De Baerentrek

Het begon ergens in Mei,
E. vroeg me of ik zin had in een weekje bergwandelen, de 'Baerentrek' in het Berner Oberland...
Hmm... zou ik hier wel gekwalificeerd voor zijn? Ik heb dertig jaar geleden wel wat gebergwandeld, ook wat hogere paden, en ook wel eens met rugzak gewandeld. Maar de combi nog niet.

Maar ach, waarom niet, ik wilde wel eens ervaren hoe dat is. En ook, vele uren wandelen zou een interessante voorbereiding zijn op marathon en ook op een 6 uur die ik volgend jaar wil lopen.

Ik maakte me wel iets zorgen over het parcours, want mede wandelgenoten M en J, stelden een kleine wijziging op dit parcours voor, een moeilijker derde dag met een lastige afdaling. In een verslag van andere wandelaars stond dit (zie dag 3) aangegeven met 'blauw witte route, ervaring vereist' en 'dit had niet moeilijker moeten zijn'. Maar ach... gewoon gaan...

Wandelschoenen en nog wat dingetjes gekocht, een beetje getraind (hoewel bergwandelen niet echt trainbaar is in Nederland zonder bergen).

Dag 1

(Voorgaande dag: autoritje met M., en J. opgepikt. E. was (nog) ziek, zou zich op dag 4 bij ons voegen. Dit was een autorit van Roden naar Kandersteg, zo'n 1000 kilometer).

Starten in Innertkirchen. Hier maakte ik me wat zorgen omdat mijn rugzak zwaar aanvoelde en ik al enige moeite had bij het oplopen van een een schuin kantje van het perron! Klein beetje gewicht verdeeld, M. wou matje wel dragen, en gaan! Weg oversteken, paadje in, en stijgen. Al na 100 meter voelen de benen zwaar en lijken te verzuren. Maar dit blijkt er 'bij te horen', je went eraan en je negeert het.
Dan opeens: onweersdreiging. Na een uurtje lopen moeten we stoppen. We besluiten te gaan slapen in een hutje van 'unsere liebe naturfreunde', beschut tegen regen maar niet tegen muggen. Gelukkig slapen muggen ook, van 01.00 tot 03.30 ofzo.

Dag 2

Vroeg vertrek, om 6 uur, vanaf ongeveer 650 meter. Eerst een stuk redelijk vlak, daarna een hele lange tijd stijgen. Het plan is om 2000 meter te stijgen en daarna nog wat af te dalen naar Rosenlaui Bivak (een berghut) en daar ergens te overnachten of kamperen.

Na een paar uur continu stijgen kwamen we op een hoogte van ongeveer 1600 meter en voelde ik mijn benen al. Al 1000 hoogtemeters! Lekker. Hou ik van. Hier gingen we opeens linksaf, richting 'Dossenhutte', blauwwitte route. En dit was nieuw terrein voor mij. Het 'pad' liep eigenlijk gewoon recht tegen de berg omhoog. Af en toe een merkteken, soms de contouren van een pad, maar eigenlijk gewoon tegen een 40-50% helling omhoog. Wandelen met de hak aan de grond werd lastig, zodat ik op voorvoet omhoog moest. En dit voel je dan weer in je achillespezen. Maar al tijdens wandelen ontwikkel je technieken om de zaak niet te overbelasten. Met voeten scheef, schuin omhooglopen; hak telkens op steentje zetten ('traplopen') etc.
Na nog een paar uur wandelen werd het erg zwaar. Zere benen, en eindeloos klimmen. Fotootje gemaakt:

Hier zei M. 'kijk hier moeten we heen' en wees op een een klein pukkeltje op de bergkam (de 'graat') aan de andere kant. Nog zeker 500 hoogtemeters. En ik zag: rotsen, sneeuwvlakten...

Okee verder klimmen. Paar keer mislopen, route zoeken, en verder. Soms op handen en voeten omhoog.

De sneeuwvlakten: het had erg veel gesneeuwd dit jaar en nog niet alles was gesmolten. Daarom waren de paden boven circa 2000 meter hier en daar nog bedekt onder een laag sneeuw. Er waren grote sneeuwvlakten van 50 of 100 meter breed en hier en daar honderden meters lang, allemaal zo'n 30-60 graden schuin.

Aangekomen bij de sneeuw. M. zei 'we gaan traverseren'. Dit betekent: schuin de sneeuwvlakten oplopen, in voetsporen van voorgangers. Voeten vastschoppen in de sneeuw zodat je niet uitglijdt en houvast hebt. Een paar keer keek ik naar rechts, naar beneden, en ik werd wat bang: want als ik uit zou glijden zag ik niet hoe ik kon voorkomen dat ik een paarhonderd meter naar beneden zou glijden en bijv. tegen een rots aan zou knallen. Ok.. niet aan denken, doorstappen. Heh... gelukt. Stukje steen, klauteren, oei... weer sneeuwveld. Niet nadenken, gewoon doorstappen... dit ging zo een halfuur door. Steeds hoger en hoger. Ook af en toe jezelf omhoogtrekken aan een staalkabel...

Het was niet echt leuk meer. Allemaal erg lastig, soms voelde ik mijn knieen als ik al mijn gewicht op 1 been moest zetten en mezelf omhoog moest duwen... tegelijkertijd was het, paradoxaal, fantastisch.

Uiteindelijk om 18.00 waren we boven, op 2650 meter, bij de Dossenhutte. In de verwachting het nu iets makkelijker te krijgen in de afdaling liepen om deze hut heen... oei! Afdaling zag er gevaarlijk uit. Ik zag klauterpaden, en aan alle kanten hellingen die steil naar beneden liepen van 60-70%. Vooral heel veel rotsen ook. De eigenaresse van de hut zei toen dat ons doel, Rosenlaui bivak, gesloten was, en dat je daar ook niet gemakkelijk kan kamperen (ons plan deze vakantie was om waar mogelijk, op hoogte te kamperen. Boven de boomgrens mag je in Zwitserland vrij kamperen) . Toen besloten we maar om in de hut te blijven.

Dag 3: de helicoptervlucht

Hier sliepen wij.

Hutje met 20 bedden ofzo. Door de sneeuw heen lopen.

Hoewel... slapen? Ik kon de slaap niet vatten. Het kan aan de smaakstof E621 (ve-tsin) in onze nudels gelegen hebben, of aan de hoogte... en als je niet slaapt ga je nadenken. Kan ik, onervaren bergwandelaar, deze afdaling wel aan? In de klim zaten minstens vijf stukken die ik alleen nooit zou hebben gedaan vanwege het risico. Verder is er de zware rugzak waardoor je wat minder evenwicht hebt, en die manouevreren moeilijker maakt. Ook zag ik een stukje van de afdaling, waarbij men over de bergkam loopt. Paadje van 40 cm breed en zo'n meter of 8 lang, met aan beide kanten honderden meters steil naar beneden. Wat als ik dan misstap?

Op een gegeven moment begon ik, om 03.00 's nachts, zelfs te denken aan 'als ik van de berg val, hoe zit het met nabestaanden verzekering'. Dergelijke gedachten komen zomaar in je hoofd, hoe minder je eraan probeert te denken hoe meer ze zich opdringen. Zucht.

Enfin. Om 04.00 viel ik eindelijk in een korte slaap.

Opstaan, inpakken, eten, rugzak op. Ik had stijve benen van de 8 uur klimmen van de vorige dag. Was licht in het hoofd, beetje duizelig, slechts 6 uur slaap in 2 dagen gehad. Hmm.... maarja ik moet van die berg af....

Afdaling.

De eerste tien meter. Ik had erg veel moeite met m'n evenwicht houden, benen trilden onder mij en waren erg moe. Een misstap kon maar zo gebeuren. Een eerste lastige stukje, vasthoudend aan kabel een meter rots overwinnen... hoewel we afdaalden liep ik hard te hyperventileren. Ik stapte mis. Pijnscheut in knie...

Toen opeens zei ik "ik durf hier niet verder naar beneden".

M. en J. steunden mij meteen, wat fijn was. Even terugklimmen naar de hut. Wat nu.... koortsachtig overleg, bellen met thuisfronten...

Er waren vele opties. Ik zou even kunnen rusten, wat eten, daarna opnieuw proberen. Of afdalen langs de andere kant (de sneeuwvelden van gisteren). Of een dag blijven in de hut. Of..... die ochtend zag ik een helicopter landen bij de hut, er stapten toen enkele mensen uit, en ik bedacht dat het misschien mogelijk zou zijn om met hen weer mee terug te vliegen.

