"ieder mens is een mysterie"

Dit zinnetje ving ik gisteren toevallig op,
toen iemand aan Jillert Anema, de coach van o.a.  Bob de Jong iets vroeg als 'die Bob, Bob is een mysterie, toch', Jillert reageerde een beetje geirriteerd, 'ach ja mysterie mysterie, ieder mens is een mysterie, ik ben ook een mysterie'. Briljante opmerking.

Ok over tot de orde van de dag,
De Wedstrijd. Eerst het feitelijk verloop, dan de factoren die een rol spelen.

Goede warming up, incl 3x150 meter vlot (16 km/uur), om helemaal door warm te zijn. Twee minuten voor de start keek ik toevallig naar beneden en zag dat ik geen chip op mijn schoen had. Achja... is toch niet meer te veranderen. De start, ik kwam in goed ritme en liep eerste kilometer in 3.41, tweede in 3.53. Het voelde niet al te moeilijk... het temp begon wat te zakken en ik zag het al richting 4.00 gaan, iets te langzaam voor mijn plannen. Ik liep in groepje en een meter of 80 verder liep ook een groepje, waarvan ik vermoedde dat ze precies 'mijn tempo' liepen. Dus wel of niet overspringen, er was redelijk wat tegenwind. Opeens kwam clubgenoot B. voorbij en in een impuls sloot ik aan en we liepen naar het groepje toe.

Tijdens deze oversteek begon ik na twee minuten mijn benen te voelen, en vroeg ik me af of mijn hand niet overspeeld had. Maar besloot toen: gewoon ernaartoe, niet zeuren, en proberen te herstellen in dat groepje en hopen dat ze niet al te hard doortrekken. Een kilometer in 3.37 later, zat ik erbij, ik moet 17 km/u gelopen hebben.. toen gebeurden er wat dingen. Ik kon net niet aanhaken, ze leken net te hard te gaan, mijn benen deden net teveel pijn. In '7heuvelenvorm' was het denk ik wel gelukt, maar nu ging het te moeizaam. Ook merkte ik toen dat de concentratie er niet was. Ik 'wilde niet afzien'.....

Okee... plan B, terugzakken en dan mee in de tragere groep. Tijdens het terugzakken herstelde ik wel, benen begonnen weer prima te voelen... ik pikte na 6 kilometer weer in, en zo ging het goed tot 9k. Maar toen, de vermoeidheid begon alweer een rolletje te spelen, de concentratie was er weer niet. Laat maar....

Ik klokte nog een 10 in 39.54, inclusief al een laatste twee kilometers van 4.10 ofzo, en besloot 'gemakkelijk uit te lopen'. Iedereen kwam me voorbij. Ook PI kwam me voorbij, en we liepen de laatste 7 kilometer gezamenlijk verder, ondertussen herinneringen ophalend aan vorig jaar 'hier schudde ik aan de boom' 'hier probeerde je uit alle macht terug te komen'... was leuk. Gefinisht in 1.30 nogwat.


Een paar factoren: hoewel benen 'goed' waren, vooral in de laatste trainingen, voelde ik me de laatste dagen niet helemaal fit. Ochtendpols meet ik meestal, die is normaal 42-45, nu was die al dagenlang 60-62. Wat druk op borst, het voelt als een nog niet doorgebroken verkoudheid. Ik denk dat hier dat gevoel van slapte vandaan kwam. Ook waren er wat andere gebeurtenissen die maakten dat ik hardlopen minder belangrijk ging vinden, jazelfs ik overwoog hierdoor even om niet te starten.


Nouja. Maakt niet uit. Ik vond het al meer dan prima dat het dit jaar allemaal zo goed ging. Nu eerst even goed herstellen (vandaag wat keelpijn). Komende week een weekje met vrijwel niet lopen, even een nulpuntje zetten. Wellicht daarna al snel weer trainen, maar met de nadruk op 'omvang' ofwel een aantal langere rustige duurlopen. Want de 6 uur Steenbergen is het doel...

POV


ps... er is wifi in het huisje! Ik zit vanaf maandag t/m vrijdag in zuid nederland met mijn kinderen... lekker nietsdoen, lekker naar de mcDonalds, beetje zwemmen, niet hardlopen...verder goed herstellen want op maandag nog flink verkouden.