want vandaag een 15 km duurloopje gedaan, zonder problemen. Ja zelfs, ging het zo lekker dat ik me moest bedwingen om niet langer te lopen. Ik bleek 'per ongeluk' 13 km/uur te lopen, dacht dat ik veel langzamer ging. Komt waarschijnlijk van al het extra hematocriet dat gedurende de laatste twee rustige weken is gemaakt.
Ik kwam in hoger sferen terecht en voelde bijna de neiging iets poëtisch op te schrijven. Maar herpakte me op het laatste moment, om vervolgens naar de koelkast te lopen en een Kanon te pakken en ontkurken.
Alles over mijn eigen hardloopbeleving, trainingsprestaties, trainingsmethoden
29 april 2008
28 april 2008
meer rusten
gisteren zo'n 11 km met 4-6-8-6 minuten T14, niets bijzonders, toch vandaag licht gevoelige knieen. Rustdag. Hardloper zijn betekent geduld hebben.
26 april 2008
de uur-grens is weer bereikt
vandaag voor het eerst weer boven het uur, 62 minuten gelopen, in totaal 14 kilometer, hierin ook 10x500 in ongeveer 2.00, en voor de rest zo tegen de 13 km/uur gelopen. Lekker dus!
Komende woensdag ga ik waarschijnlijk 'hazen' om een aantal lopers naar de 42 a 43 minuten te loodsen in Norg. Voor mij is dat dan natuurlijk een ontspannen duurloopje (...), en de dag daarop zou ik de 4 mijl lopen.
Ergens heb ik nu het gevoel dat ik die wedstrijden weer eens wil bevéchten, niet te ontspannen meelopen maar tot het uiterste gaan. Hierdoor zal ik weer omgevormd worden tot echte wedstrijdloper.
...
even gebeld met Jacob Vos,
die heeft net Siddeburen gelopen, in 54.15 (10 mijl), nog beter dan ik gehoopt had! Is op weg naar Marathon Klazienaveen, op een volledig door mij bedacht schema. Zijn training gaat nu exact zoals ik het gedroomd heb: rustige tempo's (1000jes in 3.35 tempo meestal terwijl wedstrijden harder gaan, die 10mijl in 3.25/km tempo), 4x/week interval (inclusief de lange duurloop waarin ik ook altijd dingen als 15x1 minuut en 2x20 minuten marathontempo opneem), krachttraining. Hij is een echte wedstrijdloper.
Ikzelf train in principe op dezelfde manier, maar ben nog geen echte wedstrijdloper. Dat gaat veranderen.
POV
Komende woensdag ga ik waarschijnlijk 'hazen' om een aantal lopers naar de 42 a 43 minuten te loodsen in Norg. Voor mij is dat dan natuurlijk een ontspannen duurloopje (...), en de dag daarop zou ik de 4 mijl lopen.
Ergens heb ik nu het gevoel dat ik die wedstrijden weer eens wil bevéchten, niet te ontspannen meelopen maar tot het uiterste gaan. Hierdoor zal ik weer omgevormd worden tot echte wedstrijdloper.
...
even gebeld met Jacob Vos,
die heeft net Siddeburen gelopen, in 54.15 (10 mijl), nog beter dan ik gehoopt had! Is op weg naar Marathon Klazienaveen, op een volledig door mij bedacht schema. Zijn training gaat nu exact zoals ik het gedroomd heb: rustige tempo's (1000jes in 3.35 tempo meestal terwijl wedstrijden harder gaan, die 10mijl in 3.25/km tempo), 4x/week interval (inclusief de lange duurloop waarin ik ook altijd dingen als 15x1 minuut en 2x20 minuten marathontempo opneem), krachttraining. Hij is een echte wedstrijdloper.
Ikzelf train in principe op dezelfde manier, maar ben nog geen echte wedstrijdloper. Dat gaat veranderen.
POV
25 april 2008
lekker warm loopje
11.5 km in 52.00, ging soepel, goede benen, lekker.
Ik liep de hele tijd te wachten wanneer ik mijn knie weer zou voelen, maar... niet dus.
maar ik blijf rustig aan doen, tot volgende week donderdag. Dan hard.
Ik liep de hele tijd te wachten wanneer ik mijn knie weer zou voelen, maar... niet dus.
maar ik blijf rustig aan doen, tot volgende week donderdag. Dan hard.
23 april 2008
weer wat snelheid gedaan
Gisteren ging het al lekker, veel loopscholing, en 2x200 in 40 seconden, de eerste lichte snelheid wer.
En vandaag: mijn plan was om een paar duizendjes in 3.50 of 4.00 te lopen maar er rolden zomaar 2 x 3.35 uit mijn benen. Ik voelde veel macht, en de verleiding was groot om meer te doen. Maar ik voelde mijn knie nog ietsje, een lichte irritatie die ik na vrijwel elke marathon even heb.
Nu zes dagen weinig doen (naar werk fietsen, aantal korte loopjes), dan de 4mijl van de Nacht van Groningen.
En vandaag: mijn plan was om een paar duizendjes in 3.50 of 4.00 te lopen maar er rolden zomaar 2 x 3.35 uit mijn benen. Ik voelde veel macht, en de verleiding was groot om meer te doen. Maar ik voelde mijn knie nog ietsje, een lichte irritatie die ik na vrijwel elke marathon even heb.
Nu zes dagen weinig doen (naar werk fietsen, aantal korte loopjes), dan de 4mijl van de Nacht van Groningen.
20 april 2008
duuloopjes
zaterdag en zondag zo'n 45 minuten gelopen.
Nog altijd moe gevoel maar wel gaat het lopen licht en gemakkelijk, vooral vandaag.
Opeens een steek in rechterknie, bij drukken doet een pees onder knie zeer. Bekend verschijnsel na dergelijke overbelastingen. Rustig aan...
Nog altijd moe gevoel maar wel gaat het lopen licht en gemakkelijk, vooral vandaag.
Opeens een steek in rechterknie, bij drukken doet een pees onder knie zeer. Bekend verschijnsel na dergelijke overbelastingen. Rustig aan...
19 april 2008
De Run van Roden
Groningen Atletiek, afdeling Roden
organiseert op zaterdag 21 juni 2008
na 25 jaar Ot en Sienloop:
Halve Marathon 21,1 km
Kwart Marathon 10,5 km
Intersport Estafette Run (5 x 4 km)
Fitnesscentrum Roden Scholieren Run (voorheen Ot en Sienloop)
Start van alle lopen is om 18.00 uur op de Brink in Roden
Inschrijven vanaf 16.00 uur bij de Winsinghhof op de Brink.
Estafetteteams voorinschrijving via e-mail.
Het parcours is uniek: het gaat door het gezellige, oude centrum van Roden en het direct aangrenzende Mensinghebos.
Vereniging Volksvermaken zorgt in samenwerking met de plaatselijke horeca voor een bruisende entourage in het dorp.
Tijdregistratie middels Gateway-chip, welke bij de inschrijving wordt uitgereikt. Kleed- en douche gelegenheid: v.v. Roden (Norgerweg), op 600 meter van de start en finish.
Herinneringen: medaille en een verrassing.
18 april 2008
en de onvermijdelijke mooie foto
17 april 2008
herstel
Herstel gaat aardig goed, ik fiets naar werk, en kan de trap weer goed af.
Maar bovenbenen zijn nog wel erg strak en alles is niet soepel. Ik zal denk ik vandaag en morgen ook nog niet hardlopen. Er moet ook mentaal genoeg afstand tot het lopen komen, zodat ik weer helemaal fris kan beginnen.
In elk geval zullen dat 'verheul-type' trainingen zijn, en trainingen op de baan met spikes. Heel wat anders dus.
Volgens de trainingsprincipieën heb ik nu een super aerobe basis. Deze zal leiden tot een hoge anaerobe piek. Als ik er echt achteraan zou jagen zouden er hele goede korte wedstrijden kunnen volgen, vanaf juni.
Maar zoals gezegd, eerst zelf lekker uitrusten en een heleboel andere lopers goed laten lopen:
- Jacob Vos, marathon Klazienaveen
- 10+ lopers in Run van Roden 21 juni
- verre voorbereidingen op Amsterdam marathon
- Wenen marathon
Maar bovenbenen zijn nog wel erg strak en alles is niet soepel. Ik zal denk ik vandaag en morgen ook nog niet hardlopen. Er moet ook mentaal genoeg afstand tot het lopen komen, zodat ik weer helemaal fris kan beginnen.
In elk geval zullen dat 'verheul-type' trainingen zijn, en trainingen op de baan met spikes. Heel wat anders dus.
Volgens de trainingsprincipieën heb ik nu een super aerobe basis. Deze zal leiden tot een hoge anaerobe piek. Als ik er echt achteraan zou jagen zouden er hele goede korte wedstrijden kunnen volgen, vanaf juni.
Maar zoals gezegd, eerst zelf lekker uitrusten en een heleboel andere lopers goed laten lopen:
- Jacob Vos, marathon Klazienaveen
- 10+ lopers in Run van Roden 21 juni
- verre voorbereidingen op Amsterdam marathon
- Wenen marathon
14 april 2008
the day after
en ik voel me prima, a job well done.
Niet uitgeput of moe, en als ik stil zit voel ik geen spierpijn. Pas bij het opstaan... Wandelen gaat moeizaam: als ik iets te grote stappen maak loop ik het risico op kramp in mijn bovenbenen.
Maar de spikes liggen al weer uitnodigend te wachten. Eindelijk weer eens scheuren!
