(toevoeging zondag)
Het bleek 35.0 kilometer te zijn.
Na een eerste rustige 9 kilometer waarin ik last van mijn enkel had en me afvroeg of dit marahtonproject ooit zou kunnen lukken, volgde een tweede ronde van circa 7 kilometer. Hierin een gemakkelijk 2x2k T4.50.
Enkel nog steeds niet helemaal lekker maar na wat buigen en rekken ging het beter. Ook ging het beter nadat ik mijn schoen flink strak had aangesnoerd. De voet heeft dan geen ruimte mee om door te zwikken en staat vast op het asfalt.
Het derde rondje was sneller met 7k op 5.40 ongeveer en 5k rond de 4.45-tempo.
Enkel was nu helemaal los. Laatste rondje van ruim 6k met 3k op 4.32 tempo. Uiteindelijk een perfecte training!!!
De laatste weken had / heb ik het (te) druk.
Alles vliegt me aan
Dingen zitten tegen
Dan ook nog die marathon, de enkelblessure...
Overige dingetjes die niet goed lopen
Ik lig kilometers achter in het schrijven van stukjes, er moet nog een clinic voorbereid worden...
HELP!!!
Of.... of... misschien is het niet zo erg.
Soms als het erg druk is gaat de Mensch zich een beetje verzetten, proberen alles ook nog in goede banen te leiden of een bepaalde richting op te duwen. En als er bijvoorbeeld tegenwerking of kritiek komt, dat OOK nog pareren en ermee bezig gaan.
Het beeld dringt zich op van het gevangen zitten in een web.
Je zit gevangen.
Alles wat je doet om eruit te komen leidt tot meer verwarring.
Maar in een onbewaakt moment realiseer je je opeens: het web, de eisen, de omstandigheden, de moeilijkheden... het zijn slechts uitdrukkingen van het leven zelf, ik hoef me er niet tegen te verzetten... hooguit logisch mee omgaan...
Het houdt ook in: het is niet nodig om dingen extreem belangrijk te maken. Hardlopen of marathons onder de drie uur... fijn als het op een of andere manier lukt maar realistisch gesproken is de kans slechts 13%. De ultieme hardlooptheorie bedenken, opschrijven, en clinics over geven: leuk maar ach....
Een andere manier van hiernaar kijken is: bij het web zie je alleen de draden. Denk je. Maar er zijn ook de gaten tussen de draden. Die kan je ook zien. Maar de westerse mens ziet alleen de draden, de dingen, de obstakels, de moeilijkheden. De gaten die er zijn (zie ik opeens, net als de beroemde afbeelding van oude vrouw / jonge vrouw, zie hieronder) vragen aandacht. Ja het zijn JUIST de gaten die aandacht vragen. Sorry gaten, dat ik jullie even niet in de gaten had (...).
En eenmaal de gaten gezien, kunnen ze niet meer 'ontzien' worden. Ik weet voor eens en voor altijd welk een enorme ruimte het leven omgeeft (of hoe zeg je dit anders: "ik ben me bewust van ruimte zo groot als het universum en die draadjes ofwel alle 'problemen' zijn eerder grappig dan beklemmend).
Ik zal mijn leven beteren.
Ofnee eigenlijk niet. Dat zinnetje komt voort uit die eeuwige zelf controle. Nee. Ik zal de gaten hun gang laten gaan, de ruimte geven. De gaten geven mij zuurstof, ik voel me al veel lichter, het Universum gaat door mij heen ademen. Ja. Dat is beter.
Okee....(nu bier)
POV
Geen opmerkingen:
Een reactie posten