23 november 2009

mensen vragen mij wel eens,

denk je nu echt dat je 2.45 kan lopen in Rotterdam?
Met een 1.22 in de benen moet je nog 2x zo ver en dan even hard?!

Ik zeg dan: ik zou het zelf ook niet geloven, maar ik weet dat het mogelijk is. Het lichaam is een vreemd iets. Als je het goed door elkaar schudt is het even in de war maar daarna stelt zich een nieuw evenwicht in, en met een beetje mazzel is dat dan een hoger evenwicht, waarmee je het dan kan doen.

't is natuurlijk niet iets wat gemakkelijk ofzo is. Je moet superveel mazzel hebben met geen blessures, een blakende gezondheid, de juiste trainingen en de dingen moeten op de juiste manier lopen.

Het zal dus wel niet lukken....

Verder, er zijn merkwaardige parallellen tussen hardlopen en het 'echte leven', ook daar word je soms door elkaar geschud, en even later stelt zich een nieuw evenwicht in, op ondoorgrondelijke wijze. Echt mooi. Misschien dat hardlopers proberen soms een vinger achter dat proces te krijgen.

POV

ps.. oh ja vanavond een uurtje lekker gemakkelijk gelopen 12 km. Geen enkele spierpijn of moeheid ofzo, waardoor de loop van gisteren definitief gekenmerkt is als 'snelle duurloop'.

Geen opmerkingen: