Ik kreeg te horen dat die filosofisch getinte blogs, in de smaak vallen, zelfs (of juist) als ze nauwelijks te volgen zijn en er geen touw aan vast te knopen is.
Vermoedelijk komt dit omdat 'in onze huidige wereld' waarin alles verklaard en onderzocht wordt, en onzekerheden en twijfels meteen 'aangepakt' en getherapeutiseerd worden, en waarin het bijna een zwaktebod is om toe te geven dat je grote delen van het leven niet begrijpt (ik geef het toe), waarin het zogenaamd goed is om 'te weten wat ik wil' en zeker over te komen en 'van je leven een feestje te maken' en 'zich al genietend een weg door het leven te slaan', of in elk geval succesvol te zijn zonder grote zwakten en een fraai ontwikkelde persoonlijkheid te hebben, waarin het leven begrepen moet worden en rationaliteit goed is, er hierdoor een soort beklemming plaatsvindt waarin geen mens meer past.
Door die beklemming ontstaat het verlangen naar onzin, naar andere gezichtspunten, naar wijdere inzichten, naar een gevoel van natuurlijkheid, een gevoel van, over, aangaande, je echte identiteit, ongerelateerd aan het moeten voldoen in de huidige maatschappij.
Hier ontmoeten we meteen het eerste 'probleem': is dat verlangen naar 'iets anders' niet eksakt de maatschappij zelf, in een iets ander jasje? Is het niet gewoon een zoveelste banale ontsnapping aan de sleur van elke dag? Waarom zouden we willen veranderen? Wat is er mis met ons leven zoals het nu is, eigenlijk? Is er in de kern eigenlijk wel iets mis? Is het 'iets anders willen, iets willen veranderen' niet gewoon een reflex-reactie, vanuit onze geconditioneerde geesten, van jongs af aan op 'verbetering' getraind?
Een kind van twee of drie, die wil niets 'aan zichzelf verbeteren', die heeft wel wat beters te doen. Spelen, de wereld ontdekken, verwonderd zijn.
En hoe zit dat dan met hardlopen. Waarom moeten we nou eigenlijk een trainingsperiode in gaan, maandenlang tunnelvisie, om uiteindelijk weer een minuutje van het PR af te lopen? Wat is hier het idee achter? Wie over al deze dingen nadenkt raakt al snel verstrikt in een netwerk van gedachten. Wel iets doen? Juist niets doen, afwachten wat er gebeurt? Toch maar die carriere oppakken? Of go with the flow? Hellpp!!!!
Nog even verder doordenken, en de kans is groot dat je uit de grond van je hart uitkrijst 'HELP! IK WEET NIET WAT IK WIL!!!'.
... wordt vervolgd... moet even koffie zetten... staat overigens al vrij te reageren.
Okee, verder...
Laten we die zin eens bekijken: 'help' duidt erop dat je veronderstelt dat 'ik weet niet wat ik wil' een ongewenste situatie zou zijn. Terwijl het alleen maar een correcte beschrijving der werkelijkheid is. Niet-weten is de natuur der mens.
Verder staat het woordje 'ik' hierin centraal, het komt maar liefst twee keer voor. We weten niet, in de kern, wie we zijn. We weten niet wie of wat we zijn. Wij zijn het grote onbekende.
Natuurlijk weet je wel eens dingen, met de nadruk op 'dingen'. Je weet over feitelijke dingen, welke dag het is, of het mooi weer is, wat je morgen op je werk moet doen. He wordt al vager als het over relationele dingen gaat, je weet ongeveer wat je in bepaalde situaties moet doen, met wie je goed kan opschieten of zijn... maar als je bij 'jezelf' uitkomt weet je niet echt iets. Het is een soort zwart gat. Of, vanuit ander perspectief, een soort groot wit helder licht dat oogverblindend het hele universum verlicht.
Dus het is volstrekt logisch om niet te weten wat je wil, om jezelf niet te begrijpen.
Op dit punt aangeland zijn we met stomheid geslagen. Want de zin "maar...maar.... wat moet ik DAN?" lijkt zich op te dringen maar moet meteen terug in zijn hok omdat herkend wordt dat zo'n zin een reflex is en beter afgeleerd kan worden, willen we uit de problemen blijven. En dat is dan ook meteen alles wat we moeten doen.
Het is net als met trainen: zolang je de vraag heb 'moet ik nu wel of niet die harde training doen', zit je in de gevarenzone. Als je de training niet doet raak je ondertraind, als je hem wel doet raak je misschien geblesseerd. Maar als je de vraag terzijde schuift en niet meer aanraakt, doemen er opeens enorm veel alternatieven op.
... okee hier even pauze, ben moe, even nog wat bier. Morgen verder, staat overigens vrij te reageren....
Ik lijk hier te pleiten voor een soort passiviteit, geen actie ondernemen, ons wentelen in vertwijfeling....wat is hier de zin van...... en ja dat klopt. We denken altijd maar dat er 'iets moet gebeuren', terwijl, vaak, minimale actie meer dan genoeg is. De inspanning-rendement verhouding wordt vaak volkomen uit het oog verloren. ER MOET NIETS GEBEUREN. In elk geval niet aan 'mijzelf'. Zo.
In dit kader is de uitspraak "kennis is denkbeeldige waarneming, niet-kennis is chaos" toepasselijk. Jazeker: kennis lijkt nodig, maar is van nature slechts denkbeeldig en vluchtig. Alle kennis bestaat uit veronderstellingen, gebruikt om de wereld enigermate te structureren en te begrijpen. Elke gedachte is een theorie die zegt 'zo ziet de wereld er misschien volgens mij uit op grond van waarneming en veronderstelling'. Maar als het doorslaat, gaan we heel veel kennis opbouwen zodat we de wereld volledig begrijpen. Het probleem hierbij is, dat als je iets op manier A begrijpt, je niet tegelijkertijd het op manier B kan begrijpen. Als je volkomen op de duurmethode gefocust bent, snap je niets meer van interval methoden. Als je het higgs-boson dan eindelijk ontdekt hebt, blijk je je volkomen geisoleerd van de medemens te hebben omdat je denkt te snappen wat anderen niet snappen.
En, welja, laten we de lijn doortrekken. Wat weten wij eigenlijk echt? Wat denken we zeker te weten? Sommige mensen schijnen te denken dat ze 'in' hun lichaam zitten, of 'in' hun hoofd. Of dat er zoiets als 'tijd' echt bestaat. Jazelfs, het is de vraag of 'mensen' wel echt bestaan als aparte entiteiten. Zijn wij niet eigenlijk allemaal volkomen met elkaar verbonden, en slechts ogenschijnlijk gescheiden omdat het lijkt alsof je 'bij dit lichaam hoort', alsof je 'bij deze gedachten' hoort. Kan een eventueel denkbeeldig afgescheiden ik eigenlijk wel overleven? (nee is het correcte antwoord).
Nu we alle ik-vragen terzijde hebben geschoven, rest ons dan toch nog de vraag 'wat nu'. En die vraag is, op dit punt aangekomen, helder. Want ontdaan van allerlei verstorende ik-gerichte neigingen en krampachtige pogingen dat denkbeeldige personage 'beter te maken', valt het 'wat nu' in een rustige stilte. En opeens zie je wat je moet doen. We gaan even naar de buurvrouw, haar helpen met de kompjoeter... we wachten rustig tot er iets naar voren komt, vanuit de wereld, vanuit jezelf, wat gedaan moet worden, even trainen, gras maaien, echt luisteren naar wat iemand te zeggen heeft....
... gooeeoeoeddd.... het is alweer laat zie ik. Morgen tot zondag trainings
... het is maandag, 'ik' heb alles even laten rusten. Of, beter gezegd, alles heeft zichzelf laten rusten, 'ik' hoef daar helemaal niets aan te doen. Samenvattend: in de kern weten we niets. We structureren alles wat via de zintuigen binnenkomt op een of andere manier tot 'een wereld met dingen', vervolgens gaan we aan al deze dingen attributen toekennen 'slecht, goed, nietszeggend, mooi' en gaan we die dingen (lees ook: mensen) behandelen alsof die attributen echt zijn. En zodoende ontstaat 'menselijk gedrag', een soort circus van interpretatie, effect, golfbeweging, . Maar hoewel dit verschijnsel optreedt weten we in de kern nog steeds niets. En dat is prima. Rustgevend ook. Hoe dit alles is ontstaan, geen idee, God ( een der dingen ) weet het misschien.
Dan nog de referenties:
- http://www.lifewithoutacentre.com hier staat (vind ik) briljante info op
- heb nog veel meer links.... maar moet niet overvoeren
POV
Geen opmerkingen:
Een reactie posten