Ik wilde 'nog een snelle 10 proberen'.
Het ging als volgt: ik startte vlot, maar er liepen er nog 2 voor mij. Omdat het de eerste kilometers tegenwind was, ging ik achter hun aan, beetje schuilen. Maar bleek toch wel snel te gaan, eerste km 3.35, tweede 3.45, derde 3.50.
En toen liepen ze van mij weg en voelden de benen toch niet meer zo voortreffelijk als ze vanochtend in mijn luie stoel nog voelden.
Daarom ter plekke maar besloten er een marathontraining van te maken: op zo'n 14km/h afmaken naar 41.20, en daarna nog lang uitlopen, rondje met J&G mee... de teller stond uiteindelijk op een totaal van bijna 30 km.
De marathon was trouwens wat merkwaardig, toen ik aankwam om J&G te verwelkomen kwam eerst een loper binnen 'dit is zijn 775e marathon'!, vlak daarna 'dit is haar 490e marathon', ik waande mezelf in een soort bizarre wereldrecordpoging, ....
POV
ps... vandaag 18km lopen en 40 minuten fietsen (dat fietsen omdat mijn benen pijn deden en is even lekker ontspannend).
Verder zit ik me af te vragen: waarom, waarvoor, wat, voor wie.... Dit in het kader van 'de marathontraining'. Moet ik wel een marathon lopen.... nee. Want ik hoef natuurlijk niets. Er is geen noodzaak tot marathonlopen. Ik heb 'de sub 3 uur' niet nodig.
Het is zelfs niet eens duidelijk wie die 'ik' eigenlijk is, als je er eens goed over nadenkt. We nemen altijd maar aan dat er een 'mannetje' in het brein zit (ofzo) die alles regelt of aan wie alles overkomt. Een soort referentie identiteit. Bestaat dat 'ik' wel? Of is dat alleen maar een soort verhaaltje waarvan de illusie bestaat dat als je er iets aan toevoegt (de prestatie), het een beter verhaal wordt?
Het hardnekkige westerse beeld dat dit wat er nu is niet perfect zou zijn of zou moeten worden veranderd. 'keihard werken aan mijn comeback', 'de overwinning moet iets geweldigs zijn', 'morgen heb ik die vervelende karaktertrekken eindelijk onder controle'.
Ik denk dat ik dat 'ik' maar gewoon ga laten bestaan zoals het er is, niet aan prutsen, niets aan veranderen, niets aan toevoegen, niet aan vasthouden, niets aan oordelen, niet op focussen.
... en de duvel is bijna leeg....
ps2... vanaf maandag ga ik elke dag een beschouwend artikel (proberen te) schrijven over de Olympische Spelen. Het zullen nooit artikelen zijn in de trant van "vandaag nog maar 6 nachtjes slapen, wat zal het mooi worden, ik kijk er nu al naar uit" want daarvan zijn er 1000 in een dozijn. Nee. Verwacht andere (kritische) invalshoeken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten