Vandaag een baantraining gedaan:
2x (1600-1200-800) waarvan telkens laatste rondje vlot (opdracht was 10 km tempo maar ik ging wat sneller, zie uitleg hieronder)
Eerste serie in 6.20/4.40/3.06 (laatste rondes 90)
Tweede serie in 6.09/4.38/3.02 (laatste rondes 87)
Ik heb wel eens getraind in groepen waarin de trainer dan 'boos' werd als ik bijvoorbeeld drie seconden sneller liep dan op het schema stond. Er waren dan eerst wat opmerkingen als 'je gaat te snel', en daarna boze blikken en negeren. Dat zijn dan 'conflictueuze' trainers die proberen je op die manier te beinvloeden om volgens hun concept te trainen. En de geschrokken atleten passen zich braaf aan en doen precies wat op het schema staat. Maar op mij heeft dat een ander effect, ik krijg een soort gevoel van ongeloof, 'dit kan niet waar zijn'. Het is alsof je, om het een beetje soft te zeggen, een bloem die gaat bloeien, al bij gaat knippen als ie 1 cm boven de grond is. En zo dus alle natuurlijke ontwikkeling in de kiem smoort.
Ik vind dat er alle vrijheid genomen mag worden door de atleet. Er is absoluut niets op tegen om eens een aantal trainingen 'veel te hard' te lopen. Pas dan leer je wat er gebeurt, hoe lang herstel duurt als je tegen een grens aan loopt. Dan leer je ook hoe ver je limiet eigenlijk reikt, hoe diep je kan gaan (heel erg diep). Je kan nooit je grenzen bereiken als je ze niet aftast of als je ze alleen maar op heel braaf voorgeschreven wijze aftast. Welnee!! Gewoon op gevoel vol gaan en ervaren wat er is. Het bekende achterlaten en in het duister tasten... mooi.
Natuurlijk als er blessuregevaar is of als iemand echt op de grond gaat liggen uithijgen week in week uit, of als een belangrijk trainingsdoel dreigt te worden gemist (3x5 km in marathontempo moet niet in 10km tempo gaan etc etc), dan moet de trainer ingrijpen. Dat is een situatie waarin iemand denkt dat er alleen progressie is als er altijd tegen een grens geramd wordt. Wel je grens kennen maar je niet uitputten, is beter.
POV
Geen opmerkingen:
Een reactie posten