PI heeft gewonnen

... deze keer.

Ik had goed geslapen, goed uitgerust, en werd door mijn broer om 10.20 keurig bij het startvak afgeleverd. Nog even naar de kleedruimte gedribbeld om mijn pant+jackje weg te leggen. En rennen maar!

In het startvak C staand, zag ik aan de overkant de zeer oude 80 jarig E. Whitlock staan, hij liep 3.25 vandaag, een wereldrecord.

Zo'n 5 minuten voor de start: het verplichte nummer van Lee Towers, gezongen vanaf een hoogwerker ofzo. Liever (toepasselijker) zou ik Highway to Hell van AC/DC horen.

De start. Ik was langzaam weg, 15 sec na het schot. De eerste paar kilometer was het wat zoeken naar tempo, ik zag geen bordjes en vroeg me af of de drie kilometer op 12.00 of misschien 13.00 zou komen. Ah... 12.20, daar kunnen we alle kanten mee op. Nog geen bekenden in zicht, Pi, Ej en N zouden in mijn buurt moten lopen. Ej bleek later in 3.17 te finishen, hij had 'houten benen vanaf de start'. N bleek later 3.07 te hebben gelopen en heeft continu vrij kort achter mij gezeten. En Pi, bleek eksakt met me op te lopen. Al knap dat hij aan de start verscheen want een week vrijwel niet getraind met ziekte, 2-3 weken geleden.

4 km 16.37 ok
5 km 20.40 ok, het voelt 'rustig', het tempo. Mijn hartslag is 145, niets bijzonders.
6 km 24.50, 7 29.00 (maal zes is 2.54), 8 in 33.02. Geen problemen, het voelt nog steeds rustig. Mijn plan nu was om tot 26 kilometer gewoon mee te lopen en dan, als de warmte/droogte (want het was niet koud, lucht was droog) het toestond, mijn slag te slaan.
9 km 37.13, 10 41.24, iets voor op schema.
12 in 49.52, 13 54.05, 14 58.16. Eenderde zit erop. Mijn benen voelen wel sterk maar ook iets stijf, lijkt het wel. Al lopend zoek ik telkens de schaduw en ik gooi telkens bekers water over me heen, + sponsen. Drinken onderweg gaat goed.
De 15 in 1.02.30, 20 in 1.23.27, allemaal mooi. Op 21 in 1.28.19 krijg ik het voor het eerst wat moeilijk, het is niet de snelheid (hartslag gemeten is 138-140), maar een soort lichte spierpijn. Dit had ik vorig jaar en daarvoor, ook, rond de halve. Als het niet erger wordt...

De 25 in 1.44.58, het gaat nog. Toen de Erasmusbrug. Ik kroop voor mijn gevoel omhoog, nog altijd vergezeld van Pi, die een heel goede race loopt. Op 26 krijg ik een banaan van I., en eet hem meteen op. Lekker. Maar de pijn in mijn benen gaat er niet van weg.

Op 28 km (1.58) besluit ik om op de 30 uit te stappen, dit gaat niet goed genoeg. Een beetje pijn is leuk maar ik voel bij elke stap een bijna-kramp in vooral rechterbovenbeen. Ik moet Pi laten gaan, hij heeft gewonnen vandaag. Ik weet eigenlijk niet precies waarom ik deze pijn krijg, is het om het weer? Het voelt warm, misschien veel vocht verloren? Of omdat ik geen lange vlotte duurlopen gedaan heb? Er is niet altijd een duidelijke reden... ik stap uit, 1 meter nadat mijn broer mij een flesje extran had overhandigd. Ik ben helemaal niet moe, ook niet 'leeg' (benen voelen nog altijd 'krachtig').

Na het uitstappen lukt het me niet om uit te dribbelen, bij elk dribbelpasje een heel vervelende pijn.

Dus eigenlijk een heel mooi dagje, lekker weertje, ook lekker gelopen en na afloop niet moe. Maar wel spierpijn. Stemming na afloop prima ondanks uitstappen. Want het was een goede beslissing.

De trainer in mij zit natuurlijk te zoeken 'wat ging er mis'. Er ging niet zoveel mis, maar de niet gelopen paar lange (snelle) duurlopen hebben me genekt denk ik (Trainer H., wat denk jij ervan? Schema rechts bovenin de hoek). Aan de andere kant, ik dacht 3 weken geleden dat ik de marathon moet cancellen, en ben toch nog ver gekomen. En ben net op tijd uitgestapt, andere wedstrijdjes over 2 of 3 weken zullen absoluut geen probleem zijn.

POV