- Woensdag: erg stijf in alle beenspieren. Maar ergens voelt het ook wel weer goed, eindelijk weer eens een echt 'after zware training' gevoel. Totaal 15km gelopen, maar mijn basistempo lag erg laag, had moeite om de 11 km/u te halen.
- Donderdag: nog steeds nie best. 30k gefietst op 28 km/uur met een ultra lage hartslag van 116 gemiddeld. Het rare was dat ik eigenlijk niet echt harder kon. Te moe, of wat is dit voor gevoel?
- Vrijdag 16k op ongeveer 12 km/uur, HF126 (mooi laag). Maar was een erg moeizame training, kon niet veel harder omdat er geen enkele souplesse was. Moest echt uit mijn tenen komen. Zou morgen toch allemaal wel veel beter moeten zijn.
Het is natuurlijk een experiment, deze harde trainingen; en in mijn ervaring kan dit heel gemakkelijk fout gaan als je te hard wilt trainen als je nog niet hersteld bent van de vorige harde training.
En vermoedelijk is dat dan ook een bron van 'kritiek op te harde training', die wel eens te horen valt in Souplesse - en Verheul kringen. "als ik harde trainingen deed ging ik niet vooruit dus dat soort trainingen zijn slecht, de veerkracht gaat uit je benen en je komt niet in vorm". Maar de echte reden dat die personen niet vooruit gaan bij harde trainingen is dat ze niet lang genoeg wachten op het effect cq. op herstel van de schade (ofwel: harde trainingen zijn helemaal niet zo 'slecht', elke toploper traint af en toe erg hard). (Souplesse / Verheul lost dat overigens goed op door meestal vrij rustig te trainen en af en toe hard).
Herstel van schade: vergelijk het met worteltjes die in de groentetuin groeien: als je elke twee dagen ze omhoog trekt om te kijken of ze al groeien, dan lukt dat niet. De analogie (uiteraard): als je twee dagen na een zware training probeert weer hard te trainen, dan:
a) Je verstoort herstelprocessen, je maakt kapot net vers aangegroeide celletjes
b) Het lichaam gaat in verzet: "wat is die gek van plan?" en trekt aan de rem zodra de intensiteit in de buurt van 'zwaar' komt (dat merkte ik de afgelopen dagen overigens al)
c) Mentaal is het vervelend, je denkt dat bij al het harde trainen je door muren van weerstand heen moet.
Maar: als voldoende lang gewacht wordt (wachten bestaat uit: relaxte duurtraining; rustige langzame intervallen), dan is op een goede dag:
a) Alle cellen zijn helemaal heel
b) Het lichaam heeft geen verzet
c) Mentaal is het prettig, je hebt de beschikking over een gloednieuwe Ferrari.
Kortom: ik wacht gewoon tot ik een Ferrari voel.
POV
en, zaterdag: eigenlijk nog steeds slechte benen, geen power, het was erg lastig om hartslag omhoog te krijgen. Zo'n 10 k gelopen in 44.30 (4.40/4.15 afwisselend) met een HF van 140 gemiddeld. Wel mooi laag, maar wat moet je er mee als je geen kracht hebt. Wachten maar.
en, zondag: eigenlijk nog steeds slechte benen.... al hijgen en zuchten bij 12 km/uur. Maar daarna nog een lange rustige duurloop a 9.5 km/u gedaan, en rond die snelheid voelde het wel prettig, ook was hartslag heel laag (96 tijdens de duurloop) dus 'aeroob gesproken ben ik goed'. Totaal 26 km.
2 opmerkingen:
De theoriëen zijn het vaak niet eens. Maar ook bijv. Klaas Lok geeft met de souplessemethode aan dat het af en toe hard moet (fartlek, wedstrijd). Denk zelf dat als iemand alleen maar extensief traint, je in een wedstrijd niet makkelijk verder komt. Af en toe hard lijkt me prima (en nodig). Herstel is wel belangrijk. Zelf vrijdag erg hard gegaan en geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om de volgende dag of 2 dagen later weer maximaal te lopen (gaat ook niet). Stijf en zwaar gevoel na een echt harde training. Dus herkenbaar dat het 'even duurt' voor de benen weer optimaal zijn.
Ja idd. Ik zie dat ik mijn blog hier en daar nog wat moet herformuleren, ik ben het eens met de kritiek van souplessemethode/verheul op 'harde trainingen', althans zoals hier en daar wel eens getraind wordt: dinsdag hard, donderdag hard, wedstrijd in weeekend hard.
Een reactie posten