Vandaag 13 km Aeroob Equivalent (6 hardlopen / 7km equivalent fietsen) eruit geperst.
Echt geperst, want ik was slap en moe. Natuurlijk niet erg hard getrapt en gelopen, rustig aan.
Maar ondanks het bescheiden tempo, ging de hartslag toch vrij ver omhoog.
Als je ruim twee weken (16 dagen) op weg bent in een duurblok van 4 weken, dan word je moe. Pijntjes, wat vermoeidheid, minder power, minder zin in trainen. Maar gedeeltelijk is dat ook een beetje de bedoeling. Want het is de opzet van een duurblok, om je lichaam flink onder druk te zetten. In de eerste twee weken worden de veelgebruikte spiercellen uitgeput, en gaandeweg komen de minder actieve cellen die zich tot nu toe wat op de achtergrond konden houden, aan bod.
En dan is het JUIST de bedoeling geen trainingen over te slaan maar toch te lopen. Want over 1 of 2 dagen ben ik alweer te ver hersteld en worden die cellen niet geraakt. Dit idee is uiteraard tegengesteld aan het populaire gezegde 'luisteren naar je lichaam': wil je presteren dan moet je niet altijd naar je lichaam luisteren. Het lichaam zegt 'ach doe mij dit niet aan ik ben zo zielig, kijk, spierpijn, pijntjes, pleeeaaassseeee!!!!'. Als het aan het lichaam lag, bestond er geen topsport.
Zoals gezegd, nu dag 17. In totaal 221 kilometer hardgelopen en zo'n 30 km running equivalent. Nog zo'n 160-180 km in 13 dagen te gaan en wat fietsen. Moet te doen zijn.
POV
Geen opmerkingen:
Een reactie posten