kleine dip

zoals de seizoenen elkaar afwisselen zo wisselen superbenen en dips elkaar af.

Niets om je druk over te maken (tenzij je tot de categorie der mensen behoort die te pas en te onpas conclusies trekken uit de toevalsgewijs veranderende omstandigheden (dit doet me denken aan dat ene experiment met duiven die random een korrel graan kregen en het gedrag dat ze toevallig deden, bleven herhalen in de hoop op meer voer), of die gaan jammeren en huilen dat 'de vorm weg is' en allerlei dingen gaan doen van ijsbaden tot ibuprofen en zo het alleen maar erger maken (wat me doet denken, uiteraard, aan de vlieg die in een web terechtkomt, zichzelf al verzettend helemaal inpakt. Terwijl hij waarschijnlijk alleen met zijn ene pootje vast zat)).

Maar enfin. Slechte benen dus. Moeizaam harkend perste ik er een 10k in 49.30 uit. Vorm in geen velden of wegen te bekennen.

Op zich is dat mooi. Het betekent:

a) dat ik kan herkennen dat het moeilijk gaat. Door deze eigenschap kan ik de training 'on the fly' aanpassen aan de lichamelijke toestand. Je moest een weten hoeveel volksstammen gewoon hun 6x1000 doordrukken, ongeacht hun toestand "omdat het op het schema staat en de trainer weet wat goed voor mij is".  Zucht.

b) hoge golven diepe dalen. Het dal is nu zo diep, een hoge golf is geweest, er zal vast en zeker weer een nieuwe hoge golf komen. Om de hoge golf zo hoog mogelijk te laten worden moet men in het dal doen wat het meest past bij het dal: zich nergens druk om maken, goed verzorgen. Vooral ook weten dat natuur zich zo gedraagt. En dat opzich weer mooi vinden.

c) een soort afwezigheid van interesse in hardlopen of snelle tijden. Mentale rust. Denken aan andere dingen.


POV


ps1... zondag ging het alweer beter, circa 5k op zo'n 4.04 per kilometer gelopen.

ps2.. heb wat reacties op bovenstaande blog gehad. Ik wil nogmaals benadrukken:

HEB VERTROUWEN IN DE (JE) NATUUR. Als je moe bent ben je moe. Onderdruk dit (indien mogelijk) niet, doe wat voor de hand ligt. Rusten. Als je fit bent kan je alles weer. Probeer gevoel te ontwikkelen voor wat moeheid is. Er zijn vele varianten. Zoals de Eskimo dertig woorden voor 'sneeuw' heeft om de varianten aan te duiden, zo moeten hardlopers de nuances van vermoeidheid of fitheid kunnen onderscheiden. Sommige vormen betekenen: acute rust. Andere vormen kunnen gewoon genegeerd worden. En alles wat daartussen ligt. Ontdek dit zelf want dit soort onderscheid-maken heeft heel veel met gevoel te maken en kan niet zomaar in woorden worden overgedragen.