dat je uit geslagen positie terugkomt, je tegenstander al denkt te hebben gewonnen maar je troeft hem net 1 centimeter af:
Vandaag was de 5-10-15 van Peize. Ik wilde de 15 doen, oorspronkelijk 'hard', maar nadat ik 3 dagen veel had overgewerkt en weinig geslapen was ik erg moe. Daarom 'marathontempo'. De eerste 10 kilometer ging in 39.02, een keurig marathontempo, en alles voelde goed. Niets forceren, wel goed op tempo. Daarna was er een mannetje in mijn groep die 'taktische versnellingen' plaatste, telkens 100 meter wat harder. Maar ik kon makkelijk bijblijven, 12 km in 46.55.
Daarna trok hij er harder aan en werd mijn HADD loop iets anders van karakter, ik moest versnellen om bij te blijven. Twee kilometers van 3.50 volgden, afwisselend tussensprint en rustiger. De laatste kilometer trok de blauwe tegenstander er hard aan en zo'n 200 meter voor het eind lag hij 15 meter voor. Maar ik had me voorgenomen 'voluit sprinten vanaf 200 meter', en maakte het verschil bijna goed, jammer genoeg merkte hij het en het werd een heuse eindsprint. 10 meter voor finish besloot hij dat hij gewonnen had ofzo en gooide zijn armen een beetje raar de lucht in. Het kan ook zijn dat hij me tegen probeerde te houden. Maar ik perste nog een paar stappen alles eruit en werd vierde. Totaal 58.12, met laatste 5 in 19.14.
Derde werd Geo, loopgroep lid sinds een jaar, 52 jaar oud, traint 2x per week... over talent gesproken.
POV
Geen opmerkingen:
Een reactie posten