Ik kon zo snel geen betere titel verzinnen want er zijn vele door elkaar lopende dingen die ik wil vertellen.
1) De BB loop.
Ik wilde 10 kilometer lopen, en de website had beloofd, een grotendeels asfalt parcours, met mogelijkheid tot snelle tijd. Zogezegd zogedaan, de eerste drie kilometer ging goed (3.38/3.48/3.54), daarna draaiden wij opeens terug richting baan terwijl het kaartje een goed stuk asfalt beloofde.
Tot overmaat van ramp keerden wij even later het park in, met zo'n honderd bochtjes, glibberige paadjes, modder, ongelijk terrein (zonder bril kan ik niet goed zien waar ik loop, bril ekspres niet opgedaan wegens beloofde asfalt...). Een snelle tijd werd hier onmogelijk door en dus koos ik voor relaxed rustig lopen. Totaaltijd 41.20 over, naar later bleek, 10.2 km.
Ik (laat ik voor mezelf spreken) vind dit soort parcoursen niets. Waarom niet gewoon een mooi asfaltparcours, mogelijkheden zat, daar.
2) De blessure. Dit gaat steeds beter. In totaal heb ik vandaag 27 km gelopen, en tijdens het uitlopen vanavond voelde ik vrijwel niets. Mooi. Er moet wrsch nog iets 'gekraakt' worden maar ik kan tenminste weer redelijk vrijuit trainen.
3) De marathon: ik ga hem lopen. De eigenlijk heel simpele opmerking van clubgenoten 'ach doe toch gewoon mee', trok me over de streep. Ik ga het gewoon proberen, als ik nu al 27 km kan lopen dan kan ik vast nog wel een stuk of 4 goede duurlopen doen, en wat er in zit komt er dan uit.
4) Het hoofd is nog niet om. Vandaag dacht ik na 3 of 4 km 'ach laat maar'. En dat is prima. Er hoeft helemaal niets 'om'. Als ik langzaam wil lopen loop ik langzaam. Wat maakt het uit. Ik zie het vanzelf wel, als ik weer 'snel' wil lopen.
POV
Geen opmerkingen:
Een reactie posten