Dag,
Het is geen tikfout. Er moet geen 'zin' staan. Er staat 'zen'.
Zen is heel vaag, ik weet ook niet precies wat het betekent. Maar ik ga toch het proberen uit te leggen.
Stel je krijgt opeens een blessure. Eerst ben je er cool onder, geen probleem.... dan blijkt het opeens wat langer te duren. Je gaat je ergeren aan de blessure, aan je situatie. De blessure begint bezit van je hoofd te nemen. De halve dag ben je bezig met het managen van de blessure. Wanneer kan ik trainen, wanneer moet ik naar de fysio, wat moet ik doen.
Arme ik, waarom moet mij dit nu weer overkomen, anderen lopen maar lekker en ik, ik, ik, ja ik 'mag dat niet'.
Of anders, er is iets 'mis in je leven', je hebt de verkeerde baan, je weet niet meer waar je mee bezig bent, het is bagger met je relaties, je krijgt allerlei pech. Je trekt de conclusie dat je een geboren loser bent en dat het allemaal geen zin meer heeft. Gelukkig hoef je nog maar 20 jaar....
Dit geheel aan gedoe en ellende: je kan er op een aantal manieren in staan: met verzet, met hopeloze afwachting, depressie, of .... of... op een derde manier.
De derde manier is de zen manier. Het gaat ongeveer als volgt:
Alle situaties, toestanden, gebeurtenissen overkomen JOU niet, ze overkomen zichzelf of ze gebeuren gewoon. Jij hebt er niet echt iets mee te maken. Pas zodra je zinnetjes gaat gebruiken als 'waarom ik', gaan de dingen zich op jou betrekken. Je knoopt ze als het ware vast aan 'ik'. En elke keer als je dan een eindje gaat wandelen rammelen ze als vervelende blikjes achter je aan.
De kunst is daarom de vervelende situaties, de blessures, gewoon te laten bestaan zonder er iets aan te veranderen. Afgezien van wat gewone logische acties zoals naar de dokter gaan of solliciteren etc etc. Maar die acties doe je eigenlijk alleen maar omdat je toevallig in de buurt bent van" de situaties.
Bij blessures gebeurt bij mij ongeveer het volgende: een minuutje schrik 'oei er is een blessure in de buurt'. Dan 'ik heb er in principe niets mee te maken maar nu hij er toch is zal ik ermee omgaan'. En vervolgens overgaan tot de orde van dag. Herplannen van wat activiteiten, wedstrijdjes etc.... Daarna weer doorgaan waar je mee bezig was. Of bijvoorbeeld (zoals ik) wat lezen over de blessure, je er wat in verdiepen, ervan leren, nagaan welk advies je zou geven.
Verder slaap ik er geen seconde minder om: het idee 'ik lijd eronder' komt niet eens in me op. Het is daarom altijd wat vreemd als mensen heel erg met me meeleven. Ik moet dan iets zeggen als 'ja het is zwaar' maar dat doe ik niet. Misschien is het beter als ik de vraag krijg: hoe ging je ermee om? Of: was dit een interessante blessure?
POV
ps. uiteraard is het erg fijn als je zonder blessures hard kan trainen. Maar er zitten ook wat nadeeltjes aan. Ik heb nu afgezegd voor Rotterdam Marathon. Dit afzeggen zorgde meteen voor flink wat mentale extra ruimte waari je kan nadenken, andere dingen kan doen... ook begeleiden van de groep Rotterdam gangers, ook helemaal uitgerust zijn als je kinderen met je praten... in plaats van toch vaak wel vrij moe te zijn van de afgelopen paar trainingsdagen, een beetje duf in je hoofd, wat afwezig... Die nadelen zijn weg... fijn.
ps2... in werk, of andere situaties: het kan leuk zijn als alles helemaal voor de wind gaat. Maar iedereen weet dat 'groei' pas echt tot stand komt onder weerstand. Door onverwachte situaties en problemen kom je tot ontwikkeling. De natuur voorziet je op geheel natuurlijke wijze van allerlei van die zaken. "en als je mazzel hebt krijg je er lekker veel en groei je goed hard".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten