Perfectie

Ja ik weet het, perfecte dingen bestaan niet, er is altijd wel iets aan te merken, hoe kan iets ooit perfect zijn, wees niet zo naief, blablabla...

Maar toch bestaat het.

Je weet het als het er is.

Zo liepen wij als loopgroep gisteren twee-minuutjes, een stuk of elf, en in het laatste tempo was het er, loper S en ook loper M, vlogen moeiteloos in 16+ km/uur over het fietspad.

Normaalgesproken zijn tempo's vaak een kwestie van pijn lijden, wilskracht, 'overrulen' van vervelende gevoelens, kortom, het betere 'prefrontale cortex' werk.

Maar ik vermoed dat als het 'moeten', de dwang, het plannen, het willen, daarvan, wegvalt, er perfectie overblijft. Als er geen enkele reden is om heel hard te lopen maar om onduidelijke redenen je benen toch hun weg moeiteloos lijken te vinden. De enige sturing die plaatsvindt is op onbewust en reflexmatig niveau en valt daarmee in het planten- en dierenrijk. En we weten allemaal dat daar de perfectie plaatsvindt. De spin weeft het web, de boom groeit zijn groei.

Welnu, vraagt de prefrontale cortex zich af, HOE KRIJG IK DIT VOOR ELKAAR!!

Het antwoord lijkt te zijn: heel erg goed je best doen, alles goed doen, heel hard trainen, alles maximaal goed doen, EN DAN OPGEVEN.

Daarna krijgt dan de onderwater gegroeide perfectie een kans om zich te uiten, zonder dat je je er mee bemoeit. Het is dan mooi om in training af en toe te zien dat zich dat al uit. Je wilt dat dan voortzetten zonder al te bewuste sturing, je wilt 'opnieuw in die toestand terechtkomen', en dat gebeurt soms, in fasen, alles wat je doet verandert in goud...

POV

ps1.. donderdag rust vrijdagavond 35k gefietst (niet te hard, HF126 / 29.5 km/u). Vanavond misschien een PR poging 60 km. Mogelijk over het asfaltparcours westkant roden - Ronostrand, dit gewoon 7x rijden, inclusief 7 korte keerpuntjes die 4 seconden per stuk kosten. Doel is om in 1.13.00 op de 40km door te komen, en dan proberen door te harken naar de 60. Maar ik laat het los, gebeurt het dan gebeurt het, gebeurt het niet dan maakt het niet uit.

ps2. "Daarna krijgt dan de onderwater gegroeide perfectie een kans om zich te uiten, zonder dat je je er mee bemoeit", deze quote wordt hier en daar al gebruikt.

ps3.. over perfectie, er is zoveel over te zeggen. Het is de vraag wat dat eigenlijk is, 'perfectie'. Misschien is het, in de gangbare betekenis, niets anders dan een soort oordeel over een situatie. Als de situatie voldoet aan een aantal wensen/criteria is het perfect, zo niet dan niet.

Misschien is er een ander soort perfectie... zodra je de criteria die op 'jezelf' betrekking hebben loslaat, vallen er opeens veel meer situaties in de perfecte categorie. Zo kunnen bijvoorbeeld verbroken relaties ook 'perfect' zijn, omdat dat precies was wat moest gebeuren en goed is voor beide partijen. Of een periode van 'uit vorm zijn' kan perfect zijn, een zeer natuurlijke 'stapje terug' fase die de ruimte gegeven moet worden inplaatsvan onderdrukt worden.

Jazelfs, wanneer je alle referenties aan 'ik en mijn meningen' verwijdert, wordt opeens alles perfect..... En als alles perfect is dan is niets perfect, omdat dan het begrip 'perfectie' niets meer zegt (als de hele wereld blauw zou zijn zou er geen woord voor blauw zijn omdat er geen onderscheid nodig is). Vanuit dat perspectief is er alleen perfectie in relatie tot 'mijzelf'.... hmm.... weet nog niet hoe ik hier verder moet....