Nu heel toepasselijk, want de marathons komen er weer aan:
Ik voer met Dik Jagersma, een (o.a.) 100km- en marathonloper, een discussie over wel of niet snel of langzaam trainen voor de marathon. We halen er van alles bij, mitochondrieën, vetzuurverbranding, krachttraining. De winnaar is nog niet bekend...
Zie hiernaast bij de links, of onder Verwoede discussie over marathontraining
Groet
POV
4 opmerkingen:
Van alles halen ze erbij. DWZ alles wat met energiesystemen te maken heeft. Maar wat nou als vermogen of energievoorraad van ondergeschikt belang blijkt te zijn? Wat als het leveren van goede prestaties bij hardlopen vooral een zaak is van timing (zenuw-spier coordinatie) en van reactiviteit van spiervezels? Wat heb je eraan als je met veel training ervoor hebt gezorgd dat de benzinetank optimaal vol zit, de brandstofinspuiting en verbranding optimaal werkt, maar dat de overbrenging op de wielen niet deugt?
Het is niet (alleen) de motor die de prestatie levert!
En je hebt gelijk,
Mijn onderliggende reden om wat meer op intervallen, vlotte duurlopen, en steigerungen/techniekloopjes, te focussen dan op langzame lange trainingen, is om de reactiviteit niet te verliezen.
Maar... wat zou je dan nog anders willen zien in het schema?
POV
Ik vind het schema goed! Iets vergelijkbaars zou ik ook aan mijn lopers kunnen voorschrijven.
Je zegt nu dat die reactiviteit een onderliggend argument van je was. Voor mij is het een heel wezenlijk argument en ik zou het ook zeker gebruiken in de uitleg aan mijn lopers.
Voor mijn persoon zelf : ik zou de 2 korte rustige duurlopen ook nog vervangen door gevarieerdere trainingen. BV onderweg nog weer 3 keer 1000 in marathontempo, met 1000 rust. Maar da's ook echt voor mezelf ...
Ik zal de tekst toelichting uitbreiden, 'frisheid' in de benen is zeer belangrijk. Maar alles is zeer belangrijk, energie, frisheid, reactiviteit, als er 1tje wegvalt stort het kaartenhuis ineen.
Een reactie posten