Niet uitgeput of moe, en als ik stil zit voel ik geen spierpijn. Pas bij het opstaan... Wandelen gaat moeizaam: als ik iets te grote stappen maak loop ik het risico op kramp in mijn bovenbenen.
Maar de spikes liggen al weer uitnodigend te wachten. Eindelijk weer eens scheuren!
13 april 2008
auw... maar wel lekker onder de 3 uur!
2.59.10
en ik kan nu al niet meer de trap op of af....
maar ik ben bijzonder tevreden!!!!
alles wat erin zat is eruit geperst.
Het verslag, in de trein terug getikt, direkt hieronder.
Bij het inlopen zaterdag, was de kuit strak. Tja.
Dat deed mij tot het volgende wedstrijdplan besluiten: rustig vertrekken, de eerste kilometers wat seconden laten liggen, en als eenmaal alles goed warm en soepel is, ietsje versnellen. Voortdurend naar het lichaam luisteren, wat kan wel of niet. In elk geval zou het geen ‘echte wedstrijd’ worden waarin je meteen op je wedstrijdsnelheid zit, meegaat met snelle groepen. Nee.
Ik stond om 10.15 al in het startvak, ik dacht samen met medeloper (en door mij getraind) Joost, maar hij bleek in het andere vak (de linker rij strook van de coolsingel) te zitten. Ik glipte overal tussendoor naar voren, en stond al snel vooraan in mijn startvak. Te kleumen. Want ondanks extra t-shirt, toch niet te warm. Enfin, dit duurde zo’n 30 minuten. Toen moest ik naar de W. Wat nu?! Ik besloot de WC-truc uit te halen: vragen aan suppoosten of ik van de ‘wedstrijd-wc’ die nog iets verder naar voren stond, gebruik mocht maken. En dat mocht. De truc: na verlaten wc jezelf vervoegen bij de lopers, maar wel 20 meter naar voren.
Opeens begon iedereen te zwaaien en uit zijn dak te gaan, bleek dat Lee Towers aan het zingen was. Ik hield me niet met die flauwekul bezig en ging mijn schoenen nog eens strikken…
De start: 24 seconden na de knal passeerde ik de startstreep. De kilometer daarna kon ik al aardig uit de voeten, 4.14, wat nog rustig genoeg was. Volgende kilometers in 7.59 (2k) iets aan de vlotte kant, en 4.04/4.03. Niet aan de hand tot zover, de kuit hield zich koest en bovenbenen voelden wel wat stijf maar ik dacht dat dat door alle brandstof kwam, die erin opgeslagen was. Tussen 5 en 15 kilometer liep ik lekker. 1.01.06 op de 15, maakt een eindtijd van 2.50 nog mogelijk (dacht ik toen), als ik iets zou kunnen versnellen.
Maarr…. De kuit begon vervelend te doen, ik moest iets langzamer. Eindtijd kon ik al uit mijn hoofd zetten, want het herstelde niet. Ik probeerde een pas te vinden die de kuit niet teveel belastte, wat op de platte voet lopen, dat ging wel. Maar, wat is dat? Bovenbeen? Linkerbovenbeen dreigt in de kramp te schieten, zomaar uit het niets! Nog weer wat voorzichtiger lopen, enkele kilometers van 4.12 volgden. Ik probeerde die kramp eruit te schudden door wat hakkenbillen te doen tijdens het lopen, dat hielp was. Het been was weer in’t gareel, en een paar 4.05/4.08 volgden. Maar rond de 20 kilometer was het vervelende gevoel in bovenbeen terug, en nu deed ook het andere bovenbeen mee. Tijdens doorkomst op de halve (1.26.45) begon ik al echt zere bovenbenen te krijgen. Een verstandig mens zou nu al stoppen. Maar een marathon heeft niet zoveel met verstand te maken. Jij lijden dan ik ook lijden, zoiets.
Een snelle berekening, ik had nog 21 kilometers van 4.24 nodig om onder de 3 uur te finishen. Aii… Volgende kilometer 4.22. Dit wordt lastig!
Ik probeerde grotere passen: nee. Dat veroorzaakte direkt meer spierpijn in beide bovenbenen. Kleinere passen: ja! Met een soort shuffle (dit is de ‘pov-shuffle’) kon ik me verder voortbewegen. Het moet er raar hebben uitgezien, maar met een hoge frequentie en ultrakorte pasjes kon ik weer wat kilomers in 4.12 lopen, zonder dat de spierpijn al te erg toenam. Deze tussentijden vielen me enorm mee. 25 werd gepasseerd, 1.43.09, ’t is wel een veteranenpr ja!
