Beste Lourens, hierbij mijn kijk op jouw SV-argumenten

Beste Lourens, hierbij mijn kijk op jouw SV-argumenten (welke ik kort heb samengevat)

1. Progressie: vanaf z’n 30e grote progressie -> door doping
2. Stechemesser: er is contact met hem geweest -> dopingcontact
3. Contacten in oostenrijk -> dopingcontact
4. Methandienon en Stechemesser, oostduitse links
5. Methandienon helpt en is snel uit het lichaam -> bruikbaar voor steeple lopers
6. Infuus: misschien herstelinfuus

Het is een mooie lijst argumenten. Ik zal ze één voor één behandelen.

Allereerst de progressie van SV op de steeple:

1994 8:36.61
1995 8:33.52
1996 8:37.36
1997 8:19.16
1998 8:45.70
1999 8:19.52
2000 8:13.45
2001 8:20.67
2002 8:06.91
2003 8:09.18
2004 8:13.25
2005 8:04.95
2006 8:15.37
2007 8:35.40
2008 8:12.50

Dus op z'n 28e (niet na z'n 30e) loopt hij al onder de 8.20. 8 (ACHT) jaar later loopt hij 8.04. Dat is twee seconden progressie per jaar. Niet echt veel, en in lijn met een geleidelijke perfectionering van hordentechniek. Jij zegt van 8.13 naar 8.04 in 5 jaar tijd, dat is 1.8 seconden per jaar progressie. Niet indrukwekkend.

Hardlopers lopen vaak tijden binnen een bepaalde bandbreedte, afhankelijk van weer, vorm van de dag, tijdstip in het seizoen en dergelijke. Zo redenerend heeft Simon eigelijk nauwelijks progressie geboekt, slechts een uitstchieter in 2005 gehad: tussen 1999 en 2008 (!) binnen een bandbreedte van 14 seconden. Heel constant dus.

Op z'n 39e loopt hij 8.12, iets verval dus na z'n PR van enkele jaren geleden. Ikzelf liep al mijn PR's rond m'n 30e- 35e, na tussen 20 en 30 hard getraind te hebben en niet verder te komen dan 9.38 en 16.39 op de 5, ging er daarna opeens een hap van de PR's af met 9.09 en 15.51. Heb ik dan ook doping gebruikt? Ik heb vergelijkbaar hard als Simon getraind, helaas met veel minder talent... wel had ik in de sterke periode meer zelfvertrouwen, of gevoel tot hoever ik kon gaan. Misschien door krachttraining voelde ik beter aan hoever / hoe diep ik kon gaan. Hoe zit het met Simon’s krachttraining?

Verder, als doping zo goed helpt na je dertigste zou je veel andere atleten moeten kunnen identificeren met zo’n opvallende progressie na hun dertigste. Jouw argument (ik ken geen enkele andere atleet met zoveel progressie) is dus geen argument.

Ook heb ik de top30 allertijden even bekeken. Deze is op deze site te vinden. Mooie site overigens.

In deze lijst:
11 Patrick Sang 33,
15 Simon 36,
17 Peter Koech 31

Weinig… maar net als bijv 110 horden is steeple een blessuregevoelige sport, waardoor naarmate de leeftijd verstrijkt er steeds meer lopers wegvallen. Puur fysiologisch gesproken kan je op je 36e nog prima presteren.

Het Stechemesser- en Oostenrijk verhaal: dat vind ook ik allemaal bedenkelijk, had hij beter niet kunnen doen, je gaat toch denken “die wedstrijd in oostenrijk, daar heeft hij het dopingprogramma nog even doorgesproken, dianabol dan en dan, 20 dagen later een limietpoging, dan is de dopen wel uit het bloed verdwenen….” maar… ai... .betrapt! Aan de andere kant heeft dit verhaal een hoog speculatief gehalte zonder enig bewijs, en is het daarom denk ik onterecht (of beter gezegd ‘logisch onmogelijk) om dit als ‘bewijs voor doping’ te gebruiken.

Een andere manier om naar zijn relaties met deze mensen te kijken is: artsen die meer weten van dopinggebruik zijn tegelijkertijd ook deskundiger op het gebied van lichamelijke en hormonale processen en herstelcurves etc… in elk geval veel deskundiger dan andere, hele brave, trainers die zich niet verdiepen in dat soort materie. En Simon, als moleculair bioloog (of was het nou microbioloog) weet natuurlijk dat hormonen en allerlei stofjes een grote rol spelen bij herstel. Hij hamert er bij bijeenkomsten zoals dit voorjaar in Roden dan ook op om voldoende rust te nemen in wedstrijdperiodes, om zodoende op natuurlijke wijze het hematocriet- en testosteron-niveau goed te houden. Ja, misschien zelfs heeft hij op een bepaald moment de opties om zelf te ‘gebruiken’ via deze contacten open gehouden.
Maar misschien heeft hij gemerkt aan zijn prestaties dat het niet nodig was om te gebruiken of heeft hij om een andere reden die conclusie getrokken. Weten wij veel!

Het infuusverhaal: vaag. Er schijnen getuigen zijn die hem vrij pleiten en dan blijven er alleen speculaties en verdachtmakingen over. Er schijnen ook getuigen (atleten) te zijn die hem ‘met infusen in de weer’ hebben gezien. Laten die getuigen zich dan melden bij de betreffende onderzoekscommissie en een verklaring geven.

Laten we de getuigenissen en het daaropvolgende aftreden van het KNAU-bestuur afwachten.

Mijn standpunt over doping:

Ik vind dat we moeten ophouden met het beschuldigen van atleten als er geen hard bewijs is en/of als de procedures nog lopen. Als er geen hard bewijs is dan weet je het niet zeker, ook al wil je het nog zo graag zeker weten of beweer je het zeker te weten. Als we zo graag atleten willen aanpakken die doping hebben gebruikt, dan zullen we controles en procedures scherper moeten maken. Of zoeken naar hard bewijs. Ook de beschuldigingen aan het adres van bijvoorbeeld Lance Armstrong vind ik op een vergelijkbare manier belachelijk. Hij is nooit betrapt, er is geen hard bewijs.

Je zou er, gerelateerd aan Simon’s verhaal, voor kunnen pleiten om trainers en artsen wier atleten op doping zijn betrapt, te schorsen en gedurende X jaar verbieden om atleten te begeleiden. Atleten die binnen die X jaar toch begeleid worden, worden ook geschorst alsof ze betrapt zijn. Nadat die regels ingevoerd zijn, kan een atleet in de positie van Simon dan geschorst worden.

Ik ben niet naïef, de kans is natuurlijk aanwezig dat hij en anderen gebruikt hebben, de kans is zelfs vrij groot. Maar het blijft een kans, ik weet het niet zeker. Ook acht ik de kans groot dat meer dan de helft van de tourrenners iets of meer dan iets gebruikt.

Er zijn twee opties:
a) Beschuldigen van individuele atleten, daar achteraan jagen;
b) Overleggen, discussiëren, over doping en sport, en zodoende tot goede afspraken en oplossingen te komen.

Optie b) lijkt mij beter dan a). Het lijkt me beter om zaken m.b.t. individuele atleten gewoon overlaten aan onderzoeksinstanties en advocaten en daar de uitslag afwachten en accepteren. En in de tussentijd werken aan b).