Heel vaak in (marathon)voorbereidingen vindt er een ramp plaats.
Een verrekte spier, peesje, griepje, slechte vorm.
Het brein vertaalt het meteen in: "nu zijn mijn kansen verkeken!"
Maar die vertaling is bijna altijd fout. Je blijkt altijd door schema aanpassen, extra rustdagen, fysio, medicijnen, etc etc, de werkelijkheid weer naar je hand te kunnen zetten. Zelfs als alles helemaal totaal fout is, dan nog, dan nog... Er is altijd een volgend jaar. Je kan een lange slechte periode op twee manieren overbruggen: de hele tijd klagen en een 'och wat jammer' gevoel houden, of gewoon de andere route: blij met de rust, tijd voor andere dingen, laat de dokter zijn klus doen, de mooie relaxte weg kiezen.
Ook als alles heel erg goed gaat kan het fout gaan. Het brein denkt "bingo!!!!".
Maar ook die vertaling... een misstap in de training is zo gemaakt. Zelfs kun je op de dag van de marathon ziek zijn....
Okee genoeg gezeurd, over tot de training:
zondag met zus en dochter 5x2 minuten gelopen, ik was moe.
maandag 16 km aeroob equivalent op de fiets, benen waren al beter, maar nog moe.
vandaag ging het supergoed: 5x2000, waarbij opvallend was: zodra het tempo op rondjes 94-96 kwam, voelde het 'heel gemakkelijk'. Helemaal niet dat intense gevoel van harde tempo's, eerder een vlotte-duurloop achtig gevoel.
Tijden 7.44/52/45/48/34
Mijn training loopt nu erg goed. De kwaliteitstrainingen (lange duurlopen en intervaltrainingen) zijn goed en snel, ... Ik denk er opeens over om een wedstrijd te lopen. Mijn oog valt op de CPC loop... 1.22.15 is mijn 45+PR, dit moet te halen zijn.
POV
Geen opmerkingen:
Een reactie posten