De laatste tijd verschenen er op mijn blog mogelijk iets te veel cijfers, prognoses, kilometeraantallen, harde data.
En ook, als ik de twitter-oogst van vandaag scan, is er in het algemeen een tsunami van 'interessante feiten' aan de gang, qua training: spoelen met suikerwater, bietensap, Canova-training, plyometrie, lage-koolhydraten-training, exacte doeltempo's, wilskracht-training, etc etc etc etc etc etc etc.
Maar: het trainen voor de marathon kent een ander aspect wat ik helemaal absoluut nergens ben tegengekomen. Het is ook logisch dat ik dat niet ben tegengekomen, omdat het geen 'ding' is.
Dat wat ik bedoel is datgene wat alles mogelijk maakt, vanwaaruit alles ontstaat. Misschien is een goede naam hiervoor: de bron van alles, de onderliggende eenheid, het mystieke onbekende.
Het is te visualiseren als een energiestroom die door het / je leven stroomt. De stroom gaat zijn eigen weg en het is niet verstandig deze teveel te blokkeren of te vervormen. Elke blokkade is karma.
Deze stroom speelt ook in marathontraining. Je doet trainingen waardoor deze energie verandert en gericht wordt, en de kunst is om voldoende trainingen te doen om de energie richting marathon te sturen, maar niet zodanig veel trainingen dat de stroom geblokkeerd raakt.
Ik weet, het klinkt vaag.
Of misschien klinkt het wel enorm bekend.
Ik heb dan ook, na de goed gelukte Run van Winschoten 10k twee weken geleden, een aantal goed gerichte trainingen gedaan, zo'n 180k in 10 dagen, maar ervoor wakend dat er geen blokkerende trainingen tussen zitten. Wat zijn blokkerende trainingen: trainingen die 'niet goed voelen', 'te hard zijn'. Ook daarom de voorgenomen dinsdagtraining geskipt, ter ere van het laten blijven stromen der onderliggende energie.
Het nadeel van deze 'aanpak' is dat ik nu niet weet waar ik sta. Ben ik goed of ben ik slecht. Maar onderdeel van deze benadering is vertrouwen, vertrouwen in dat onbekende. Dus ik ben vast wel 'goed', maar er is geen bewijs dus ik heb geen gelegenheid mijn hoofd erover te breken. Ik hoef alleen maar af en toe een testmomentje in te bouwen, het in het water steken van een peilstok om te kijken hoe 'diep' de vorm is.
Daarom morgen (vrijwel) zeker de KiKa Run Tolbert (die vreemd genoeg in Leek plaatsvindt), 7 kilometer, met hartslagmeter en kijken hoe hard het gaat en hoe goed het voelt.
POV
ps er zijn plannen voor de Jungfrau Marathon 2015.
Het hoogteprofiel:
4 opmerkingen:
Zal voor sommige westerlingen misschien wat vaag zijn, maar voor de meeste culturen is 'de bron' behoorlijk vanzelfsprekend ... En zelfs het inbouwen van een 'testmomentje' kan de flow al afketsen, doen afbuigen. Alsof je halverwege het brood bakken kijkt of het wel voldoende rijst en het uit de oven haalt :-). Maar volledig vertrouwen is voor ons westerlingen (inclusief mezelf) vaak 'een beetje' lastig...
Ja mooie vergelijking, het brood bakken, of het kijken of de wortels wel groeien door ze op te trekken.
Maar ik ben nu meer dan ooit bezig met dat 'vertrouwen', en niet alleen in het hardlopen.
Eigenlijk ben ik aan het afleren om maar telkens bevestiging te zoeken dat het 'wel goed zit', dit geeft dan weer ontspanning, wat dan weer de flow laat stromen.
Running = living. Vertrouwen in het één geeft vertrouwen in het ander. Ik herken het proces. (en eigenlijk bestaat er geen 'ander', dus vertrouwen in het één resteert)
Dus eigenlijk vertrouwen op het ene, de bron. Lastig dat zodra je er over nadenkt je automatisch al tweedelingen maakt. Daarom niet denken maar op een of andere manier intuitief als 1 geheel handelen.... lastiglastig (denkt het brein).
Een reactie posten