Ik ben er nog niet uit.
Ik zit te denken om toch de marathon te lopen. Ik zal morgen beslissen. Ik zal een goede afweging van voor- en nadelen maken, twee lijstjes, en hang daar gewichten aan. Dan zal ik vanzelf zien naar welke kant de balans uitslaat...
NEEE!!!! Anders!!!!!
Ik kan niet in de toekomst kijken. Ik denk dat dit nu onbeslisbaar is. In het algemeen, stel dat mensen echt zomaar van alles kunnen beslissen, dan zou het een enorme zooi worden in de wereld. Nee... natuurlijk wordt er nooit beslist. Er wordt alleen 'gekozen' wat al overduidelijk onontkoombaar voor je voeten ligt. En zolang dat nog niet zo is is er alleen sprake van inzoomen en aanvoelen. Dus ik ga gewoon trainen en wacht tot er iets al of niet aan mijn voeten ligt.
POV
ps..
Mensen vragen mij hoe ik omga met deze teleurstelling van niet-lopen van Berlijn.
Antwoord: Ik zet de 'teleurstelling' ergens in een hoek van mijn wereld en kijk er af en toe naar. Ik zie de negatieve kanten ervan (geen eeuwige roem en faam, geen mooie loopervaring in Berlijn) en de positieve kanten (geen spierpijn nu, ik voel me erg fit alweer, geen baggertijd gelopen, mooie wedstrijd gezien). En dat is het dan, die neg. en pos. kanten zijn er, verder gaat het op een bepaald moment vervelen om er naar te kijken of er aan te denken (want het ding staat daar toch maar, als onveranderbaar object, als niet-gebeurde gebeurtenis). En er staan ...tig andere dingen in de wereld die dan veel interessanter zijn om mee bezig te zijn.
Om verder een beeld te krijgen hoe andere toppers (!) hier mee omgaan: je moet weten dat elke topmarathon ook een aantal onzichtbare top-afvallers kent. Zo heeft Wanjiru niet in Berlijn gelopen omdat zijn opbouw niet op tijd voor B. klaar was (wel stond hij al als klein kaal mannetje achterop de B. medaille). Vorige week zegde Ryan Hall af voor Chicago, die volgende week verlopen wordt. Reden: waarschijnlijk een aantal trainingsfouten waardoor hij 'overtraind' of 'niet scherp' was. Zie ook de LETSRUN site.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten