Ik ben sportmoe van de Spelen.
Er gebeurt teveel geweldigs en dramatisch, wereldschokkende prestaties, "mooie sportmomenten". Ik heb er al zoveel van gezien, zo vaak, al die jaren. Het gaat maar door, de ene "mooie ervaring" na de andere. Iedereen wil weten "hoe het voelde, de Olympische Overwinning". Het is allemaal hetzelfde. Hoop op overwinning, teleurstelling bij zilver, sportcarrieres, maatschappelijke carrieres, leermomenten, historische momenten... De komende 20 jaar zullen we de laatste meters van Vos, nog circa 684 keer in alle diverse sportprogramma's herhaald zien worden. Een enorm zichzelf in stand houdend circus. De eventuele dopingperikelen zijn allemaal onderdeel van dat circus, erbuiten is het niet belangrijk, erbinnen is het onderdeel van het spel, de jacht naar "succes"
Het lijkt allemaal heel belangrijk maar in feite is het dus een soort universele bezigheidstherapie die eigelijk niets voorstelt.
Heh... lekker.
Ben blij dat ik dit even ingezien heb.
Ben zelf maar even gaan sporten, klein uurtje fietsen, lekker!
POV
ps... Dinsdag. Beetje gesport: 4x1600 in gemiddeld 6.07, pauzes 1.30, ging lekker, voelde niet echt moe.
Tv kijken. Nog steeds sportmoe. Al die deskundigen die maar praten en praten, heb na een paar minuten de tv uitgezet. Heerlijk rustig. Wat filosofie lezen.
Mezelf aan het afvragen. Waar komt die perfectie toch vandaan, ik bedoel hoe een gewone dag verloopt, werken, praten, sport of wat anders, lezen. Alles steekt zo mooi in elkaar, de timing, het vanzelfsprekende, de zorg die aan je besteed wordt of die je besteedt, de herinneringen, dromen en gedachten. "the awesome perfection of the present moment".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten