Ik weet het nog goed, het was zondag 20 september, rond half elf in de ochtend. De blessure kwam opeens mijn leven binnendenderen, tijdens een onschuldige bostraining. TSJAK!!!!
En nu, na twee maanden intensief samenzijn, gaat ze me - zo lijkt het - verlaten.
De afgelopen twee maanden voelt mijn enkel "raar", alsof er iets niet helemaal "goed zit" daarbinnen. Deze beschrijving, "raar", is overigens niet echt begrijpelijk voor artsen of fysio's, ze willen liever een gewone dikke achillespees of een gescheurde spier zien. Maar opeens, begon het rare gevoel weg te trekken. Want dinsdag kon ik opeens 15 kilometer lopen zonder dat ik bij elke stap iets irritants voelde in mijn enkel. En woensdag liep ik per ongeluk al stukken 15 kilometer per uur en ging ik 'voor de zekerheid' maar iets langzamer.
Enfin... De enkel is weer dun en voelt normaal. Het zal nog niet 100% belastbaar zijn want weefsel dat net dichtgegroeid is is nog niet maximaal sterk dus het blijft uitkijken.
Het afscheid valt hard. Want ik leerde veel tijdens deze periode:
- Voor het eerst in ...tig jaar was ik me echt bewust van mijn enkel: waar doet het pijn;
- Ik heb veel geleerd over anatomie van de enkel:
- hoe perfect dit in elkaar zit
- welke typen blessures er allemaal zijn, alle symptomen
- Ik heb de fietstraining eens echt goed aangepakt en heel gestructureerd 80-20 getraind met vebluffende resultaten;
- Ik blijk mentaal gesproken er heel goed tegen te kunnen, tegen blessures. Fijn om te weten;
- Heb met de extra energie, de krachttraining bovenlichaam goed opgepakt, uitmondend gisteren in 11x kunnen optrekken. Fijn.
Okee. volgende fase dan maar. Het is niet anders.
POV
1 opmerking:
Goed om te lezen, Paul!
Een reactie posten