Even stoppen met 'ergens naar toe werken', met 'fit en fitter worden'.
Even wat filosofie (of hoe noemen we dit....)
De kernvraag: wat is de mens?
"een vat vol tegenstrijdigheden; bezig met zichzelf en mensen om hem heen het leven goed te maken, een tweebenig wezen dat probeert iets te snappen van wat er gebeurt hier, die ziektes probeert te overwinnen, zo lang mogelijk in leven te blijven wat uiteindelijk toch mislukt, die een God (etc) uitvindt om de boel enigszins te verklaren, om richting te geven aan het chaotische leven".
Nee dat vroeg ik niet. Ik vroeg niet naar een beschrijving van wat je ziet maar naar: wat is de mens, in de kern.
"oh bedoel je dat! Nou eh... iemand die op aarde gezet is om een opdracht te volbrengen, om goed te doen, en, okee, het lukt niet altijd, maar toch, die probeert de aarde als een betere plek achter te laten".
Nee dat vroeg ik niet. Ik vroeg niet naar levensbeschouwingen, ik vroeg simpelweg naar: wat is de mens, in de kern.
"aii... geen idee"
Goed geantwoord, Je inzicht is groot. En, wat moet je op basis van dit idee doen op deze aarde?
"geen idee"
Alweer goed! Want elk idee dat iets voorschrijft, dat oordeelt over 'wat mij nu weer overkomen is', dat omschrijft 'hoe het leven zou moeten lopen', is een beperking op leven, een inperking op de natuurlijke loop der dingen. Die overigens heel breed is. Ook ziekten en dood zijn natuurlijk en hebben een perfectie. Vernietiging zit ingebakken in de wereld. Hele sterrenstelsels inclusief duizenden levensvatbare planeten worden terwijl ik dit zinnetje typ, in zwarte gaten binnengezogen. Maar, als fijne tegenhanger, ook creatie uit het niets is natuurlijk. Ideeën, nieuw leven, het ontstaat zomaar, perfect.
(intermezzo: strikt genomen vallen ook trainingsschema's en 'doelen' in de categorie der beperkende ideeën. En we weten: ze resulteren in beperking van het leven. Je 'moet nu eenmaal trainen' en kan dus geen andere dingen doen die misschien beter zijn, je beperkt je opties. Training beperkt de natuurlijkheid van het leven, maar versterkt tegelijkertijd het 'ik', het ego, het 'ik ben iemand met mijn PRs'. Daarmee lijkt het 'ik', eigenlijk een soort blokkade op de natuurlijkheid van het leven te zijn.).Dus: ga je gang en doe, ontdaan van alle onzin gedachten, datgene wat op je pad komt. Leef zoals de spin zijn web weeft of zoals de vogels naar het zuiden vliegen. Leef zoals de eendagsvlieg die niet bewust is van morgen. Leef zoals de planeten om de zon draaien, zoals het gras groeit....
POV
ps... ik blijf natuurlijk doorgaan met trainen en schema's, want ook al lijkt het zoals ik zeg een 'blokkade of beperking', uiteraard zijn schema's, toewerken naar dingen, het hebben van tijdelijke oogkleppen, het bereiken van resultaten, OOK volledig onderdeel van leven. Er is niets mis met trainen en schema's.... misschien totdat de wal het schip keert en je doorkrijgt wanneer het beter is om iets anders te doen. Maar tot die tijd: gewoon lekker trainen. De zij-effecten, het nut, het karaktervormende, de gezondheidseffecten, zijn veel te groot.
4 opmerkingen:
Net zoals de vogels die naar het Zuiden vliegen is het maar de vraag of 'jij' het pad kiest of dat het pad jou kiest ;-).
Jahaa... hier begint het onduidelijk te worden. Waarschijnlijk is er sprake van een of ander mysterieus samenspel, en zodra je er over gaat nadenken raak je verstrikt in definities en ben je niet meer vrij om de volgende gedachteloze perfecte stap op het pad te zetten.
De wet van de wederzijdse aantrekkingskracht tussen pad en pad-er (als dat woord bestaat en zoniet bij deze), die allen op gaat als de pad-er vrij is in zijn/haar denken, omdat anders het vrije pad niet zichtbaar wordt voor de pad-er, zoets ...?
Hmm.... de vogels weten niets van een eventueel pad. Misschien LIJKT er alleen maar een pad te zijn omdat er stapjes gezet worden. En de introductie van het begrip 'pad' leidt dan tot ingewikkelde redeneringen. Hmm... taal
Een reactie posten