Uitleggen aan de gastvrouw der hut, dat ik niet naar beneden durfde en of het mogelijk was met helicopter van de berg te gaan. Ze keek me eerst ongelovig aan, ik legde uit dat ik weinig ervaring over dit soort parcoursen had, en dat ik eigenlijk ook niet aan de andere kant af durfde. Ze zei eerst iets over reddingsdienst en 800 euro... maar daarna, toen ik nogmaals herhaalde dat ik niet 'gered' hoefde te worden maar slechts naar beneden wilde, en nog wat verder aandrong, liep ze naar achteren om te beraadslagen.

Ze kwam terug met een aanbod: ik zou met de mensen die die ochtend geland waren, kunnen terugvliegen, a 180 euro. Hier ging ik meteen op in: GRAAG!!! (ware dit niet mogelijk geweest, dan zou ik vermoedelijk langs de andere kant terug afgedaald zijn. Maar dan had ik a) een lastige afdaling gehad, en b) M. en J. een mooie moeilijke afdaling onthouden, en c) de vakantieplanning helemaal omgegooid.....).

En zo geschiedde.... ik kon lekker relaxen hierboven, wat fotootjes maken, en M. en J. konden hun afdaling, waar ze naar uitgekeken hadden, toch maken. Een prima middagje.

In deze middag:
- ik zag man met hondje, die doodgemoedereerd omhoogwandelde over het moeilijke traject, een pot bier nam, en weer naar beneden ging. De 8 meter met aan beide kanten afgrond: gewoon relaxt overheen wandelend...
- ik las over moeilijkheidsgraad van het traject. Het had klassering 'T4'. Er stond bij dat je hier uitgebreide bergwandel ervaring voor moest hebben en 'sehr trittfest und absolut schwindelfrei' moest zijn. Ook dat het traject op sommige punten 'T5' was 'klettersteig ahnlich'. Hieruit leidde ik af dat ik de juiste beslissing had genomen.
- lekker koffie drinken, lekker relaxen, bruin worden, genieten van de fantastische omgeving, de grote gletsjers...

Later las ik nog meer over dit traject, o.a. ""Geplant war ein Trip aufs Rosenhorn. Der Aufstieg (T4 blauweiss) ist Hochalpin und auch für geübte Alpinwanderer nicht harmlos". Overigens zijn mijn reisgenoten toegerust met veel meer ervaring dan ik, M. en J. hebben o.a. hiking en moeilijke klimwanden ervaring en E. heeft vorig jaar met D. de beruchte GR20 op Corsica gelopen.

Om de paniek nog groter te maken: naar schatting trekken er 2.000.000 mensen jaarlijks de bergwandelpaden op. Hiervan komen er 200 te overlijden, dit is 1 op de 10000. En op moeilijke trajecten met onvoldoende ervaring zal dit risico nog wel hoger liggen... een op 1000 ofzo. Voor mij is dit al een te hoog risico (ik ben vaak nogal voorzichtig, maar ik weet dat dat soort kansen zich gewoon voordoen. In een lastige afdaling kan er een steen naar beneden komen tegen je hoofd, je kan op een zeer lullig moment kramp krijgen.....).

Overigens is dit risico nog niets vergeleken met het risico dat bergbeklimmers op de K2 (een zeer lastige 8611 meter hoge berg in de Himalaya) lopen. Een op de vier (25%) van de klimmers die een toppoging doen, komen te overlijden. Het K2-boek van Wilco van Rooijen is zeer boeiend. Wel wat vreemd dat hij kennelijk verrast wordt wanneer hij (na zelf even verdwaald te zijn geweest op de berg en gigantische risico's te hebben genomen) hoort dat een van zijn mede klimmers in het team is verongelukt. Je zou bijna verrast zijn als dat niet gebeurt.... Ik vind het onverantwoord en onnodig maar ook wel mooi. En ergens ook wel wat 'fake'. Want, wil je 'echte levensverhalen en heroiek' ervaren: stuur gewoon een team de K2 op. Gegarandeerd spectaculaire reddingen, je leven opofferen voor anderen, etc etc...fake omdat het een zelfgecreerde onnodige situatie is. Het bewijst niets en laat niets zien wat we niet al weten.

