Nadat ik dinsdag voor mijn gevoel erg veel risico nam door toch een snelheidstraining te doen ("zou de voet het houden"), ik liep trouwens 3x600 in 2.11, zat ik mentaal toch enigszins stuk. 'waar ben ik mee bezig, ik schrap die 6 uur...' 'waar ben ik in het algemeen gesproken nu eigenlijk mee bezig'. Ik voelde me in een soort moeras verzinken, algehele verwarring en twijfel aan alles. Ook, in lijn met mijn filosofisch blog, wist ik niet meer wat ik moest doen.
Maar ergens weet ik dat dat soort momenten een soort vraag aan de kern van mijzelf zijn, en dat het antwoord als een soort impuls moet komen.
Qua zes uur op 11 mei: ik werd overvallen door het besluit er vol voor te gaan. Nu ik dat dan eenmaal besloten (of hoe werkt zoiets, het was besloten en ik werd me er bewust van) had werd ik gedwongen na te denken. Ik ging nadenken over alternatieven voor 'de voet', ging experimenteren met ijsen ipv warmte toedienen en dat lijkt te werken. Woensdag liep ik alweer 17 km op de training, alles rustig, en meteen ijs erop verdoofde de pijn. Vandaag voelde ik wel wat, maar besloot gewoon te gaan lopen en als het tijdens het lopen beter zou gaan, dan langer door te lopen. Dit werd uiteindelijk 25.5k in 2.04, veel meer dan gedacht, en de voet voelt alleen maar wat branderig. IJs erop.
Even twee dagen rustig. Dan 10k. Dan ergens in de week 45k, en twee weken later 50k. Dat is het plan; voor de rest gewoon op gevoel en ontspanning. Ongeveer 100 km/week de komende 4 weken, dat is te weinig voor een 'topprestatie' op de 6 uur, maar is voldoende voor een 'lange duurloop met op het eind lager tempo'.
POV
Geen opmerkingen:
Een reactie posten