Waar ik vorig jaar op het klimmetje naar Bonnieux nog 9.40 scoorde, ging het zaterdag met 9.19 al beter. En vandaag besloot ik voor de lol om nog eens harder te proberen door gewoon met meer durf en pijn te koersen.
En ja!
Ik herinner me de vorig jaar-poging nog, dat was toen vrij pijnlijk en ik zat op een gemiddelde hartslag van 155 (wat hoog is, want bij zo'n klim begint de hartslag vrij laag en eindigt dan boven de 160). Daarom vrij verbazingwekkend dat ik met een gemiddelde van 152, zaterdag op 9.19 kwam. En nog vreemder is het dat ik met diezelfde hartslag vandaag op 8.53 uitkwam. Maar hoe dan ook, ben erg tevreden dat ik dit eruit kon persen. Veel harder zal niet meer gaan trouwens, zat echt aan max.
Ben hier super tevreden mee. Mijn fietstrainingen op relatief hoge intensiteit (maar nog wel aeroob, allemaal rond hartslag 130-140-145) voor de vakantie, lijken de goede basis te hebben gelegd om een nog hogere intensiteit op de klimmen te halen. Qua training lijkt het op lopen: veel basis leggen, veel kwalitatief aeroob, daarna een mix van iets meer rust en hogere intensiteit om de goede vorm te bereiken.
Verloop snelheid en hartslag, van de zaterdag- en vandaag-poging:
Klimmen is een raar soort vaardigheid, ik denk nu eigenlijk stiekem dat het toch nog harder kan. Het zit hem vooral in meer durf, harder omhoogfietsen en toch niet in paniek raken. En ook in het telkens zo goed mogelijk inschatten wat de benen kunnen hebben (overbodig te zeggen dat het een benen- en verzuringskwestie is, het hart vindt het allemaal prima). Bij een volgende poging zal ik nog iets harder weggaan en in een aantal middenstukken sneller groot schakelen (want 'klein fietsen' met klein verzet is o zo fijn in zo'n klim, maar het gaat te langzaam).
POV
ps. verder prima vakantie, lekker nietsdoen, wat zwemmen, wat bier drinken.... Overigens al 12 dagen NIET HARDGELOPEN. Een mooie mentale break.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten