Eindelijk ben ik dan moe.
Het 14 km duurloopje ging in 1.10 en ik had geen energie in mijn benen, wel een goede prettige moeheid. Altijd een goed teken, moeheid! Een teken dat je reageert op training, dat je lichaam in ruststand wil en wil gaan herstellen. Ook: geen last van enkel, en dat na een week van 120 kilometer (zondag tm zaterdag), ontdekte ik vandaag. En dan kan ik niemand meer wijsmaken dat ik nog geblesseerd ben.
Dat betekent: ik kan nu de marathontraining weer doen zoals me voor ogen staat. Lekker... jullie zullen't wel zien, ik weet nog niet precies hoe en wat... maar het is en blijft mooi werk, bijna iets magisch als het goed gaat, de voorbereiding voor R'dam.
POV
Geen opmerkingen:
Een reactie posten