Wondroos

Het ging zo:

Maandag kreeg ik zomaar vanuit het niets opeens hoge koorts. Ik begon om half 11 op het werk te rillen en moest om 12.00 naar huis. Anderhalf uur later: 40 graden koorts.
Ik dacht: een griepje, maar vond het wel raar dat ik dan niet last van keel/longen ofzo had.

Dinsdag, na een nacht vol ellende, hoofpijn, meer hoofdpijn, paracetamol, ontdekte ik wat lichte irritatie aan mijn linkervoet/grote teen. Huid leek beetje rood te zijn. Een paar uur later, tegen vier uur, viel het me opeens op dat er ook in mijn lies een soort rood achtige plek was, en iets gezwollen lymfeklieren.

Huisarts gebeld om 4 uur... was er niet meer, of ik moest vervanger bellen. Naja... de volgende ochtend dan maar.

Woensdag, na nog een nacht vol ellende, huisarts gebeld: "voet bij teen pijnlijk, lijkt een infectie, trekt door naar lies, daar ook rood".  Okee kom vanmiddag maar.

Woensdagmiddag: ik liet been zien. Huisarts schrok zichtbaar. Meteen aan antibiotica, en 'je had dinsdag meteen moeten bellen, je had vanochtend meteen moeten komen'. Tja.


Door de snelle marathon kan een streep.
Eerst maar eens hopen dat de infectie niet te ver doorslaat en dat de antibiotica aanslaan.


POV

ps...

De antibiotica slaat aan. Voet wordt nog wel dikker maar gaat beter.

Waar je dan de eerste dagen niet eens aan hardlopen kan dénken, jazelfs eigenlijk helemaal niet helder kan denken (koorts slaat het brein dood), komen vandaag weer wat hardloop ideeën naar boven. Er was een marathon ja. Ach... niet echt belangrijk. Maar zodra het kan ga ik wel weer trainen, alleen al omdat het ook als heb je geen enkel doel, fijn is om te doen.

De training zal als de koorts echt weg is eerst bestaan uit wat fietsen en simpele krachttraining.
Ook proberen normaal wat stukken te wandelen. en enkel die nu helemaal stijf is wat soepel krijgen.
Dan volgende week zaterdag ofzo kort stukje joggen, zoiets.

Verder kreeg ik dinsdag nog een belangrijk inzicht in 'Het Leven'. Het kan ook een koortsdroom geweest zijn, maar het gaat ongeveer als volgt:

Ieder mens, ieder organisme, is alleen geïnteresseerd in overleven. Een klein beetje vrij vertaald voor mensen: we willen veiligheid, voorspelbaarheid, comfort. En in een dergelijke 'omgeving' kunnen cq willen we acties met bepaalde 'risico's' nemen. Risico is tussen quotes omdat het maar relatieve risico's zijn: we weten zeker dat we veilig zijn of het zogenaamde risico nu wel of niet optreedt. Dit gedrag is prima, kan ook waarschijnlijk niet anders. Maar stel dat de structuur van een samenleving niet meer lekker draait maar nog wel ongeveer voldoet, en er actie genomen moet worden (met risico) om dit weer te veranderen. Dan ontstaat er een conflict: in het geding is en er een of andere actie nodig is: dan ontstaat er een probleem: de mens wil alleen 'veilige' acties doen wil dus niet aan de samenleving sleutelen (omdat die de basisvoorwaarde weghaalt) DUS er veranders iets niet wat wel zou moeten omdat er niemand is die het wil doen. Door dit mechanisme van instandhouden van veiligheid wordt de veiligheid dus juist bedreigd. En dit speelt ook in kleinere verbanden. Relaties bijvoorbeeld, of werk... de lieve vrede bewaren terwijl het veel beter voor iedereen zou zijn om gewoon de zaak op te breken en iets anders te gaan doen. Of de situatie in de kern veranderen. Pas als het echt niet anders kan, of pas als je opeens in de kern van overleven geraakt wordt, dan, ja dan, dan doe je opeens wat je al tijden geleden had moeten doen. Of dan ga je opeens veel te snel alles veranderen, oorlogen etc. Het inzichtje is: deze onbalans, dit mechanisme, dit zit gewoon in de menselijke natuur en in de hele natuur. Dingen moeten hun tijd hebben....

Goeoeoedd..... dit was dus de... koortsdroom. Nouja.