooi. En zodanig zwaar inclusief de 'weigering' op de derde dag, dat je jezelf in alle hoeken en gaten beter leert kennen. Ook mentaal.... want de week daarna, lijkt de marathontraining een lachertje. Duurloopje 10, duurloopje 16, allemaal 'zeer licht' vergeleken met sommige stukken Baerentrek.


POV





07 augustus 2013

Lekkere vakantie

Zoals gezegd eerst een week wandelen, zo'n 25-30 uur netto wandelen. Zwaar voor benen, knieen, achillespezen etcetera etcetera. Maar wonder boven wonder hield alles zich goed.

Daarna nog de Grimselpas opgefietst (niet erg hard, maar wel 2.5 uur trappen).

En toen een week hardlopen. De heuvels en de warmte maakten het wat zwaarder, maar een duurloopje bij 28 graden, ik vind het prima. In totaal 8x gelopen, totaal 101 kilometer. In eerste instantie ging het beroerd, wat zo'n 2 weken nauwelijks hardgelopen. De 12 km/uur werd nauwelijks gehaald. Maar op de vierde dag kon ik opeens in totaal 24km lopen (ochtend 16 en avond 4x1000), en het 'gevoel' was goed. Daarna nog een 8x1000 op dag 6 (niet te hard, zo'n 4.09 per kilometer), en een 15km duurloopje in 30 graden op de laatste dag.

Hoe verder... ik moet nu heel snel de duurlopen oprekken. Langste continue loop sinds rotterdam is slechts 16k. Ik dacht zelf aan: morgenochend 21.1k 'op techniek', misschien 1.40 a 1.45. Daarna ergens volgende week een 'omvangdagje' (28k in 2 trainingen) en op zondag dan een 28k als 1 lange duurloop. De twee weken daarop een 30-35 (waarvan eentje 'hard'). Daarna fietsweekje rond alpe d'Huez. Daar ook die alp op hardlopen ivm macht kweken. En daarna... zover kan ik niet kijken, maar er moeten dan nog in elk geval 1 lange harde training in zitten (mogelijk de 6-5-4-3-2 kilometer tempotraining).

En, zoals eerder gezegd, het is een alles of niets poging naar 2.52 amsterdam marathon, dus ik zal vrijuit en opportunistisch trainen, ook gesterkt door die week wandelen. Want daar kwam ik erachter dat wat wij normaalgesproken 'zware marathontraining' noemen, eigenlijk niet zo zwaar is. Volgens mij is een groot deel van de marathontraining mentaal. Gewoon doen wat nodig is en niet teveel piepen.

POV

ps... binnenkort uitgebreid verslag incl fotoos van de bergwandeltocht, incl 'de helicoptervlucht' (dubbele betekenis) en het hoe en waarom etc etc etc....