Uitgestapt, dus.
Het marathonbeest kan nog niet getemd worden.
De wedstrijd:
het weer was goed, niet te veel wind, goede temperatuur.
Ik startte wat achteraan, na een sec of 20 over de startstreem, en de eerste kilometer file-lopen. Desondanks toch nog in 4.00 doorkomen, dit belooft veel goeds. Toen een bruggetje en afdaling, en op zich ging alles best goed hoor, maar ik voelde al meteen een soort gespannen bovenbenen. Even rondkijken of PI of J in de buurt zijn: nee.
Doorkomst 5km 20.15 ofzo (schatting omdat mijn Garmin de satellieten niet goed kon vinden, misschien door al die hoge gebouwen in R'dam).
Hier moest ik opeens al een belangrijke beslissing nemen. Mijn bovenbenen waren stijf en tegelijkertijd was hartslag heel laag, zo rond de 140 en ik voelde me ruim onder mijn vermogen lopen. Ofwel rustiger aandoen en mijn benen niet teveel belasten, ofwel gewoon volgens plan tempo houden en hopen dat alles goed zou gaan.
Ik koos voor het laatste... dit ging best goed, allemaal kilometertjes tussen 4.00 en 4.10 klokken, met een langzaam toenemende spanning op bovenbenen. Op de halve kwam ik net onder de 1.27 (dacht ik) door, en het ging aardig. Erasmusbrug op, was lekker. Beetje massage van bovenbenen, die klim. Maar brug af was vervelend en opeens sprong bijna-kramp in bovenbenen. Dit wist ik nog wel los te schudden, maar... oei. Na 28 km weer iets lastigs, een tunnel. Ook deze afdaling was erg vervelend. Maar okee... gewoon doorgaan. Op 30 het flesje AA van broer aangepakt, en op hoop van zegen.
Maar het ging te snel slechter, hoewel het voelde alsof er nog brandstof zat in mijn benen zat, verkrampte alles en ik stond voor de tweede beslissing. Wat te doen. Doorlopen en een tijd van rond of iets boven 3 uur lopen, met lang herstel en risico op blessure? Of uitstappen en mijn benen sparen. Ik besloot door te lopen. Dan maar kapot.
Maar na 32 km, en een 1000je in 4.39, besloten mijn benen anders. Ze zeiden: "stop nou gewoon met deze onzin" en ik luisterde. Ik ging bij lantaarnpaal bovenbenen rekken, je weet nooit, misschien helpt het.
En weer even verder lopen, wieweet.... Rond 12 km/u kom ik nog op 3.04 uit... Toen kwam PI voorbij beuken en was het over en uit.
Snel broer opzoeken die nog ergens rondfietste, en hem achterop genomen en naar huis.
POV
ps.. werd in trein terug nog gebeld door Maurice, mijn uitleg was kort, want alle ogen van andere wel succesvolle lopers in de stiltecoupe waren op mij gericht.
pss.. "nu ben je zeker wel teleurgesteld". Tja, ik weet het niet. Wat voel ik? Op zich ook wel lekker gelopen, qua energieniveau zat ik goed (hartslag laag bij bijna 15 km/u), ik heb niets kapot gemaakt. Ik heb mooie trainingsperiode gehad en volgens mij nu goede benen. En wat onduidelijkheid over die kramp, misschien teveel gerust? Ik had idee dat benen 'te vol' zaten. Verder prettig om dit te kunnen doen, opzichtig te kunnen falen na 30 km tijdens een marathon, op 48 jarige leeftijd, volkomen gezond (!). Najah... een soort bonte mix van van alles en ik voel me prima. Het woord "teleurgesteld" is niet van toepassing.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten