Zaterdag was het mooi weer, maar door tijdsgebrek 'slechts' 35 km gefietst. De waarden waren goed: bij 32.0 km/uur een gemiddelde hartslag van exact 140, veel beter kan ik het niet krijgen. En ik kon dit ook zo'n 20 km trappen zonder echte problemen. Een lekker tochtje. Maar jammer genoeg wat kort.
Zondagochtend waren de benen volkomen bagger, waarschijnlijk omdat de fietstocht zaterdagavond om 22.00 plaatsvond. Nouja, maakt niet uit.
Zondagavond gepland om te fietsen, maar regende helaas.
Dus.
POV
ps. ben verder wat uitgeblust, normaliter heb ik allerlei briljante gedachten en interessante theorieen over hoe het leven in elkaar zit en hoe de wereld draait, maar nu... nu wil ik alleen maar vakantie. Ik vraag me af of dit uitgebluste gevoel op een of andere manier een mentale kwestie is, ik zie het bij velen die binnenkort met vakantie gaan. Net alsof de mentale energie wordt opgespaard tot 'na de vakantie, want dan moeten we er weer tegenaan'. Een soort zelfopgelegde of onbewust zelf geregelde rustpauze dus. Waarmee je uiteraard mooi in evenwicht blijft. Het uitgeblust zijn hoort er bij. De briljante gedachten staan als het ware vlak om de hoek, klaar om weer te worden gebruikt, 'maar nu even niet'. Het is ook een goede zaak om af en toe deze ideeen en gedachten en theorieen even rust te geven, te laten rijpen in het onbewuste. Niet te bewust proberen van alles te formuleren, maar gewoon op hun natuurlijk beloop te laten. Op een bepaald moment banen ze zich vanzelf weer een weg naar voren.
Zo heb ik nu een soort ProRun schrijfpauze: geen zin om artikelen te schrijven die te oppervlakkig zijn, geen energie nog om het diepe doorwrochte artikel te schrijven.
Maar ik voel dat er van alles om de hoek staat. Het zal gaan blijken. Maar nu nog niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten