14 april 2017

In training. Allerlei doelen:10k, 1k, 60k, in 40/20/115 minuten.

Ha,

Zondag tikte ik 29 kilometer aan in Rotterdam.
Zondag ook begeleidde ik 26 lopers naar de start in van de marathon.... 

En dan wordt het vanzelf maandag... de tijd schrijdt voort. Raar eigenlijk, 'tijd'. Wat schrijdt er nu precies voort? Voor mij is het altijd 'nu', ik weet niets van tijd. Ik weet alleen iets van planning, van dingen in volgorde doen, van dingen niet doen omdat je er 'nu' geen zin in hebt.... 

Bestaat tijd wel? Geef toe, zelf weet je ook niet wat het is. 

Gisteren: dit is slechts een gezamenlijke herinnering. We denken terug aan de zondag, met alle PR's en drama... nu is alles op een of andere manier verdwenen en bestaat het alleen nog maar als idee, gevoel, herinnering, emotie. 

Morgen: er is een vaag idee wat er ongeveer zou moeten gebeuren morgen. Zo vermoed ik dat ik in de ochtend een duurloopje ga doen en daarna een uurtje ga zwemmen bij Nienoord (12-13 banen zwemmen). De duurloop zal rond 5.10 per km gaan: rustig tempo. Het zwemmen: waarschijnlijk probeer ik een PR op de 25 en 50 meter borstcrawl te scoren, en ook op de 25 en 50 meter schoolslag. En op de 100 meter borst en school. En op 25 meter alleen beenslag ('wrikken').  Ook zal ik dan eindelijk mijn artikelen over looptechniek voor ProRun verder uitwerken.

Over die artikelen: ze staan al in de steigers, maar ik moet wachten totdat ik ze kan schrijven. Ze worden 'in mijn hoofd al geschreven', er zijn processen gaande, ik lees diverse artikelen over looptechniek en deze brengen me op ideeën en laten me tot conclusies komen. Er komen formuleringen op en briljante ideeën, en er komt de vraag op hoe dat het beste in woorden te verpakken. Kleine voorproefjes: hak- en voorvoetlanding maakt weinig uit; lange of korte steunfase maakt weinig uit; timing van de afzet schijnt wel veel uit te maken; er is 'onzichtbare' loop efficiëntie, lichaamsspanning is belangrijk.... veel trainen is ERG belangrijk (kracht, vlot lopen, duurwerk). Maar zeg dat maar eens op een aansprekende en niet-saaie manier..... lastig.

Maar tijd dus... 'nu' is echt, verleden en heden vallen beiden in de categorie 'denkbeelden en gedachten'. Wat mooi eigenlijk, en bizar tegelijkertijd. Hoeveel mensen zijn niet uitsluitend met het optimaliseren van toekomstbeelden bezig, of met het proberen orde in de chaos van alle verleden gebeurtenissen te scheppen. Je kan ook gewoon 'nu' een biertje pakken, af en toe terugdenken aan die gigantische wanordelijke stoet beelden van vroeger zonder ze te willen of hoeven veranderen, of vooruitdenken aan 'wat er nog moet gebeuren'. Beiden soms interessant maar ook tot op zekere hoogte saai. Loslaten die gedachten, zoals een kind opeens een speeltje laat vallen....

gooeeeedd.... eerst bier. Hertog Jan.


Ohja de training:
  • maandag zwemmen
  • woensdag 14 km lopen incl 2x12x30 seconden vlot (ca 14-17 km/uur)
  • donderdag zwemmen (o.a. 21.4 borstcrawl, 1.01.5 schoolslag 50m) en hometrainer 40 minuten vlot
  • vrijdag 17 km in ca 5.00 tempo
De doelen: 

1-  10 kilometer liefst onder de 40 minuten. Het zou kunnen gebeuren rond half-eind mei. Hiervoor moet ik eerst wat specifieke trainingen doen. Een paar 6x1000's, en paar 4-6 km tempolopen op wedstrijdschoenen (asics gel hyperspeed), en dan ergens een 10 km proberen. 

2- 1 kilometer zwemmen in 20 minuten. Dit gaat me nu nog niet lukken, komt na de zomer. Mijn trainingsbenadering is op dit moment vooral om sterk/snel te worden. Proberen me 20x te kunnen optrekken (zit nu op 14). De 25 meter borst/school in 20 en 25 seconden, de 50 meter in 47 en 56 seconden, de 100 in 1.45 en 2.00. Dan in de zomer wat lange afstanden zwemmen op vakantie.

3- 60 km fietsen tijdrit. Het moet even mooi weer worden en ik moet dan een stuk of zes keer een goede harde fietstraining doen (40-60 km met delen op 35 km/uur), daarna kan op een willekeurige voorjaarsavond ik de poging doen: 60 kilometer in 1.45. 


Over planning en tijd: het enige dat ik weet is dat het op alle vlakken gigantisch druk gaat worden dit jaar. Ik weet ook dat als ik alles bewust ga plannen (wat op welke dag moet gebeuren) ik in de stress raak.
Mijn benadering van dit 'probleem' is dan ook dat ik zoveel mogelijk probeer alles zichzelf te laten regelen (lastig uit te leggen, maar het komt er op neer dat ik de dingen doe zodra ik voel dat ik er energie voor heb, keuzes maak op intuitie, en erop vertrouw dat dit een soort onbewust proces is dat zichzelf regelt, een soort 'natuur'. Ik probeer me te gedragen, te doen, te reageren, te acteren, als een spin die zijn web weeft, slechts halfbewust van wat hij allemaal aan het doen is maar er komt uiteindelijk wel iets perfects uit.). 

Enfin....

POV


09 april 2017

Marathon Rotterdam!

Dag allemaal,

Vandaag stond ik dan toch echt aan de start van de Rotterdam marathon!

Niet verwacht, omdat ik zes weken geleden een voetinfectie kreeg waarna ik niet zoveel meer gelopen heb. De langsten waren twee trainingen van zo'n 16 kilometer...

Het plan was vandaag dan ook niet om hem uit te lopen, doch uitsluitend om weer eens te voelen wat het is om aan de start van een Marathon te staan.

Het vage plan was om de eerste 10 km HARD te lopen, en daarna een paar kilometers uitdribbelen, metro pakken en weer terug, om de overige 26 lopers van mij club (loopgroep Roden) te volgen.

Dat HARD, daar kwam alvast niets van terecht. Want een halfuur stil zitten en daarna opeens keihard lopen, nee dat gaat niet. En als je dan de eerste kilometer versneld hebt tussen de trage lopers door en dan de brug op moet, dan slaat dat in je benen. Dus daarna maar rustiger aan gedaan....

Uiteindelijk liep ik het volgende:

  • 10k in 45.55, gemiddelde hartslag 138 (wat me op een nieuwe VO2max van 58 kwam te staan... erg goed)
  • even pauze, wachten op clubgenoot. Daarna 11 km in 52.30
  • even pauze, werd toch wel wat moe... beetje stijve benen, ben niet meer gewend zolang te lopen. Hartslag laag, dat is het probleem niet. Maar marathonbenen verdwijnen snel als je ze niet traint. Daarna nog 7k in 36.00
Totaal 29 k.... een mooie opbouw training weer. Ik had de marathon uit kunnen lopen, maar dat zou mijn nog niet 100% herstelde voet niet fijn gevonden hebben. Dus (gaap) nog maar weer eens (zucht) verstandig doen.


Mijn clubgenoten hebben ook gelopen. Een korte (geanonimiseerde) samenvatting:
  • Drie uitvallers: factor was o.a. je dag niet hebben, warmte.... kan gebeuren. Heb ik ook wel eens gehad.
  • Enkelen die onder hun kunnen liepen. De oorzaak is interessant en is grofweg te omschrijven als 'overprikkeling'. Hier in Roden is het doen van duurlopen simpeler: nergens druk om maken, goed slapen, gewoon in de natuur rustig lang lopen. In Rotterdam: plannen, reizen, overal heen wandelen, warm, stad, lawaai, een heleboel mensen waarmee je praat, slechter slapen, ander eten, later eten... alles is anders. En dat neemt een heleboel energie weg. Ik vermoed dat veel meer mensen hier last van hebben.
  • De 14k-lopers: twee liepen de marathon uit, in rustig tempo, uitsluitend op 14k-duurlopen. Prima.
  • Enkelen die boven hun kunnen liepen (of eigenlijk niet erboven... hun niveau was gewoon goed). Geen last van warmte, vlak of negative split. 
  • Een aantal die last van maag kregen. Teveel water en/of teveel gel's (het was vrij lastig qua omstandigheden: in de droge lucht/zon verlies je veel vocht, dus je drinkt veel water. Daarnaast wil je ook suikers hebben dus gels. Soms blijft het in je maag staan...)
  • En een flink aantal die gewoon goed naar verwachting liepen, Geen problemen... afgezien van die verd... laatste paar kilometers die toch altijd pijn doen!

POV





01 april 2017

De zen van blessures

Dag,

Het is geen tikfout. Er moet geen 'zin' staan. Er staat 'zen'.

Zen is heel vaag, ik weet ook niet precies wat het betekent. Maar ik ga toch het proberen uit te leggen.

Stel je krijgt opeens een blessure. Eerst ben je er cool onder, geen probleem.... dan blijkt het opeens wat langer te duren. Je gaat je ergeren aan de blessure, aan je situatie. De blessure begint bezit van je hoofd te nemen. De halve dag ben je bezig met het managen van de blessure. Wanneer kan ik trainen, wanneer moet ik naar de fysio, wat moet ik doen.
Arme ik, waarom moet mij dit nu weer overkomen, anderen lopen maar lekker en ik, ik, ik, ja ik 'mag dat niet'.

Of anders, er is iets 'mis in je leven', je hebt de verkeerde baan, je weet niet meer waar je mee bezig bent, het is bagger met je relaties, je krijgt allerlei pech. Je trekt de conclusie dat je een geboren loser bent en dat het allemaal geen zin meer heeft. Gelukkig hoef je nog maar 20 jaar....

Dit geheel aan gedoe en ellende: je kan er op een aantal manieren in staan: met verzet, met hopeloze afwachting, depressie, of .... of... op een derde manier.

De derde manier is de zen manier. Het gaat ongeveer als volgt:

Alle situaties, toestanden, gebeurtenissen overkomen JOU niet, ze overkomen zichzelf of  ze gebeuren gewoon. Jij hebt er niet echt iets mee te maken. Pas zodra je zinnetjes gaat gebruiken als 'waarom ik', gaan de dingen zich op jou betrekken. Je knoopt ze als het ware vast aan 'ik'. En elke keer als je dan een eindje gaat wandelen rammelen ze als vervelende blikjes achter je aan.

De kunst is daarom de vervelende situaties, de blessures, gewoon te laten bestaan zonder er iets aan te veranderen. Afgezien van wat gewone logische acties zoals naar de dokter gaan of solliciteren etc etc. Maar die acties doe je eigenlijk alleen maar omdat je toevallig in de buurt bent van" de situaties.

Bij blessures gebeurt bij mij ongeveer het volgende: een minuutje schrik 'oei er is een blessure in de buurt'. Dan 'ik heb er in principe niets mee te maken maar nu hij er toch is zal ik ermee omgaan'. En vervolgens overgaan tot de orde van dag. Herplannen van wat activiteiten, wedstrijdjes etc.... Daarna weer doorgaan waar je mee bezig was. Of bijvoorbeeld (zoals ik) wat lezen over de blessure, je er wat in verdiepen, ervan leren, nagaan welk advies je zou geven.

Verder slaap ik er geen seconde minder om: het idee 'ik lijd eronder' komt niet eens in me op. Het is daarom altijd wat vreemd als mensen heel erg met me meeleven. Ik moet dan iets zeggen als 'ja het is zwaar' maar dat doe ik niet. Misschien is het beter als ik de vraag krijg: hoe ging je ermee om? Of: was dit een interessante blessure?

POV

ps. uiteraard is het erg fijn als je zonder blessures hard kan trainen. Maar er zitten ook wat nadeeltjes aan. Ik heb nu afgezegd voor Rotterdam Marathon. Dit afzeggen zorgde meteen voor flink wat mentale extra ruimte waari je kan nadenken, andere dingen kan doen... ook begeleiden van de groep Rotterdam gangers, ook helemaal uitgerust zijn als je kinderen met je praten... in plaats van toch vaak wel vrij moe te zijn van de afgelopen paar trainingsdagen, een beetje duf in je hoofd, wat afwezig... Die nadelen zijn weg... fijn.

ps2... in werk, of andere situaties: het kan leuk zijn als alles helemaal voor de wind gaat. Maar iedereen weet dat 'groei' pas echt tot stand komt onder weerstand. Door onverwachte situaties en problemen kom je tot ontwikkeling. De natuur voorziet je op geheel natuurlijke wijze van allerlei van die zaken. "en als je mazzel hebt krijg je er lekker veel en groei je goed hard".