Hoi,
Laatst kwam ik een artikel over hardlooptraining tegen, zie Hadd, en het leek alsof dit artikel mijn training in de jaren 95-99 beschreef. Zelfs bepaalde trainingen, zoals 2x10 kilometer met hartslag 150, komen bijna letterlijk voor in dit artikel.
Ik vind deze methode dus uitermate geschikt om te gebruiken in de marathontraining!
'Hadd' trainingen, zijn trainingen met een gelijkmatige hartslag zo'n 10-20 slagen onder de anaerobe drempel, waarbij het trainingsdoel is om met zeer gelijkmatige snelheid te kunnen lopen op die hartslag. Als bijvoorbeeld de snelheid bij een hartslag van 140, 13.5 km/uur is na 5 minuten in de training, dan zou na een uur training deze snelheid nog steeds ongeveer 13.5 km/uur moeten zijn.
En als je dat bereikt hebt in training, dan is dat een teken dat de stofwisseling op die snelheid volstrekt 'aeroob' gebeurt. De verbrandingsmotor is efficient geworden.
Zolang er nog het verschijnsel optreedt van steeds verder wegzakkende snelheid bij dezelfde hartslag, betekent dit dat de stofwisseling niet efficient genoeg is en er dus trainingseffect op deze snelheid te halen valt.
In 'Hadd' is het dan de bedoeling om pas veelvuldig op hogere hartslag (bijv 1 uur HF150) te trainen als die lagere HF efficient geworden is. Hadd vergelijkt het met het uitknijpen van een tube tandpasta: je begint onderaan, en als je dat goed uitgeknepen hebt ga je hoger en hoger, en zodoende komt alle tandpasta (alle potentiëel aeroob vermogen) eruit.
Gisteren liep ik op de loopband met HF140. Na 5 minuten was de snelheid 14.4 km/u, na 10 minuten 14.1, na 15 minuten 13.8, na 25 minuten 13.6. Dit betekent (schrik!) dat ik nog niet efficient ben op die snelheid en nog meer HF140-loopjes voor de boeg heb.
Uiteindelijk zal de 'Hadd'loper kunnen toewerken naar een uur lopen op (in mijn geval) hartslag 155, waarbij de snelheid constant 16.5 km/u is, en waarbij je in een wedstrijd een HF van 160+ haalt en 17 km/u loopt (dream on...).
POV
Geen opmerkingen:
Een reactie posten