En de foto's, het soort terrein waar we langs moesten, en onderaan de gletsjer die er alleen maar lag om bewonderd te worden:

Het filmpje van de moeilijke passage, op video lijkt het zonder echte diepte wat gemakkelijker:

Ook nog filmpje van internet geplukt, geeft ook goede indruk:


Of deze, tot rond 03.20 is de klim naar de hut... daarna het stuk naar de top.



Kortom: dit was wederom een perfecte dag. Sommigen zouden zeggen 'maar je hebt gefaald, je durfde niet'. En juist daarom is het een perfecte dag. Dingen die anders lopen dan 'zou moeten' hebben juist veel waarde en kracht (het is (uiteraard) juist een beetje de 'bedoeling' van 'het leven' dat je jezelf tegenkomt en dat dingen 'moeilijk' zijn. Hoewel er mensen schijnen te zijn die zeggen dat elke dag 'een feestje moet zijn'... hoe saai kan het worden).

Ik zal het me levenslang herinneren, en de verhalen zullen met het jaar sterker worden.

Na de terugvlucht heb ik nog zo'n 2 uur gewandeld voor ik M. en J. tegenkwam die gelukkig zonder ongelukken afgedaald waren. En we konden lekker illegaal weer overnachten in zo'n verlaten hut ergens. Perfect.

Dag 4: Grosse Scheidegg

Vergeleken met voorgaande dagen was dit 'gemakkelijk', gewoon 25 kilometer wandelen met rugzak. Naar boven wat moeie benen, naar beneden wat klappen op knieen en bovenbeenspieren. Vandaag geen echte spierpijn, kennelijk zijn mijn hardloopspieren wel wat gewend.
Midden op de dag op de top van de pas, kwamen we E. tegen die met de nachttrein naar ons toe was gereisd en al lekker drie uur gewandeld had. Daarna samen verder/terug wandelen naar Grindelwald, en even kamperen.

Dag 5: de dag der perfecte uitzichten

Wandelen richting Sefinenfurge, niet lastig, wel hoog. Zo'n 1000 meter klimmen, en kamperen op 2300 meter hoogte in spectaculair gebied. We hadden uitzicht op de Eiger en Jungfrau. En, tijdens etenstijd, ook op de Nassihorn, een onooglijk klein bergje temidden der reuzen. Hier werden wat grappen over gemaakt, te flauw om hier te noteren.... erg leuk.

Ook leuk om echt bronwater te drinken. We ontdekten ergens een plek waar water zo de berg uit kwam spuiten. Hier de flesjes onder houden, en meteen opdrinken... lekker!!

Dag 6: de koninginnerit

We werden om 05.00 gewekt door de lampjes. Ofwel. Door bliksemflitsen, mogelijk in het naburige dal. Tijdens het snelle inpakken en eten, bleek dat de bliksem en wolken wat wegtrokken, maar eenmaal opgestaan was het fijn om op pad te gaan.

Op naar de Sefinenfurge en Hohturli, resp 2650 en 2800 meter hoog. Met daartussenin een diep dal met gletsjer. Een fantastische dag wandelen met lekker zware hellingen. Over gletsjer lopen, met lange trap een ijsmuur op. Mooi, mooi, mooi.

Overigens was die laatste klim, Hohturli, vrij lastig omdat het zwaar was en hoog. De traptreden van 25 centimeter hoog op het laatst, ik  nam ze door elke tweede pas even uit te hijgen en pauze te nemen. Ik bleek wat meer last van hoogte/benauwdheid te hebben dan mijn medeklimmers (wat waren ze sterk...) Ook bleek ik trouwens, gedurende deze week, wat meer te moeten eten dan de anderen... kennelijk staat mijn verbranding vrij hoog afgesteld. Op zo'n dag als deze verbruik ik naar schatting wel 4000 calorieën, ofwel 30 boterhammen met beleg....

Maar ach wat was het mooi. En zodanig zwaar inclusief de 'weigering' op de derde dag, dat je jezelf in alle hoeken en gaten beter leert kennen. Ook mentaal.... want de week daarna, lijkt de marathontraining een lachertje. Duurloopje 10, duurloopje 16, allemaal 'zeer licht' vergeleken met sommige stukken Baerentrek.


POV