Uit diverse hoeken en gaten blijkt men uitspraken als 'de blessure is geen probleem, het zich ergeren aan... is het probleem', of 'where the mind goes the body will follow' te waarderen, daarom ga ik er wat uitgebreider op in, en ga ik wat vagere en absurdere zinnen produceren.
Eerst de training: 12 km, incl training geven (4x5x1 minuut vlot / 1 minuut rustiger). De training oogde wat rommelig, iedereen liep door elkaar heen, telkens dat stoppen en starten; ook verwaaide mijn uitleg in de wind en had ik in het algemeen niet echt een geconcentreerde houding.
En hier ga ik dan meteen maar in op het centrale probleem: de Westerse mens' meest geliefde vrijetijdsbesteding is, "zichzelf te perfectioneren". Hiermee bedoel ik "zichzelf" in brede zin. Alles goed maken, je eigen presentatie, je werk, je huis, je levensverhaal moet sluitend zijn, alles wat je doet moet "een doel hebben". Het geven van training kan je ook zo benaderen. Alle foutjes eruit slopen. Totaal alert en goed formulerend de eksakt juiste oefeningen en trainingsinstructies. Thuis meteen verder werken aan de schema's... daarna nog wat lezen over zelfverwerkelijking. Tv kijken. Meningen vormen over alles. En als er iets fout gaat, corrigeren van de acties... het leven in de juiste banen leiden. De contacten leggen, de juiste woorden zeggen, altijd oppassen dat je anderen niet kwetst...
(De Amerikanen hebben daar de uitdrukking "become the best version of yourself" voor, become who you really are).
Dit is te vermoeiend, temeer daar duidelijk is dat uiteindelijk, alles wat je ook produceert of inricht, met een achteloze veeg weggevaagd zal worden. Verder is het belangrijk te beseffen dat wij al de "beste versie van onszelf" zijn. De ellende begint als je dat niet gelooft.
Mijn insteek is: de minimale acties doen om e.e.a. in rechte banen te houden (gewoon de voor de hand liggende dingetjes, werken, eten, slapen, etc), maar daar dan ook meteen stoppen. De rest van de perfectionering gewoon achterwege laten, ervan uitgaande dat "het leven zichzelf wel zal organiseren als dat nodig is". Een soort perfecte luiheid. Vanuit dat perspectief gezien verliep de training perfect. Er waren erg veel vrijheidsgraden voor iedereen om bijvoorbeeld vragen te stellen, eigen invulling aan de training te geven. Er was veel 'ruimte'. En er blijkt bij alles wat iedereen doet, extreem veel ruimte voor spontane actie te zijn, elke dag. Mijn stelling: laat die ruimte altijd open, dan regelt alles zichzelf, en zul je nooit, geen moment, ooit in de problemen komen. Want elk 'probleem' wordt omgeven door ruimte en de dan aanwezige spontane actie zal het eventuele issue direct doen verdampen. Mooi inzichtje. Niet vasthouden dat inzicht, ook weer laten verwaaien...
... en we pakken een biertje...
POV
Geen opmerkingen:
Een reactie posten