Ik denk dat het ijzertekort nu deel is ingelopen. Ik heb weer 'macht' in mijn benen, net zoals de laatste paar weken. En vandaag ging het ook eens wat sneller, waarbij ik nu voor de verandering eens een een keer niet het gevoel had dat er een soort snelheidsbegrenzer op mijn benen zat.
Maar het kan natuurlijk ook allemaal een gigantisch placebo effect zijn.
Anyway, de trainingen:
Zondag: een climaxloop. Sommige (nieuwe) loopgroepleden keken heel bedenkelijk toen ik zei dat we een climaxloop gingen doen. Pas toen ik zei 'het is niet wat je denkt' haalden ze opgelucht adem.
Mijn loopje: 2.55 km in 10.07, van ongeveer 12.5 tot 17.5 km/u, hartslag oplopend tot boven 160. Voorafgaand aan de climax, nog 8x30 sec steigerung met 1 minuut dribbel. Opvallend is dat hartslag slechts tot de 140 reikt in die 30 seconden. De tijd is te kort om de de hartslag tot 155 te krijgen. En daarmee zijn de 30 seconden loopjes dan ook niet een effectieve 'hart' oefening, maar natuurlijk wel goed voor beenkracht en dergelijke. Die climaxloop, de laatste vier minuten is een zware aerobe prikkel, want: al enigszins 'moe' van het eerste stuk, en steeds sneller gaand tot tegen de V02max aan, het hart moet superhard werken.
Vandaag: een 800-600-400-200, 200pauze, 400seriepauze, in 2.51/2.06/81/33, en 2.50/2.05/77/34, een mooie reeks.
Het is misschien wel een wat zinloze training als ik kijk naar mijn doel, de halve marathon Nacht van Groningen, want 'te snel', maar het is wel precies volgens hoe ik nu wil trainen: netzoalsdertigjaargeleden, puur op gevoel. Echt genieten. Bovendien gisteren 15.5 km in 11.5 km/u gelopen, gewoon een rustige loop. Nu, anderhalf uur na de training, een prettig moe gevoel in beenspieren, een Hertogjan erbij, .....ahhhh.
POV
Geen opmerkingen:
Een reactie posten