Ook tot 30 was alles onder controle, de kuitpijn was zo goed als weg, de bovenbenen deden wel steeds zeerder. Het was een soort bijna-kramp, ik probeerde alle putjes en dekseltjes te omzeilen want één misstap en ik zou plat gaan. Mijn broer R. (debuut 4.06 vorig jaar) gaf mij een flesje AA-drink. Lekker. Helemaal leeggedronken. Prima. Ik dacht ‘nu heb ik nieuwe energie’, en die gedachte hielp me aan een kilometer in 4.15, met grotere passen. Meteen daarna de rekening: 4.34 als kilometer, terug naar de kleine pasjes.
De verleiding om te stoppen was groot. Misschien zou ik 10 jaar geleden bij deze omstandigheden zijn uitgestapt. Maar ik had aan teveel mensen beloofd door te lopen als het ook maar even mogelijk was. Hoe zou ik hen nog ooit onder ogen kunnen komen! (deze gedachte is niet waar overigens, ik kon natuurlijk te allen tijde uitstappen, en iedereen zou met me meegeleefd hebben. Maar, ik loop niet voor de anderen. Ik Wilde Zelf door. De motivatie was er).
Tussen 32 en 34 had ik het erg zwaar, ik moest diverse malen dribbelen en wachten tot ik weer wat gang kon maken, probeerde nog wel zo snel te lopen om 2.59.xx mogelijk te houden. Maar verantwoord was dit allang niet meer. Bij elke stap: vette pijn. Voor de rest was ik zeer relaxed, handjeklapte met kinderen langs te kant, zag iedereen staan. De pijn speelde zich onder mijn middel af en mijn hoofd was leeg. Net of de pijnsignalen bleven waar ze hoorden, en niet doordrongen tot het besluitende brein. Want dat brein zou mij dan meteen hebben doen stoppen.
Op een of andere manier kwam ik bij 40 kilometer (er is een stuk tussen 38 en 40 weg, ik heb toen gedroomd of zo), in 2.49.27 (nettotijd overigens), dus sub 3 was nog mogelijk. De enige vraag was: zou de fatale kramp mij vellen zodat ik ter aarde zou storten, of… Bij 1000 meter te gaan had ik nog 4.34 over. Allerlei atleten rondom mij begonnen piepend en krakend aan hun ‘eindsprint’ (haha). Ikzelf ging ook mee. Pas de laatste 200 meter durfde ik wat aan te zetten, nog een 4.06 kilometertje, heel fijn, en 2.59.09.
Even stilstaan, en .. oei, wandelen lukt niet meer, wat nu. Maar het gevoel kwam terug en ik kon wandelen. En kreeg meteen de felicitaties van G en J. Dank! Ben benieuwd naar de foto’s!
Om een indruk van de vermoeidheid in mijn benen te geven: zittend op de bank kon ik mijn been niet meer strekken. Onderbeen was te zwaar om van de grond te krijgen.
Maar ik ben heel tevreden, vooral om het soort kick van een monsterachtig lange tocht, die je toch tot een goed einde brengt. En omdat ik al heel helder in beeld heb hoe een voor een veel snellere marathon getraind kan worden. In het najaar verder!
POV
en ik kan nu al niet meer de trap op of af....
maar ik ben bijzonder tevreden!!!!
alles wat erin zat is eruit geperst.
Het verslag, in de trein terug getikt, direkt hieronder.
Bij het inlopen zaterdag, was de kuit strak. Tja.
Dat deed mij tot het volgende wedstrijdplan besluiten: rustig vertrekken, de eerste kilometers wat seconden laten liggen, en als eenmaal alles goed warm en soepel is, ietsje versnellen. Voortdurend naar het lichaam luisteren, wat kan wel of niet. In elk geval zou het geen ‘echte wedstrijd’ worden waarin je meteen op je wedstrijdsnelheid zit, meegaat met snelle groepen. Nee.
Ik stond om 10.15 al in het startvak, ik dacht samen met medeloper (en door mij getraind) Joost, maar hij bleek in het andere vak (de linker rij strook van de coolsingel) te zitten. Ik glipte overal tussendoor naar voren, en stond al snel vooraan in mijn startvak. Te kleumen. Want ondanks extra t-shirt, toch niet te warm. Enfin, dit duurde zo’n 30 minuten. Toen moest ik naar de W. Wat nu?! Ik besloot de WC-truc uit te halen: vragen aan suppoosten of ik van de ‘wedstrijd-wc’ die nog iets verder naar voren stond, gebruik mocht maken. En dat mocht. De truc: na verlaten wc jezelf vervoegen bij de lopers, maar wel 20 meter naar voren.
