auw... maar wel lekker onder de 3 uur!

2.59.10

en ik kan nu al niet meer de trap op of af....

maar ik ben bijzonder tevreden!!!!
alles wat erin zat is eruit geperst.

Het verslag, in de trein terug getikt, direkt hieronder.


Bij het inlopen zaterdag, was de kuit strak. Tja.

Dat deed mij tot het volgende wedstrijdplan besluiten: rustig vertrekken, de eerste kilometers wat seconden laten liggen, en als eenmaal alles goed warm en soepel is, ietsje versnellen. Voortdurend naar het lichaam luisteren, wat kan wel of niet. In elk geval zou het geen ‘echte wedstrijd’ worden waarin je meteen op je wedstrijdsnelheid zit, meegaat met snelle groepen. Nee.

Ik stond om 10.15 al in het startvak, ik dacht samen met medeloper (en door mij getraind) Joost, maar hij bleek in het andere vak (de linker rij strook van de coolsingel) te zitten. Ik glipte overal tussendoor naar voren, en stond al snel vooraan in mijn startvak. Te kleumen. Want ondanks extra t-shirt, toch niet te warm. Enfin, dit duurde zo’n 30 minuten. Toen moest ik naar de W. Wat nu?! Ik besloot de WC-truc uit te halen: vragen aan suppoosten of ik van de ‘wedstrijd-wc’ die nog iets verder naar voren stond, gebruik mocht maken. En dat mocht. De truc: na verlaten wc jezelf vervoegen bij de lopers, maar wel 20 meter naar voren.

Opeens begon iedereen te zwaaien en uit zijn dak te gaan, bleek dat Lee Towers aan het zingen was. Ik hield me niet met die flauwekul bezig en ging mijn schoenen nog eens strikken…

De start: 24 seconden na de knal passeerde ik de startstreep. De kilometer daarna kon ik al aardig uit de voeten, 4.14, wat nog rustig genoeg was. Volgende kilometers in 7.59 (2k) iets aan de vlotte kant, en 4.04/4.03. Niet aan de hand tot zover, de kuit hield zich koest en bovenbenen voelden wel wat stijf maar ik dacht dat dat door alle brandstof kwam, die erin opgeslagen was. Tussen 5 en 15 kilometer liep ik lekker. 1.01.06 op de 15, maakt een eindtijd van 2.50 nog mogelijk (dacht ik toen), als ik iets zou kunnen versnellen.

Maarr…. De kuit begon vervelend te doen, ik moest iets langzamer. Eindtijd kon ik al uit mijn hoofd zetten, want het herstelde niet. Ik probeerde een pas te vinden die de kuit niet teveel belastte, wat op de platte voet lopen, dat ging wel. Maar, wat is dat? Bovenbeen? Linkerbovenbeen dreigt in de kramp te schieten, zomaar uit het niets! Nog weer wat voorzichtiger lopen, enkele kilometers van 4.12 volgden. Ik probeerde die kramp eruit te schudden door wat hakkenbillen te doen tijdens het lopen, dat hielp was. Het been was weer in’t gareel, en een paar 4.05/4.08 volgden. Maar rond de 20 kilometer was het vervelende gevoel in bovenbeen terug, en nu deed ook het andere bovenbeen mee. Tijdens doorkomst op de halve (1.26.45) begon ik al echt zere bovenbenen te krijgen. Een verstandig mens zou nu al stoppen. Maar een marathon heeft niet zoveel met verstand te maken. Jij lijden dan ik ook lijden, zoiets.

Een snelle berekening, ik had nog 21 kilometers van 4.24 nodig om onder de 3 uur te finishen. Aii… Volgende kilometer 4.22. Dit wordt lastig!

Ik probeerde grotere passen: nee. Dat veroorzaakte direkt meer spierpijn in beide bovenbenen. Kleinere passen: ja! Met een soort shuffle (dit is de ‘pov-shuffle’) kon ik me verder voortbewegen. Het moet er raar hebben uitgezien, maar met een hoge frequentie en ultrakorte pasjes kon ik weer wat kilomers in 4.12 lopen, zonder dat de spierpijn al te erg toenam. Deze tussentijden vielen me enorm mee. 25 werd gepasseerd, 1.43.09, ’t is wel een veteranenpr ja!

Ook tot 30 was alles onder controle, de kuitpijn was zo goed als weg, de bovenbenen deden wel steeds zeerder. Het was een soort bijna-kramp, ik probeerde alle putjes en dekseltjes te omzeilen want één misstap en ik zou plat gaan. Mijn broer R. (debuut 4.06 vorig jaar) gaf mij een flesje AA-drink. Lekker. Helemaal leeggedronken. Prima. Ik dacht ‘nu heb ik nieuwe energie’, en die gedachte hielp me aan een kilometer in 4.15, met grotere passen. Meteen daarna de rekening: 4.34 als kilometer, terug naar de kleine pasjes.

De verleiding om te stoppen was groot. Misschien zou ik 10 jaar geleden bij deze omstandigheden zijn uitgestapt. Maar ik had aan teveel mensen beloofd door te lopen als het ook maar even mogelijk was. Hoe zou ik hen nog ooit onder ogen kunnen komen! (deze gedachte is niet waar overigens, ik kon natuurlijk te allen tijde uitstappen, en iedereen zou met me meegeleefd hebben. Maar, ik loop niet voor de anderen. Ik Wilde Zelf door. De motivatie was er).

Tussen 32 en 34 had ik het erg zwaar, ik moest diverse malen dribbelen en wachten tot ik weer wat gang kon maken, probeerde nog wel zo snel te lopen om 2.59.xx mogelijk te houden. Maar verantwoord was dit allang niet meer. Bij elke stap: vette pijn. Voor de rest was ik zeer relaxed, handjeklapte met kinderen langs te kant, zag iedereen staan. De pijn speelde zich onder mijn middel af en mijn hoofd was leeg. Net of de pijnsignalen bleven waar ze hoorden, en niet doordrongen tot het besluitende brein. Want dat brein zou mij dan meteen hebben doen stoppen.

Op een of andere manier kwam ik bij 40 kilometer (er is een stuk tussen 38 en 40 weg, ik heb toen gedroomd of zo), in 2.49.27 (nettotijd overigens), dus sub 3 was nog mogelijk. De enige vraag was: zou de fatale kramp mij vellen zodat ik ter aarde zou storten, of… Bij 1000 meter te gaan had ik nog 4.34 over. Allerlei atleten rondom mij begonnen piepend en krakend aan hun ‘eindsprint’ (haha). Ikzelf ging ook mee. Pas de laatste 200 meter durfde ik wat aan te zetten, nog een 4.06 kilometertje, heel fijn, en 2.59.09.

Even stilstaan, en .. oei, wandelen lukt niet meer, wat nu. Maar het gevoel kwam terug en ik kon wandelen. En kreeg meteen de felicitaties van G en J. Dank! Ben benieuwd naar de foto’s!

Om een indruk van de vermoeidheid in mijn benen te geven: zittend op de bank kon ik mijn been niet meer strekken. Onderbeen was te zwaar om van de grond te krijgen.

Maar ik ben heel tevreden, vooral om het soort kick van een monsterachtig lange tocht, die je toch tot een goed einde brengt. En omdat ik al heel helder in beeld heb hoe een voor een veel snellere marathon getraind kan worden. In het najaar verder!


POV