Naar analogie met "Zen en de kunst van het boogschieten", het boek van Eugen Herrigel.
Pas als je hardloopt zonder bijbedoeling, zonder spanning, manifesteert het ware lopen zich. Dit heb ik in 1997-1999 ervaren, door hard te trainen zonder echt "gemotiveerd" te zijn. Hierdoor verliepen trainingen spanningsloos zonder verwachting maar werden de benen fantastisch, en heel verveeld dacht ik dan, "nu, als ik dan toch zulke goede benen heb, laten we dan ook maar hard gaan" met voor mijn gevoel ultieme resultaten.
Zen meditatie is een simpele vorm van meditatie (gewoon zitten) waarbij je op natuurlijke manier (gewoon zitten en afwachten) je hoofd leeg maakt. Daarna manifesteert zich je oorspronkelijke natuur, niet-vertekend door (warrige) gedachten en meningen, en vrij hiervan. Daarna kan je bergen verzetten...
De relatie met hardlopen: als ik interval- of andere inspannende training doe ben ik veel te druk bezig zodat er geen gelegenheid is om je hoofd leeg te maken. Maar bij een rustige duurloop is dat anders. Je gedachten dwalen en na enige tijd zijn er geen gedachten meer. Dan komt de oorspronkelijke hardloper naar boven, en krijgt de looptechniek en ritme de kans zichzelf te vervolmaken. De kunst is dan om dit volmaakte ritme ook bij hogere snelheden en vermoeidheid te pakken. Maar, zie mijn eerste paragraaf. Je moet het niet wíllen pakken en eigenlijk verwachtingsloos zijn, maar wel bereid om het technisch goed uit te voeren.
tot zover, wat gedachten.
Pov
Geen opmerkingen:
Een reactie posten