Opeens begon iedereen te zwaaien en uit zijn dak te gaan, bleek dat Lee Towers aan het zingen was. Ik hield me niet met die flauwekul bezig en ging mijn schoenen nog eens strikken…
De start: 24 seconden na de knal passeerde ik de startstreep. De kilometer daarna kon ik al aardig uit de voeten, 4.14, wat nog rustig genoeg was. Volgende kilometers in 7.59 (2k) iets aan de vlotte kant, en 4.04/4.03. Niet aan de hand tot zover, de kuit hield zich koest en bovenbenen voelden wel wat stijf maar ik dacht dat dat door alle brandstof kwam, die erin opgeslagen was. Tussen 5 en 15 kilometer liep ik lekker. 1.01.06 op de 15, maakt een eindtijd van 2.50 nog mogelijk (dacht ik toen), als ik iets zou kunnen versnellen.
Maarr…. De kuit begon vervelend te doen, ik moest iets langzamer. Eindtijd kon ik al uit mijn hoofd zetten, want het herstelde niet. Ik probeerde een pas te vinden die de kuit niet teveel belastte, wat op de platte voet lopen, dat ging wel. Maar, wat is dat? Bovenbeen? Linkerbovenbeen dreigt in de kramp te schieten, zomaar uit het niets! Nog weer wat voorzichtiger lopen, enkele kilometers van 4.12 volgden. Ik probeerde die kramp eruit te schudden door wat hakkenbillen te doen tijdens het lopen, dat hielp was. Het been was weer in’t gareel, en een paar 4.05/4.08 volgden. Maar rond de 20 kilometer was het vervelende gevoel in bovenbeen terug, en nu deed ook het andere bovenbeen mee. Tijdens doorkomst op de halve (1.26.45) begon ik al echt zere bovenbenen te krijgen. Een verstandig mens zou nu al stoppen. Maar een marathon heeft niet zoveel met verstand te maken. Jij lijden dan ik ook lijden, zoiets.
Een snelle berekening, ik had nog 21 kilometers van 4.24 nodig om onder de 3 uur te finishen. Aii… Volgende kilometer 4.22. Dit wordt lastig!
Ik probeerde grotere passen: nee. Dat veroorzaakte direkt meer spierpijn in beide bovenbenen. Kleinere passen: ja! Met een soort shuffle (dit is de ‘pov-shuffle’) kon ik me verder voortbewegen. Het moet er raar hebben uitgezien, maar met een hoge frequentie en ultrakorte pasjes kon ik weer wat kilomers in 4.12 lopen, zonder dat de spierpijn al te erg toenam. Deze tussentijden vielen me enorm mee. 25 werd gepasseerd, 1.43.09, ’t is wel een veteranenpr ja!
Ook tot 30 was alles onder controle, de kuitpijn was zo goed als weg, de bovenbenen deden wel steeds zeerder. Het was een soort bijna-kramp, ik probeerde alle putjes en dekseltjes te omzeilen want één misstap en ik zou plat gaan. Mijn broer R. (debuut 4.06 vorig jaar) gaf mij een flesje AA-drink. Lekker. Helemaal leeggedronken. Prima. Ik dacht ‘nu heb ik nieuwe energie’, en die gedachte hielp me aan een kilometer in 4.15, met grotere passen. Meteen daarna de rekening: 4.34 als kilometer, terug naar de kleine pasjes.
De verleiding om te stoppen was groot. Misschien zou ik 10 jaar geleden bij deze omstandigheden zijn uitgestapt. Maar ik had aan teveel mensen beloofd door te lopen als het ook maar even mogelijk was. Hoe zou ik hen nog ooit onder ogen kunnen komen! (deze gedachte is niet waar overigens, ik kon natuurlijk te allen tijde uitstappen, en iedereen zou met me meegeleefd hebben. Maar, ik loop niet voor de anderen. Ik Wilde Zelf door. De motivatie was er).
Tussen 32 en 34 had ik het erg zwaar, ik moest diverse malen dribbelen en wachten tot ik weer wat gang kon maken, probeerde nog wel zo snel te lopen om 2.59.xx mogelijk te houden. Maar verantwoord was dit allang niet meer. Bij elke stap: vette pijn. Voor de rest was ik zeer relaxed, handjeklapte met kinderen langs te kant, zag iedereen staan. De pijn speelde zich onder mijn middel af en mijn hoofd was leeg. Net of de pijnsignalen bleven waar ze hoorden, en niet doordrongen tot het besluitende brein. Want dat brein zou mij dan meteen hebben doen stoppen.
Op een of andere manier kwam ik bij 40 kilometer (er is een stuk tussen 38 en 40 weg, ik heb toen gedroomd of zo), in 2.49.27 (nettotijd overigens), dus sub 3 was nog mogelijk. De enige vraag was: zou de fatale kramp mij vellen zodat ik ter aarde zou storten, of… Bij 1000 meter te gaan had ik nog 4.34 over. Allerlei atleten rondom mij begonnen piepend en krakend aan hun ‘eindsprint’ (haha). Ikzelf ging ook mee. Pas de laatste 200 meter durfde ik wat aan te zetten, nog een 4.06 kilometertje, heel fijn, en 2.59.09.
Even stilstaan, en .. oei, wandelen lukt niet meer, wat nu. Maar het gevoel kwam terug en ik kon wandelen. En kreeg meteen de felicitaties van G en J. Dank! Ben benieuwd naar de foto’s!
Om een indruk van de vermoeidheid in mijn benen te geven: zittend op de bank kon ik mijn been niet meer strekken. Onderbeen was te zwaar om van de grond te krijgen.
Maar ik ben heel tevreden, vooral om het soort kick van een monsterachtig lange tocht, die je toch tot een goed einde brengt. En omdat ik al heel helder in beeld heb hoe een voor een veel snellere marathon getraind kan worden. In het najaar verder!
POV
12 april 2008
dank alvast, en startnr is 5125, m40
allen dank voor alle succeswensen, ik zal mn beste been voorzetten (rechterbeen in dit geval), startnr is 5125, männer 40. Vanaf juni zal dat klasse 45 zijn, dus nu alvast het voornemen om in Amsterdam ook de marathon te gaan lopen. En dan, hopelijk, met wat wedstrijden in de benen.
pov
pov
10 april 2008
niets bijzonders te melden
gisteren nog 10 km gelopen, tijdens loopgroeptraining
de bananen zijn op,
benen voelen prima.
eens even opzoeken hoe laat ik ook alweer moest starten, en wat mijn startnummer is. In elk geval moet ik achteraan starten wegens geen kwalificerende tijd.
de bananen zijn op,
benen voelen prima.
eens even opzoeken hoe laat ik ook alweer moest starten, en wat mijn startnummer is. In elk geval moet ik achteraan starten wegens geen kwalificerende tijd.
08 april 2008
Runners's high
Zo is mijn toestand nu.
De training vanmiddag, de laatste echte training, ging erg goed. 8x1000 met zo'n 30 seconden pauze, in gemiddeld 3.54 (3.45 a 4.00). Geen last meer van de kuit, ook geen last van vermoeidheid. Integendeel, net toen ik lekker warmgedraaid was kon ik weer stoppen.
Mijn plan is dus goed uitgepakt. Fietsen inplaatsvan lopen, rustig aan, blessure laten herstellen. En uitgerust en fit. En goede benen. Had ik niet gedacht, vorige week.
Alle noodzakelijke en niet-noodzakelijke twijfel is weg.
Ik ga zondag lopen op een schema van 4.00-4.05 per kilometer, en na 20 of 30 kilometer zal het gevecht beginnen. Het zal zwaar worden maar ik ben er helemaal klaar voor.
Nu 4 dagen rust/korte stukjes loslopen, rusten....
pov
De training vanmiddag, de laatste echte training, ging erg goed. 8x1000 met zo'n 30 seconden pauze, in gemiddeld 3.54 (3.45 a 4.00). Geen last meer van de kuit, ook geen last van vermoeidheid. Integendeel, net toen ik lekker warmgedraaid was kon ik weer stoppen.
Mijn plan is dus goed uitgepakt. Fietsen inplaatsvan lopen, rustig aan, blessure laten herstellen. En uitgerust en fit. En goede benen. Had ik niet gedacht, vorige week.
Alle noodzakelijke en niet-noodzakelijke twijfel is weg.
Ik ga zondag lopen op een schema van 4.00-4.05 per kilometer, en na 20 of 30 kilometer zal het gevecht beginnen. Het zal zwaar worden maar ik ben er helemaal klaar voor.
Nu 4 dagen rust/korte stukjes loslopen, rusten....
pov
07 april 2008
goede benen
op hometrainer een klein uurtje, daarna even loslopen, en benen voelen goed en sterk. De vermoeidheid van de laatste weken is zo goed als weg, en wat overblijft: sterke benen. Mooi.
06 april 2008
alles soepel, tot op zekere hoogte
Vanochtend loopgroep training, in de verte wat stijf in de kuiten, ik loop uit voorzorg gewoon heel rustig.
Vanmiddag het laatste uur van de Ronde van Vlaanderen mee gefietst op hometrainer, het melkzuur spatte vanaf de tv rechtstreeks mijn benen in, hartslag steeg naar 150 en zowaar voelde ik 'iets' in mijn benen. Daarna enkele minuten gedribbeld, en ja, bij dat fietsen varen mijn kuiten wel. Helemaal soepel.
Goed uitgerust gevoel.
Vanmiddag het laatste uur van de Ronde van Vlaanderen mee gefietst op hometrainer, het melkzuur spatte vanaf de tv rechtstreeks mijn benen in, hartslag steeg naar 150 en zowaar voelde ik 'iets' in mijn benen. Daarna enkele minuten gedribbeld, en ja, bij dat fietsen varen mijn kuiten wel. Helemaal soepel.
Goed uitgerust gevoel.
05 april 2008
sportvoeding
In Roden is er zo'n actie, je kent het wel, mooie plakkertjes op trossen bananen, foldertje er bij, en de kinderen kunnen dan 12 verschillende plakkertjes sparen....
...
Afijn om een lang verhaal kort te maken, ik heb hier nu 3 grote trossen bananen liggen, 16 stuks, die krijg ik wel op. Zit veel magnesium in, goed tegen kuitkramp.
Dan de training:
Het lopen begon slecht (stijve kuit) maar ging gaandeweg beter. Maar intensiteit, dat durfde ik niet aan, ik tufte met 12 km/uur door het bos. Wel lekker gelopen, heel relaxed, gemakkelijk. Later op de dag nog een uur op de hometrainer, hartslag tegen de 145, wat voor mijn doen hoog is. Hier werd alles heel soepel van.
Ik twijfel lichtjes over wel of niet deelname, mijn insteek was om hard te gaan en de training gaat nu nog niet goed genoeg. Maar ik heb al meer wonderbaarlijke omkeringen meegemaakt (nee ik geef de moed niet op!!!).
POV
...
Afijn om een lang verhaal kort te maken, ik heb hier nu 3 grote trossen bananen liggen, 16 stuks, die krijg ik wel op. Zit veel magnesium in, goed tegen kuitkramp.
Dan de training:
Het lopen begon slecht (stijve kuit) maar ging gaandeweg beter. Maar intensiteit, dat durfde ik niet aan, ik tufte met 12 km/uur door het bos. Wel lekker gelopen, heel relaxed, gemakkelijk. Later op de dag nog een uur op de hometrainer, hartslag tegen de 145, wat voor mijn doen hoog is. Hier werd alles heel soepel van.
Ik twijfel lichtjes over wel of niet deelname, mijn insteek was om hard te gaan en de training gaat nu nog niet goed genoeg. Maar ik heb al meer wonderbaarlijke omkeringen meegemaakt (nee ik geef de moed niet op!!!).
POV
04 april 2008
aftasten
met 8x1000 meter in de lunchpauze, ik liep ze allemaal tussen 3.54 en 4.08, het ging goed, ik voelde vrijwel niets van kuitproblemen. Het was een vrij gemakkelijke training, en eigenlijk vrij voorzichtig lopen om geen misstap oid te maken.
Benen blijven nu in elk geval enigszins gewend aan tempo. Misschien dat ik volgende week dan toch nog iedereen eraf loop!
En, het was gewoon een lekkere training, even goed zuurstof tanken, heh ja. Lekker.
Benen blijven nu in elk geval enigszins gewend aan tempo. Misschien dat ik volgende week dan toch nog iedereen eraf loop!
En, het was gewoon een lekkere training, even goed zuurstof tanken, heh ja. Lekker.
03 april 2008
ik hink op twee gedachten (letterlijk)
De aanpak van rusten werkt maar matig. Misschien heb ik te weinig geduld, maar vandaag bij mijn duurloopje van een uurtje ging het niet beter dan zondag. Het licht beknellende gevoel in mijn kuit gaat niet echt weg. Maar aan het eind van het uurtje werd het beter, en de 2x1000 in 4 minuten op het eind, gingen zelfs wel aardig.
Het fietsen op de hometrainer wat mijn plan was, ik heb het nog niet gedaan, deels door tijdgebrek, deels omdat ik deze week naar/van mijn werk ben gefietst. En deels omdat gewoon rusten ook wel lekker is
Zoals Simon Vroemen al zei, wedstrijden gaan ook vaak niet goed, dan wordt de herinnering aan goed gelukte experimenten nog beter. Op mijn sterfbed murmel ik waarschijnlijk 'jaaah kleinkinderen, opa heeft in 1997 nog eens harder gelopen dan jullie allemaal bij elkaar, heheheh'
POV
Het fietsen op de hometrainer wat mijn plan was, ik heb het nog niet gedaan, deels door tijdgebrek, deels omdat ik deze week naar/van mijn werk ben gefietst. En deels omdat gewoon rusten ook wel lekker is
Zoals Simon Vroemen al zei, wedstrijden gaan ook vaak niet goed, dan wordt de herinnering aan goed gelukte experimenten nog beter. Op mijn sterfbed murmel ik waarschijnlijk 'jaaah kleinkinderen, opa heeft in 1997 nog eens harder gelopen dan jullie allemaal bij elkaar, heheheh'
POV
rusten
maandag gerust
gisteren 3x (432 minuut) a 14.5 km/uur, voelde gemakkelijk, iets gevoelige kuit
woensdag gerust (naar/van werk gefietst)
Alles voelt ok, die kuit heeft ook gewoon wat rust nodig.
Hieronder een kort verslag van Simon Vroemen's bezoek aan Roden, een 'sportcafé', hij vertelde over zijn hardloopervaringen, erg leuk.
Het was een soort interview en een vragenronde (na de pauze).
Interview door een sportverslaggeefster van Radio Drenthe oid (weet niet meer precies), allerlei onderwerpen passeerden de revue. Simon vertelde heel relaxed en overtuigend over allerlei onderwerpen, leuk vanuit trainersperspectief waren wat verhalen over atleten die hij begeleidt. Hij vond het vreemd dat sommige atleten altijd maar willen doortrainen, geen rustdag nemen. En als ze dan een rustdag nemen, klagen over 'dikke benen' de dag daarna. Simon vroeg zo'n atleet dan om bewijs 'meet je benen eens op, kijk of ze dikker zijn geworden'. Of een atleet die zei 'uit vorm te zijn door een rustdag'. Vraagtekens uit Simon's hoofd vulden de zaal. Ook een van zijn atleten, die altijd te hard trainde "gelukkig presteerde hij slecht en kon ik hem overtuigen rustiger te trainen".
Ook zei hij in aanloop naar een toernooi veel te rusten, ook al omdat dan bloedwaarden zoals hematocriet gedurende enkele weken minder trainen (maar wel hard!), geleidelijk verder steeg.
Uit deze laatste woorden putte ik (nog meer) moed. Door deze rustdagen wordt mijn bloed kwalitatief beter en beter!
Verder, maar dat weten jullie misschien al, de genetische aanleg van Kenianen. Het belangrijkste voordeel dat ze hebben is dat hun kuiten dunner zijn dan van westerse atleten. Dit mindere gewicht van kuiten levert een belangrijk voordeel omdat gewicht dat dicht bij de voeten zit, veel energie kost om te verplaatsen. Hoe dichter bij de voeten, hoe meer dit gewicht bij elke stap tot stilstand komt en weer in versnelling gebracht moet worden, dit in tegenstelling tot gewicht rond de heupen: heupspieren bewegen met het lichaam mee en vormen veel minder belemmering in de beweging.
Helaas kunnen westerse atleten hier weinig mee. Hooguit een sport kiezen waarbij er geen stilstand in de beweging is: schaatsen en fietsen.
POV
gisteren 3x (432 minuut) a 14.5 km/uur, voelde gemakkelijk, iets gevoelige kuit
woensdag gerust (naar/van werk gefietst)
Alles voelt ok, die kuit heeft ook gewoon wat rust nodig.
Hieronder een kort verslag van Simon Vroemen's bezoek aan Roden, een 'sportcafé', hij vertelde over zijn hardloopervaringen, erg leuk.
Het was een soort interview en een vragenronde (na de pauze).
Interview door een sportverslaggeefster van Radio Drenthe oid (weet niet meer precies), allerlei onderwerpen passeerden de revue. Simon vertelde heel relaxed en overtuigend over allerlei onderwerpen, leuk vanuit trainersperspectief waren wat verhalen over atleten die hij begeleidt. Hij vond het vreemd dat sommige atleten altijd maar willen doortrainen, geen rustdag nemen. En als ze dan een rustdag nemen, klagen over 'dikke benen' de dag daarna. Simon vroeg zo'n atleet dan om bewijs 'meet je benen eens op, kijk of ze dikker zijn geworden'. Of een atleet die zei 'uit vorm te zijn door een rustdag'. Vraagtekens uit Simon's hoofd vulden de zaal. Ook een van zijn atleten, die altijd te hard trainde "gelukkig presteerde hij slecht en kon ik hem overtuigen rustiger te trainen".
Ook zei hij in aanloop naar een toernooi veel te rusten, ook al omdat dan bloedwaarden zoals hematocriet gedurende enkele weken minder trainen (maar wel hard!), geleidelijk verder steeg.
Uit deze laatste woorden putte ik (nog meer) moed. Door deze rustdagen wordt mijn bloed kwalitatief beter en beter!
Verder, maar dat weten jullie misschien al, de genetische aanleg van Kenianen. Het belangrijkste voordeel dat ze hebben is dat hun kuiten dunner zijn dan van westerse atleten. Dit mindere gewicht van kuiten levert een belangrijk voordeel omdat gewicht dat dicht bij de voeten zit, veel energie kost om te verplaatsen. Hoe dichter bij de voeten, hoe meer dit gewicht bij elke stap tot stilstand komt en weer in versnelling gebracht moet worden, dit in tegenstelling tot gewicht rond de heupen: heupspieren bewegen met het lichaam mee en vormen veel minder belemmering in de beweging.
Helaas kunnen westerse atleten hier weinig mee. Hooguit een sport kiezen waarbij er geen stilstand in de beweging is: schaatsen en fietsen.
POV
Abonneren op:
Posts (Atom)