Hierin "moet het gebeuren", de lange en intensieve duurlopen en de vele kilometers.
Na de zaterdagse harde lange duurloop, was ik zondag niet op mijn best.
Maar, toch gewoon getraind:
- ochtend 8 km incl wat 13-14 km/uur tempo's.
- middag 20 km fietsen, bedoeling was rustig T27, maar ik kwam wat mannen tegen die mij verleidden tot een stukje 36 km/uur... aiii
- avond 13 km lopen, bedoeling was max 8 km rustig, maar ik liep eerste stukje van de LGRDB dames duurloop mee en ongemerkt werd het meer. Ik kwam bijna niet meer thuis, mijn benen voelden als beton.
De maandag: 14 km, benen voelden beter, maar nog wel erg zwaar. Nu voor het eerst voel ik de belasting: van 276 kilometers in de laatste 19 dagen. En dat is de bedoeling. Nu moeten de prikkels uitgedeeld worden, nu moeten de benen gedwongen worden tot aanpassing.
Dinsdag: 2x (1600-800), waarbij zowel de 1600 als 800 'split' gelopen worden: eerste helft op halvemarathontempo/tweede helft op 10ktempo, resp 10ktempo/5ktempo.
Tijden: 5.51 (3.00/2.51), 2.51 (88/83), 5.58 (3.04/2.54), 2.53 (93/80).
Training wel gelukt, maar eigelijk heb ik iets teveel risico genomen met de snellere rondjes. Want nu iets last van rechterhak/enkel. Marathontraining, zeker als de kilometeraantallen hoog worden, bestaat voor een groot deel uit 'niet geblesseerd proberen te raken'. Dus vandaag 'het eertste foutje' gemaakt. Hopelijk zonder consequenties.
Het mooie plaatje:
De eerste drie trainingsweken. Gemiddeld 100 km/week.
Volgens concept, circa 8% op 10k- of iets harder tempo. Verder gaat geleidelijk training 'in marathonsnelheid' toenemen. Ook te zien dat ik een redelijk deel van de kilometers vrij vlot, ca. 13 km/u, loop. Dit is allemaal volgens 'concept'.
POV
ps...
Bij marathontraining, omdat je 'zoveel traint', ontkom je er niet aan dat 'het hardlopen' een hoge prioriteit heeft en vooraan in je bewustzijn zit. Zodra je wakker wordt denk je onwillekeurig 'vanavond 18k rustig, alles voelt goed, goed genoeg. Rustig tempo kiezen om blessures te vermijden.'. Wanneer je in de auto stapt denk je 'goed instappen, niet rug verdraaien want anders kan ik niet meer lopen'. Etc etc etc. Kortom: alles wat je doet wordt door een 'marathontrainings filter' gehaald.
Dit is geen probleem. De moeilijkheid gaat ontstaan als je je tegen dit proces gaat verzetten, m.a.w. als je denkt 'ik zou niet aan hardlopen moeten denken'. Dan ontstaat er een soort worsteling met gedachten als 'ik kan hier beter mee kappen', 'ik maak het veel te belangrijk', etc etc etc.
De 'truc' is: je niet verzetten maar gewoon erkennen dat dit de situatie is. Je bent hardloper. De hardloper haalt koffie. De hardloper gaat naar een lastige bespreking. De hardloper legt collega's uit over de complexiteiten van asynchrone communicatie tussen modules.
Ergens weet je natuurlijk dat het maar een tijdelijke rol is, 'hardloper'. Je bent dat niet. Je bent uitsluitend jezelf. Jazelfs, afgezien van alle rollen, is het onduidelijk 'wat je nu precies bent'. Misschien ben je uitsluitend puur bewustzijn, aanwezigheid, zijn. Dat soms opgevuld of bezet wordt door hardloper en soms door mens, man, werknemer, vader, kind....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten