De reis, de oudheid, de verhalen, de wedstrijd zelf, de filosofische vragen...
Het stadion.
Eerst de wedstrijd
Na een slechte nacht (1 uur slaap) wankelde ik het startvak in. Slaperige kop, maar dat maakt meestal niets uit.
Mijn hele experiment dit najaar was: kan ik mijn enkel weer belasten, kan ik marathontraining aan? En ja! Na twee weken van bijna 100 kilometer en een lange duurloop van 35 en wat overige lange trainingen heb ik mijn enkel genezen verklaard. Het tweede deel van het experiment was: kan mijn enkel de marathon zelf aan, en hoe gaat het in de dagen daarna?
Ik was niet van plan voluit te gaan: wat heb ik aan zeg een 3.09 als ik daarna drie weken moet herstellen. Ook ben ik nog niet ver genoeg in training. Het opbouwen gaat, als 54-jarige zijnde, erg langzaam. Het vage plan was daarom om in 4.30-4.40 per kilometer te starten, heuvelop ietsje rustiger, en dan naar beneden toe versnellen.
Het ging als volgt:
Kilometers 0 tot 10: de start was vrij druk, na wat file-lopen kwam in ik 4.50 door en het liep lekker. Heel rustig (voor mijn gevoel) daarna een paar 4.45's. Ik kwam wel in mijn ritme maar het werd ook al snel warm. De zon scheen hard en ik wilde ook niet forceren.
Pijn in de knie: na zo'n 9 kilometer ging ik mijn rechterknie voelen. Ietsje geforceerd 2 weken geleden in de krachttraining, denk ik. Bij elke stap een lichte steek. En het begon bergop te lopen en het was warm... oei. Ik dacht heel even, een seconde maar, aan uitstappen, maar de volgende seconde werd die gedachte verdrongen door "Marathon Athene, klassieker, uitstappen kan niet".
Ik besloot tot tenminste 25 kilometer heel rustig te lopen, rond 5.20 per kilometer, zodat ik zeker wist dat ik de knie niet zou forceren. Dit liep lekker. Heel rustig... hartslag was rond de 120-125 zag ik, maarja... wel bij elke stap een steek in den knie.
Na 24 kilometer vond ik dat ik wat verkrampt liep te lopen vanwege die knie en daar nam ik dan ook een heel klein ibuprofennetje. En deze werkte.
Versnellen: na 26 kilometer voelde ik de knie vrijwel niet meer en ik besloot te versnellen. Dat viel nog niet mee in eerste instantie, omdat de kilometers tot 30 nog bergop gingen. Kilometertijden van 4.40 ofzo. Daarna ging het licht bergaf, ruim een procent. Dat liep lekker. Er volgden vele kilometertjes van 4.20 a 4.30 en ik zeilde vrij gemakkelijk langs allerlei andere lopers. Honderden haalde ik in en het ging richting finisch nog iets sneller. Ik zag een keer een 4.16 staan....
Finish: doorversnellend kwam ik het stadion binnen, en net als Nijboer destijds stak ik even mijn
Na de wedstrijd: Ik voelde me prima. Wel wat strakke benen en ook wat spierpijn, maar niet te veel. Nu, vier dagen later, is alle pijn weg.
De oudheid
Er is het historisch aannemelijke verhaal van Pheidippides die van Athene naar Sparta rende (bijna 250 kilometer) om hulp te vragen (en weer terug te rennen na weigering door Sparta). Hieruit is de historisch correcte Spartathlon voortgekomen.
En er is het historisch minder aannemelijke verhaal van een loper die van Marathon naar Athene liep en dood neerviel: (wiki: Bijna zes eeuwen later pende Ploutarchos de klassieke versie van de legende neer.[2] Zijn boodschapper rende van Marathon naar Athene en viel dood neer na het uitbrengen van de woorden "Gegroet, we hebben gewonnen!" (χαίρετε, νικῶμεν - chairete, nikomen). Nog volgens Ploutarchos heette de loper Thersippos, maar hij vermeldt ook andere bronnen die hem Eukles noemden en in volle wapenuitrusting lieten lopen. Ook zonder deze fysieke ongerijmdheid is de historiciteit van het verhaal niet aannemelijk).
Kortom: De marathon is dan wel een leuk wedstrijdje, maar is waarschijnlijk niet gebaseerd op een waarheid. Dat mag overigens de pret niet drukken. Want wat is waarheid. De bovenstaande legende mag niet waar zijn, hij is wel opgeschreven. De inkt is waar....EN de marathon maakt zijn eigen waarheid.Elk jaar ontstaan er honderdduizenden ware verhalen, waaronder ook mijn verhaal.
De filosofische vragen. De wiskunde. De wetenschap
Wie is de Godin van het hardlopen
Wat is de zin van het leven
Waarom is: e^(pi.i) = -1
i is de wortel uit -1, e is die geheimzinnige natuurconstante. De hoeveelheid koolhydraten in je benen neemt met een factor e af. De herstelcurve na de marathon is een factor e. Pi is het getal van de ronde cirkel, maar waarom deze getallen deze een relatie hebben is me totaal onduidelijk.
Zie https://www.math.toronto.edu/mathnet/questionCorner/epii.html
Athene
Waar het allemaal begon... de democratie, de wetenschap, de filosofie, het westerse denken. Als we het even niet meer weten, gaan we terug naar Athene, naar de Akropolis,
En daar, bovenop de berg, beseffen we dat we het nog steeds niet weten en dat dat niet erg is.
POV
p.s. de onbelangrijke eindtijd is 3.27.00. Trainingstechnisch was dit loop nummer drie van een reeks van zo'n 12 lange trainingen die me naar een sub 3 uur zouden moeten brengen.
2 opmerkingen:
Dank je wel Paul mij ( ons ) mee te nemen in jouw ervaring en mooie weergave van de marathon in Athene.
Super prestatie voor een 54-jarige! Mooi verslag
Jaco
Een reactie posten