benen weer goed?!?!?!?

Hmm raar.

Sinds vorige week woensdag/donderdag voelen benen weer 'gewoon', zoals voor de antibiotica kuur (deze begon drie dagen nadat ik, met goede benen, de Klap tot Klap loop in 38.14 liep, en daags daarna geen terugslag had, maar gewoon 'goede benen'. Het is echt geen inbeelding, echt niet! "de antibiotica heeft mijn wedstrijden om zeep geholpen").

Gisteren een fietstraining (tijdens Nederland Chili) gedaan van 6x4 minuten op 240 watt (en ipv voetbal, naar europacup landenteams atletiek gekeken), en ja... na afloop van training voelen benen niet moe, niet zwaar, maar 'gewoon'. Ook een dag later geen vervelend moeilijk zwaar gevoel.

Vanavond ga ik nu gewoon de baantraining (1600+6x600) proberen, en kijken of mijn gevoel bevestigd wordt. Zou fijn zijn. En zou misschien ook betekenen dat de impact van antibiotica op 'de toestand der benen' soms groot is.

Ik heb een blogje gevonden dat een met mij vergelijkbare ervaring beschrijft: zware benen, en, opvallend, een ultra lage hartslag (ik heb de laatste weken soms 34-35 slagen per minuut, en grote moeite om hartslag boven de 150 te tillen). Ook deze link geeft hier wat informatie over: bij sommige personen kan amoxicilline 'bradycardia' ofwel 'lage hartslag' veroorzaken / triggeren.

Bottom line: officieel is het allemaal niets, een kuurtje, ach.... maar even doorzoeken en doorprikken, en er is toch wel flink wat info...

POV

... en ja, benen bleken goed! Waar ik vorige week bij 15 km/uur een zeer vervelend gevoel in benen had, kon ik nu zonder veel problemen de 1600 in 5.53 lopen (HF tot 158); en daarna de 6x600 in: 2.10 (150) / 2.11 (152) / 2.08 (155) / 2.11 (154) / 2.07 (154) / 2.06 (154).  Belangrijker: de training was erg prettig, lekker beetje verzurende maar goed voelende benen. Even samen elkaar pushen tot doorbijten, doorgaan.

Conclusies:

• Niveau is precies hetzelfde als eerder dit jaar, 2.09 over de 600jes, en het 1600je, kon harder maar ik vertrouwde het nog niet. En dat betekent dat er opeens toch nog een wedstrijdje in zou kunnen zitten. Appingedam komt te snel, op 1 training kan je niet bouwen, en ik weet nog niet zeker of deze goede benen goed blijven. Komend weekend maar eens de 8x(1000-1000) proberen en voelen hoe de benen voelen.
• Mijn trainingsinzicht is nu iets verschoven/verdiept. Ik zal het proberen te formuleren.
• Je kan pas hard trainen als je 'fit bent', gezond. Dit heeft niet veel met training te maken (als je een of andere ziekte hebt o.i.d, dat eerst oplossen met medicijnen of rust, niet door symptomen bestrijden of erdoorheen trainen)
• Als je eenmaal fit bent, kan je hard trainen. En dan treedt het circus van belasting/herstel, periodisering, timing van trainingen, in werking. En zolang je fit blijft kan er niet zoveel mis gaan. Hier zijn de meeste trainers heel goed in.
• Maar, ergens in dat proces, om onduidelijke reden, soms door harde of veel training, maar veel vaker door andere dingen zoals tekenbeet, kleine blessures, antibiotica, moeilijke prive dingen, moet 'iets' zich opnieuw instellen en word je minder fit, minder belastbaar. 
• De hele kunst is dan om dit zelf snel te detecteren en meteen je belasting erop aan te passen. Ik schrijf ekspres 'zelf', omdat je zelf het dichtst bij jezelf staat en als enige kan aangeven of alles 'okee is'. De trainer kan dat onmogelijk. De atleet moet dus zodra hij 'iets merkt', dit naar buiten brengen zodat hijzelf of trainer erop kan inspelen. De trainer kan vaak het beste gewoon de zaak aanhoren zonder meteen te willen sturen... (en dat deed de trainer goed!) het proces moet zichzelf uit-ontwikkelen. Hier zien we dan ook dat het hebben van teveel rigide motivatie, teveel gedrevenheid, teveel wilskracht, alleen maar leidt tot minder zicht hebben op eigen toestand en situatie en dus contraproductief is. Ook het 'jumping to conclusions' past hier niet. Gewoon wachten en bekijken, tot de eventuele conclusie zich overduidelijk opdringt. 
• En daarna gaan we weer naar stap 1.....   dit lijkt een soort zinloze cirkel, maar dat is het natuurlijk niet. Want in elke stap leer je allerlei dingen: hoe hard is hard trainen, wat is er mogelijk als je fit bent (heel erg veel), je leert dat 'niet fit zijn' totaal niet erg of zo is, hooguit is het jammer dat je 'je doelen niet kan halen' (boeiend...). Je krijgt meer zicht op hoe jij of jouw 'systeem' e.e.a oplost.
• Uiteindelijk is dit alles gewoon een spelletje en hobby (ofzo), want bijvoorbeeld in stap 3, kan blijken dat de oplossing van de 'crisis' betekent dat je iets anders gaat doen dan hardlopen, of dat andere dingen opeens boeiend of belangrijk worden. En dan is moeheid alleen maar een signaal 'stop hiermee'. 

Ok.... nu eerst bier voordat ik helemaal doorsla.