Deze aardige theorie probeerde ik vanavond eens uit.
Eerst uurtje fietsen op 200 watt. Hartslag van 126 geleidelijk richting 136.
Daarna 5 minuten 250 watt, hartslag 150
Toen, ach watt, het ding maar op 300 gezet. 1.20 minuut hartslag 156 maar stoppen wegens vervelend gevoel in benen.
Hoppa 350 watt: 50 seconden trappen. Opvallend: frequentie moet 115+ zijn om de pedalen rond te krijgen. Zak je daarbeneden, dan is het opeens te zwaar en is het afgelopen.
400 watt: 30 seconden. Trapfrequentie 125
500 watt (het max): 19 seconden, frequentie 135.
Mooie training. Geleerd: 500 watt is niet 'extreem zwaar', het is best te doen op een heel hoge frequentie, en ook niet erg blessuregevoelig want geen 'klappen op spieren'. Bovendien is harkend naar de finish gaan uitgesloten want zodra je geleverde vermogen onder de grens zakt, ben je bijna gedwongen te stoppen.
POV
ps.. het is geen theorie het is echt waar. Het is ook geen conclusie ofzo, het is meer een feitelijke constatering. Ook al geloof je het niet dan is het toch zo.
ps2: vandaag 1600-1200-1600-1200-1600, waarvan de eerst 6 rondjes in 90-91, de rest in rustig tempo rondjes 99. Afijn.... na een of twee rustige rondjes had ik wel weer met de snelle tempo's mee kunnen gaan, maar zo was het ook prima. Niet over een grensje heen gaan, conditie is goed genoeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten